เบื้องหลังฟิค Sunrise Serenade/ฝากฟิคนอกเรื่องชั่วคราว ไม่ต้องเข้ามาจ้า

[moondrop]

[Fiction] MUxSAGA:Moonlight Serenade (reverse version) 9 mar 10


My Little Dragon




สวบ.....  


....................




สวบ....  สวบ..............




เสียงนั้นทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่หรี่ปรือจวนจะหลับมิหลับแหล่ท่ามกลางค่ำคืนแสนเย็นสบายมีอันต้องเบิกโพลงในทันที   เมื่อเสียงฝีเท้าที่เห็นได้ชัดว่าเจ้าของกลั้นหายใจแล้วจรดปลายเท้าอย่างสุดชีวิตแล้วใกล้เข้ามาเรื่อยๆ


...อีกแล้วเรอะ.......



ชิริว....   หนุ่มน้อยเจ้าของเรือนผมดำยาวถอนหายใจอย่างเอือมระอาพร้อมกับกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอน   แต่ไม่..    ก่อนที่จะคว้า “อะไรบางอย่าง”ซึ่งเตรียมไว้ล่วงหน้ามาวางไว้แทนที่แล้วคลุมทับด้วยผ้าห่มอย่างมิดชิดเสียจนดูเผินๆเหมือนว่าตนกำลังนอนหลับอยู่    ร่างสูงเพรียวซึ่งสวมเพียงกางเกงขายาวสีเข้มโชว์แผงอกกว้างสีน้ำตาลทองรีบกระโจนเข้าไปยังฉากบังตาที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับกลั้นหายใจ    ก่อนที่บานประตูห้องนอนจะเปิดออกเพียงเสี้ยวนาที   เผยให้เห็น....


ร่างกึ่งเปลือยของบุรุษอีกคนหนึ่งซึ่งไม่ว่าจะดูอย่างไรก็มิน่าจะแก่เกินกว่า17-18ปียืนอยู่ที่ขอบประตู   พร้อมด้วยนัยน์ตาคมวาวที่ส่อแววไม่บริสุทธิ์จับจ้องหมายมั่นอยู่ที่เตียงนอนกลางห้องพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหายส่งผลให้ผู้ที่แอบมองอยู่ลุกซุ่ขึ้นมาไม่ได้    และก่อนที่จะต้องเสียวสันหลังวาบไปกว่านี้บุรุษผู้ไม่น่าไว้วางใจคนนั้นก็กระโจนพรวดทีเดียวขึ้นไปบนเตียงเสียแล้ว



“แง่งงงง!!!   .......ว้ากกกกกกกก!!!!!!”    


ไลบรา   โกโกแหกปากร้องออกมาสุดเสียงเมื่อคมเขี้ยวของเจ้าตูบขี้โมโหที่นอนอยู่บนเตียงแทนที่ศิษย์รักของตนขย้ำเข้าให้เต็มรักก่อนจะรีบเผ่นลงมาแทบไม่ทัน    โชคดี...   ที่คู่กรณีดูจะไม่ติดใจเอาเรื่อง   มันหันมาจ้องหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้ออยู่แวบหนึ่งแล้วก็สะบัดก้นเดินหนีไป     ทิ้งให้เขาต้องยืนกุมบาดแผลที่สีข้างพร้อมกับตระหนักถึงความซวยครั้งล่าสุดของตัวเอง...   ที่ดันย่องเข้ามาในห้องด้วยสภาพที่สวมเพียงกางเกงในตัวเดียว   ทว่าก็ยังนับว่าเป็นโชคดีท่ามกลางโชคร้ายที่เจ้าหมาบ้านั่นไม่ได้งับเข้าตรงจุดสำคัญที่มันจะเจ็บจริงๆ   ไม่งั้นล่ะก็...



“ชิริว!!   ข้าบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆอย่างนี้!!!     คราวก่อนก็ตัวทานูกิ   คราวโน้นก็ทุเรียน   ..ใจคอเจ้ากะจะฆ่าข้าให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย”ทันทีที่สิ้นเสียงตวาดอย่างโมโหสุดขีดคอสโมของผู้เป็นอาจารย์   ดรากอน   ชิริวก็ค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากฉากบังตาอย่างช้าๆพร้อมด้วยความเซ็งสุดๆที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า


“ท่านก็อย่าแอบย่องเข้าหาข้ากลางดึกแบบนี้สิครับท่านอาจารย์    แล้วอีกอย่างข้าเป็นฝ่ายเสียหายนะครับ...   ไม่ใช่ท่าน”    



น้ำเสียงที่ต่อว่าต่อขานของหนุ่มน้อยส่งผลให้ปรอทแห่งความโกรธของโดโกลดต่ำลงแทบจะทันที    ร่างเกือบเปลือยหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับศิษย์รักอย่างลิงโลดใจมากเท่าๆกับความอกสั่นขวัญแขวนของฝ่ายตรงข้าม...  เมื่อชิริวก้าวถอยหลังไปอีกก้าวหนึ่งก่อนจะคว้าเบ็ดตกปลาคันยาวมาถือกระชับไว้ในมือ


“เจ้านี่มันโตแต่ตัวจริงๆเลยแฮะ   พูดไม่รู้เรื่องเลย...    ข้าน่ะอุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใยเจ้านาถึงได้เข้ามาตรวจตราความปลอดภัยยามวิกาลให้เจ้าถึงขนาดนี้แล้ว...    

ใจคอเจ้าจะไม่นึกขอบคุณข้าก็ยังไม่ว่าอะไร    ...แต่เจ้ากลับคิดว่าข้าจะเล่นไม่ซื่อกับเจ้าเสียนี่”ทว่าน้ำเสียงอันเสแสร้งแกล้งทำเป็นน้อยอกน้อยใจของโดโกกลับถูกศิษย์หนุ่มขัดขึ้นพร้อมด้วยอาการบอกบุญไม่รับมากขึ้นเรื่อยๆ


“ถ้างั้นดูท่านคงจะหวังดีมาช่วยกอดให้ข้าหายหนาวด้วยละมั้งครับ   ถึงได้เข้ามาในห้องนอนข้าด้วยสภาพอย่างนั้น    อีกอย่างนี่เป็นคืนที่5แล้วนะครับที่ท่านทำแบบนี้นับจากท่านได้กลับคืนเป็นหนุ่มขึ้นมาเนี่ย!!!

แล้วนั่นมันหมายความว่ายังไงไม่ทราบ!!”



ชิริวชี้มือลงไปยังเป้ากางเกงซึ่งบ่งชี้ถึงความผิดปกติของฝ่ายตรงข้ามก่อนจะเบือนหน้าหนีในที่สุด   ในขณะที่โดโกต้องใจหายวาบไปกับความไม่ทันระมัดระวังตัวของตนเองเสียจนเผลอแสดงธาตุแท้ออกมาให้เหยื่อไหวตัวทัน



“เอ้อ...  ..คือ..   คือว่า.....  ไงดีล่ะ....    ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้าน่ะก็เลยพกไฟฉายมาด้วย  เผื่อว่ามีอะไรจะได้ช่วยเหลือเจ้าได้ทันท่วงทีไง”


“อ้อ...   นั่นไฟฉายรึครับ”


....ดูท่าจะเป็นรุ่นพิเศษซะด้วย.....  



เด็กหนุ่มกลั้นหายใจพร้อมกับหลับตาระงับโทสะที่กำลังแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆอย่างสุดความสามารถ   ขณะที่มือทั้งคู่กำแน่นเสียจนข้อนิ้วซีดขาว   เมื่อเขาต้องอดหลับอดนอนเฝ้าคอยระวังตัวทั้งกลางวันกลางคืนนับตั้งแต่ท่านอาจารย์คืนร่างจากผู้เฒ่าวัย200กว่าปีกลายเป็นหนุ่มเนี่ย...  และถ้าเขาจำไม่ผิดล่ะก็ยังไม่มีคืนไหนสักคืนที่เขาจะนอนหลับได้อย่างสบายใจเลย    มันมักจะมีเหตุให้หวาดผวาจากการรุกรานของอาจารย์ตัวเองอยู่เสมอๆ     และคราวนี้....




“มันสุดจะทนแล้วโว้ยยยยย!!!”  



con...

[YorU]

ต่อด่วนๆเลยครับ ผมชอบฟิคคุณมูนมั่กๆ= =b บางคู่เเปลก เเบบตะลึงเลยครับ(เเต่ก็ตลกดีนะ)

รออยู่นะครับ~

[NaCl]

“เอ้อ...  ..คือ..   คือว่า.....  ไงดีล่ะ....    ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้าน่ะก็เลยพกไฟฉายมาด้วย  เผื่อว่ามีอะไรจะได้ช่วยเหลือเจ้าได้ทันท่วงทีไง”


“อ้อ...   นั่นไฟฉายรึครับ”


....ดูท่าจะเป็นรุ่นพิเศษซะด้วย.....  

กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

--ลงไปดิ้น--

[moondrop]

Moonlight Serenade (Reverse Version)




“พระจันทร์คืนนี้ช่างงามนัก...   ท่านจะไม่ออกไปชมจันทร์กับข้าสักนิดหรือ”อารีเอส  มูเอ่ยถามชายหนุ่มในชุดโกลครอธเจมินี่ที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างอ่อนหวานพร้อมด้วยแววตาแปลกๆที่ทำให้ซากะต้องสะดุ้งเฮือกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเป็นเป็นเอาตาย


“ข้า...   ข้าแค่จะแวะมาดื่มกาแฟที่วิหารเจ้าเฉยๆ   ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเลยจริงๆนะ  

อย่า.....  อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้นสิ”


ทว่าแทนที่จะทำให้ขุ่นเคือง...  คำปฏิเสธอย่างไร้ซึ่งเยื่อใยกลับเรียกเสียงหัวเราะอย่างขบขันจากสาวน้อย    นัยน์ตาสีเขียววาววับจ้องมองใบหน้าคมเข้มที่กำลังเปลี่ยนเป็นขาวซีดด้วยความรักตัวกลัวตายพลางคิดในใจ  


........ในเมื่อหลงมาเข้าถ้ำเเกะเเล้วคิดว่าจะออกไปได้ง่ายๆหรือ   คืนนี้เเม่จะเขมือบหมาป่าเป็นของว่างมื้อดึกซะ........



มูซ่อนยิ้มไว้ในหน้าแล้วแตะแขนชายหนุ่มอย่างแผ่วเบาก่อนเพื่อลองเชิงก่อนจะกระชากให้หันมาเผชิญหน้า   แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่กำลังเบิกกว้างสุดขีด


“ท่านก็รู้...    ว่าข้าเป็นเพียงสาวน้อยไร้เดียงสา   ที่ไหนจะมีเขี้ยวเล็บแหลมคม   ควรแล้วหรือที่ชายอกสามศอกอย่างท่านจะต้องระแวง   ...ข้ามิได้พร้อมจะกระโจนเข้าใส่บุรุษทุกคนที่พบหรอกนะ...   ถ้าหากข้ามิได้รักแล้วล่ะก็    ต่อให้มาทอดกายตรงหน้าแม้สายตาก็ไม่มีให้แลมอง    กระทั่งร่างกายก็มิเคยนึกอยากสัมผัสแตะต้อง   ท่านเข้าใจที่ข้าพูดไหม”



ซากะเบือนหน้าหนีก่อนจะหันหลังให้    ใบหน้าคมคายแหงนมองขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องบนพลางคิดคำนึงถึงท่านเคียวโก


......ข้าจะรอดพ้นคืนนี้ไปได้มั้ยนี่.......


ท่านเคียวโก....   ได้โปรดช่วยด้วยยย.....



“เจ้า...   เจ้าอย่าได้เอ่ยถึงความรักอีกเลย    เพียงแค่นี้ข้าก็กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว....    

ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าพูดแต่ก็ยังอดเสียวสันหลังวาบมิได้    .จะให้ดีเจ้าควรเก็บคำๆนั้นเอาไว้พูดให้คนที่รู้ค่าของมันฟังจะดีกว่า”


ปลายนิ้วกลมกลึงยกขึ้นแตะเรียวแก้มโกลเซนต์รุ่นพี่ให้หันมามองโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันกระถดกายหนี  พลางประสานสายตาเข้ากับแววตาขวัญหนีดีฝ่อด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ที่แอบแฝงความดำมืดน่าสะพรึงกลัวเอาไว้มิดชิด


“ทำไมล่ะ..   ข้าจะทำให้ท่านต้องรุ่มร้อนทุรนทุรายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยนะ    บางครั้งการที่ท่านต้องตรากตรำทำงานหนักเสียจนนอนไม่หลับถึงขนาดเดินหลงเข้ามาถึงวิหารของข้านี้   อาจจะเป็นเพราะว่าเรามีบุพเพสันนิวาสต่อกันก็เป็นได้    ไว้ใจข้าสิท่านซากะ  แล้วข้าจะกล่อมให้ท่านนอนหลับฝันดี”


มูจบประโยคอย่างแผ่วเบาพร้อมกับรั้งศีรษะชายหนุ่มลงมาแล้วเขย่งตัวขึ้นแนบริมฝีปากเข้าหาอย่างนุ่มนวล   ทว่าซากะกลับเบือนหน้าหนีพร้อมกับหลบสายตา    ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ปราศจากสีเลือดปรากฏหยาดเหงื่อผุดพรายขึ้นมาอย่างกระทันหัน




“อย่านะมู!   ก็บอกแล้วว่าข้าเพียงแต่จะเเวะมาดื่มกาเเฟที่วิหารเจ้าเฉยๆ   ...อย่าทำอะไรข้าเลยนะ” โกลเซนต์เจมินี่ร้องลั่นพร้อมกับหลับตาปี๋แล้วผลักร่างน้อยออกไปสุดแรง  


หากแต่อารีเอส  มูกลับมิยอมคลายอ้อมแขนออกประหนึ่งจะไม่ใส่ใจกับอาการเสียขวัญอย่างแรงของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย      ก่อนจะต้องชะงักเมื่อซากะตัดสินใจกระโจนพรวดหนีไปวงแขนของของตนอย่างตาลีตาเหลือก     ....แกะน้อยเหยียดยิ้ม


.......ช่างฤทธิ์มากเสียจริงนะ.........



“ข้าไม่ปล่อยให้ท่านพ้นมือข้าไปได้หรอก   ท่านซากะเอ๋ย...

ในเมื่ออุตส่าห์มีเหยื่อหนุ่มเนื้อนุ่มน่ากินโผล่มาถึงที่   ข้าจะเขมือบท่านเป็นคนเเรกเเล้วเปิดฮาเร็มสาขาเเซงทัวรี่ซะเลย”




End 

------------------------------------------

ขอชี้แจงเล็กน้อยสำหรับผู้ที่อ่านแล้วงง   มูนดัดแปลงฟิคสั้นเรื่องนี้มากจากฟิคยาวชื่อเดียวกันนี่ล่ะค่ะ   ซึ่งในเรื่องเกิดอะไรบางอย่าง   ทำให้มูกลายเป็นผู้หญิง

ฟิคเรื่องนี้เหมาะสำหรับคนที่ชอบของแปลกค่ะ   มูนอยู่ว่างๆเลยคิดจะเขียนเล่นๆ  ติชมได้ตามสบายนะคะ  


สามารถอ่านเนื้อเรื่องปกติได้ที่ลิ้งข้างล่าง

ที่มา:http://www.saintseiyathaifanclub.com/smf_n/index.php?topic=8519.45

(ตอนที่30 – 31)

[YorU]

อ่านโพซิชั่นรอบเเรกนึกว่าเขียนผิด โอโห้...ซาง่าเอ๊ย กรรมตามสนองเเท้ๆไล่ปล้ำชาวบ้านเค้าดีนัก= =" เเล้วท่านชิออนจะโผล่มารับโดนหางเลขด้วยมั้ยครับเนี่ย?

ท่านมูนครับ.....ถ้ามูเป็นผู้ชายรับรองคู่เเปลกของเเท้เเน่ครับ ผมเสนอมูชิออนรับรองสะท้านภพ= =p

[Lazuri]

ว้ายตาย ภาคการล้างแค้นของมูรึเปล่าคะนี่

แต่ได้เห็น(อ่านซิ)สาวมูมู่เซ็กกุซี่เป็นฝ่ายรุกกับซากะที่แสนจะใสซื่อเวอร์จิ้นแล้วมัน.....ถูกใจดีจริงๆเลยค่ะ/ แต่เราว่าจริงๆซากะโหมดสว่างก็คงจะเป็นแบบนี้มั้งคะ

ฮาประโยคสุดท้ายของมูค่ะฮาเร็มสาขาแซงค์ สู้ต่อไปค่ะสวยเลือกได้อย่างนี้สำเร็จแน่

ป.ล จะว่าไปมูไม่สนใจหนุ่มเนื้อแน่นแบบเพื่อนข้างวิหารอย่างอันเดบารันบ้างเหรอคะ 

[NaCl]

เคยอ่านที่บอร์ดไทยเซนต์แล้วค่ะ =w= ช่วงนั้นยังไม่ได้พิศวาศง่าเคะเท่าไร....

พอกลับมาอ่านใหม่....อยากจะโฮกให้ถึงสุดขอบฟ้าาาาาาาาาาา อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ง่าสว่างน่าร้ากกกกกกกกกกกก ขี้กลัวหยังกับอะไรดี (ถ้าเป็นร่างมืด มันอาจจะยั่วกลับ....)

จำได้ว่ามันมีภาพประกอบไม่ใช่หรอคะ =w= เหล่าหนุ่มๆที่ถูกจับเข้าฮาเร็มน่ะ

[moondrop]

ใส่การอ้างถึงคำพูด
อ่านโพซิชั่นรอบเเรกนึกว่าเขียนผิด โอโห้...ซาง่าเอ๊ย กรรมตามสนองเเท้ๆไล่ปล้ำชาวบ้านเค้าดีนัก= =" เเล้วท่านชิออนจะโผล่มารับโดนหางเลขด้วยมั้ยครับเนี่ย?

ท่านมูนครับ.....ถ้ามูเป็นผู้ชายรับรองคู่เเปลกของเเท้เเน่ครับ ผมเสนอมูชิออนรับรองสะท้านภพ= =p

น่าสนเหมือนกันนิ  รับไว้พิจารณานะคะ^ ^

ว้ายตาย ภาคการล้างแค้นของมูรึเปล่าคะนี่

แต่ได้เห็น(อ่านซิ)สาวมูมู่เซ็กกุซี่เป็นฝ่ายรุกกับซากะที่แสนจะใสซื่อเวอร์จิ้นแล้วมัน.....ถูกใจดีจริงๆเลยค่ะ/ แต่เราว่าจริงๆซากะโหมดสว่างก็คงจะเป็นแบบนี้มั้งคะ

ฮาประโยคสุดท้ายของมูค่ะฮาเร็มสาขาแซงค์ สู้ต่อไปค่ะสวยเลือกได้อย่างนี้สำเร็จแน่

ป.ล จะว่าไปมูไม่สนใจหนุ่มเนื้อแน่นแบบเพื่อนข้างวิหารอย่างอันเดบารันบ้างเหรอคะ

รายนั้นก็เเน่นไปนิดค่ะ  เดี๋ยวกัดไม่เข้า*0*

เคยอ่านที่บอร์ดไทยเซนต์แล้วค่ะ =w= ช่วงนั้นยังไม่ได้พิศวาศง่าเคะเท่าไร....

พอกลับมาอ่านใหม่....อยากจะโฮกให้ถึงสุดขอบฟ้าาาาาาาาาาา อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ง่าสว่างน่าร้ากกกกกกกกกกกก ขี้กลัวหยังกับอะไรดี (ถ้าเป็นร่างมืด มันอาจจะยั่วกลับ....)

จำได้ว่ามันมีภาพประกอบไม่ใช่หรอคะ =w= เหล่าหนุ่มๆที่ถูกจับเข้าฮาเร็มน่ะ

มีค่ะ  เเต่ต้องหาก่อน   พอดีเปลี่ยนคอมใหม่เลยไม่เเน่ใจว่าเอาไปเก็บไว้ไหน


ไว้ถ้าหาเจอมูนจะเอามาลงให้ดูจ้า

[mummy]

อ่านแล้ว ฮา น่ารักมากเลยค่ะ XD

ถึงส่วนตัวจะไม่ใช่ง่าเคะ แต่ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทั้งคนชอบง่าเมะและง่าเคะอ่านได้ค่ะ XD

แต่มู ภาคแก้แค้นกลับนี้ XD แอบได้ใจพิลึกนะคะเนี่ย

[nona09]

อ่า... นี่เป็นกระทู้ฟิครวมคู่แปลกของคุณมูนหรือเปล่าค้า? =[]=

ตอนเห็นโพสิชั่นยังไม่ค่อยเชื่อสายตาเลยค่ะ(แหะๆ)

งานนี้ เราเชียร์แกะน้อย(ที่เปลี่ยนเป็นแกะหิว)สุดใจขาดดิ้นค่ะ!  ..ถ้าไม่ได้ด้วยเสน่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล

...แอบใส่ยาในกาแฟซะเลย   แล้วท่านง่าจะไปไหนรอด อิอิ(<--ยาถ่าย?)


ป.ล. อ่านฟิคคุณมูนแล้วไหลลื่นดีจังค่ะ ..แป๊บๆ จบซะแล้วเหรอเนี่ย?

[moondrop]

Chapter41



พริบตานั้นเรจิน่ารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่างเมื่อรู้สึกถึงสารอาดรีนาลีนที่ฉีดพล่านอย่างรุนแรง   ท่อนแขนทั้ง2ข้างเหยียดตรงออกไปเบื้องหน้าอย่างมั่นคงในขณะที่ยกปืนขึ้นประทับในท่าเตรียมยิง   นัยน์ตาสีเขียวเข้มที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอเปล่งประกายเรืองรองด้วยตัดสินใจแน่วแน่แล้ว     



ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไป....


......ขอโทษด้วยนะคะ......   ชากะ....




แล้วพริบตานั้นหล่อนก็เหนี่ยวไก.........






“..ปัง!!!!”






เสียงปืนแผดคำรามขึ้นหนึ่งนัด...........   .....สองนัด.... .....   



พร้อมด้วยสายลมที่พัดกรรโชกอย่างรุนแรง   ที่หอบเอากลีบดอกบัวสีชมพูให้ปลิวว่อนขึ้นไปในอากาศ   


จากหนึ่งกลีบ   เพิ่มเป็นสอง  ..สามและสี่....... 



พร้อมด้วยความตระหนกอย่างถึงที่สุดของหญิงสาว    เมื่อพบว่ามันกลับเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆพร้อมด้วย...   ความรู้สึกมึนชาที่เกิดขึ้นกับหล่อนอย่างกระทันหัน..



“...ร้ายนักนะ!!.....”



เสียงใสตวาดกร้าวอย่างดุดัน    ....ดูท่าว่าแม่เสือสาวจะรู้ตัวเสียแล้ว  ว่ายานอนหลับชนิดรุนแรงของหล่อนกำลังย้อนกลับมาเล่นงานหล่อนเอง   เมื่อร่างเพรียวบางพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้รอดพ้นจากการโจมตีของเขา


ชากะเบี่ยงกายหลบกระสุนสังหารที่ระเบิดออกมาถึง2นัดซ้อนซึ่งล้วนแต่เล็งเป้าหมายอยู่ที่จุดตายของตนในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีอย่างมิได้ลำบากยากเย็นอะไรนัก   ด้วยความเร็วในการเคลื่อนไหวที่เจตนาเพียงแค่ให้เหนือกว่าความเร็วของวิถีกระสุน    ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาโอกาสจู่โจมอย่างดุดัน




ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ใช่ธรรมดา   หากแต่หล่อนก็ไม่มีทางเลือก....   





Let me fall   ….Let me climb……………….. ....ได้โปรดเถอะ...   ได้โปรดปล่อยฉันไป.....




There's a moment

when fear and dreams must collide…………......ปลายนิ้วเรียวยาวกระดิกเหนี่ยวไกอีกนัดหนึ่ง....     


.........และครั้งนี้เป้าหมายอยู่ที่จุดสีแดงที่กึ่งกลางหน้าผากของฝ่ายตรงข้าม....





.....เสียงปืนคำรามแผดก้องขึ้นเป็นนัดที่สาม.....    พร้อมด้วยกลีบดอกไม้ที่ร่วงพรู







Someone I am

Is waiting for courage………




The one I want

The one I will become will catch me……………ปลายนิ้วอันเย็นเฉียบยังคงแตะอยู่ที่ไกปืน


ถึงแม้ว่าหยดน้ำตาจะรินไหลเป็นทาง  หากแต่เรจิน่ากลับมิได้สนใจ   หญิงสาวยังคงเหนี่ยวไกระเบิดกระสุนสังหารนัดที่สี่และห้าอย่างใจเย็น   


....ในขณะเดียวกับที่ชากะยังคงหลบเลี่ยงได้และก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ





……..So.. let me fall   if I must fall


I won't heed your warnings





…I won't hear them……………………………….. “เปล่าประโยชน์!!... 



...คุณห้ามฉันไม่ได้หรอก!!!”





อึดใจนั้น...  หล่อนก็ระเบิดอารมณ์ออกไปอย่างกราดเกรี้ยว    พร้อมๆกับกระสุนนัดสุดท้ายที่เหลืออยู่



 “...ปัง!!!!......”





เสียงแผดคำรามของทูตมรณะกระบอกนั้นดังก้องขึ้นอย่างดุดันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะเข้าถึงตัว   


เมื่อเห็นว่าจวนตัว.....   เรจิน่าก็เหวี่ยงปืนในมือทิ้งแล้วกระชากมีดพกประจำตัวออกมาจากซองหนังข้างเอวอย่างรวดเร็วพร้อมกับกดปุ่มที่ด้ามมีดสยายคมมีดวาววับยาว6นิ้วครึ่งให้กางออกแล้วจ้วงแทงเต็มแรงด้วยความดุดันและเฉียบขาดเยี่ยงมือสังหาร......




และในเสี้ยววินาทีนั้น...


ชากะก็เอี้ยวตัวหลบคมมีดปลายแหลมที่เสือกพรวดเข้ามาเกือบถึงตัว    ในขณะที่แม่เสือสาวต้องเบิกตาค้างอย่างคิดไม่ถึง...   เมื่อเขาตวัดรัดข้อมือข้างนั้นของหล่อนไว้แน่นด้วยสายประคำเส้นยาวอันเปรียบเสมือนอาวุธคู่กาย   


และก่อนที่หล่อนจะทันได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง   ชายหนุ่มก็กระชากสายประคำโดยแรง   ส่งผลให้ร่างเพรียวบางของหญิงสาวปลิวเข้าสู่วงแขนแข็งแกร่ง    ....ทั้งรวดเร็ว  รุนแรงเสียจนริมฝีปากอิ่มเต็มต้องเผยอค้างอย่างตกใจ     หากก่อนที่เรจิน่าจะได้มีโอกาสตอบโต้อะไรอีก    ...กลีบปากนุ่มนิ่มก็ถูกประกบจูบด้วยริมฝีปากของคู่หูหนุ่มอย่างรวดเร็วจนเกินกว่าจะทัดทานไว้ได้พร้อมกับรู้สึกได้ถึงรสขมปร่าที่ไหลลงสู่ลำคอในวินาทีถัดมา    ในขณะที่ปลายนิ้วเรียวยาวของเขายึดปลายคางหล่อนเอาไว้แน่นมิให้สะบัดหนี...



“..นี่..   ...คุณ........”




“..แกร๊ก!..”


มีดพกหลุดร่วงจากมือน้อยในนาทีต่อมา   ในขณะที่ฤทธิ์ยานอนหลับซึ่งส่งผลในทันทีที่ได้รับดับสติสัมปชัญญะทั้งหมดของหล่อน    ....พร้อมกับที่ท่อนแขนของชากะตวัดรวบร่างเล็กๆที่หมดสติทรุดฮวบเอาไว้ได้ทันท่วงที   ก่อนจะช้อนร่างที่อ่อนปวกเปียกนั้นขึ้นสู่อ้อมแขน





“ขอโทษด้วยนะครับเรจิน่า...   แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ปล่อยให้คุณไปไม่ได้”

[NaCl]

เคยอ่านจากบล็อคคุณมูนแล้วค่ะ TwT ขอบอกว่านี่คือฟิคเพลงที่กินใจที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย

[moondrop]

*0*


ขอบคุณค่ะ   มูนดรอปกำลังจะรีไรท์เรื่องนี้ใหม่ค่ะ  เลยขอเอามาแปะไว้ชั่วคราวกันหาย^ ^


Chapter31



“เราไม่ได้พบกันมาพักใหญ่แล้วสินะ   เรจิน่า....”


น้ำเสียงอันแหบห้าวของผู้เป็นอาจารย์ซึ่งหล่อนคุ้นเคยดีดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ   และนั่นก็ส่งผลให้เรจิน่าตระหนักได้ว่าตนไม่อาจจะนิ่งเฉยได้อีกต่อไป....



....เปล่าประโยชน์ที่จะแสร้งทำเป็นหลับไหลไม่ได้สติต่อหน้าคนๆนี้....


..เพราะเขาย่อมจะรู้ดี...    ว่าหล่อน  ไม่มีทางที่จะไม่รู้ตัว....   



เรือนร่างบอบบางที่ยังคงอ่อนเพลียด้วยอาการบาดเจ็บจึงค่อยๆพลิกตัวกลับมาอย่างช้าๆ     เพื่อเผชิญหน้ากับชาย....  ผู้ซึ่งหล่อนรู้ดี..   ถึงเหตุผลที่เขามาปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าหล่อนในเวลานี้.....



......ด้วยนิสัยของ “ทีเร็กซ์”   ไม่ชอบที่จะปล่อยให้เหยื่อหลุดรอดมือไปได้.......  เขามักจะตามเก็บ     
 “ผลงาน”ของเขาให้สะอาดเรียบร้อยอยู่เสมอ


ดังนั้น...   เหตุผลเขามาที่นี่จึงมีอยู่แค่เพียงประการเดียว......    เพื่อมาทวงถามเอาชีวิตของหล่อน......




“อเล็คซ์...    ถ้าเป็นไปได้   ฉันเองก็ไม่อยากจะต้องพบกับคุณในลักษณะเช่นนี้เลย...”


เรจิน่าเอ่ยเสียงแผ่ว   ในขณะที่ดวงตาสีเขียวมรกตซึ่งฉายแววหม่นเศร้า  จับจ้องอยู่ที่อาวุธสังหารในมือของเขา   ที่กำลังเล็งตรงมายังตำแหน่งหัวใจของหล่อน   ในขณะที่ผู้เป็นอาจารย์กลับหัวเราะเสียงเย็นยะเยือก   ก่อนจะเอื้อมมือกดสวิทไฟที่กลางห้อง


และภายใต้แสงไฟที่ส่องสว่าง     หญิงสาวก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก...  เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ใหม่ของเขาอย่างถนัดชัดเจน



“เธอเป็นเด็กดี   เรจิน่า.....   เป็นนักเรียนชั้นยอด    .....ตลอดชีวิตการทำงานของฉัน..   ฉันยังไม่เคยพบเด็กคนไหนที่มีพรสวรรค์และความสามารถสูงเท่าเธอมาก่อนเลย   .....เธอคือดาวดวงเด่น   ที่เปล่งแสงอันงดงามเจิดจรัสอยู่ท่ามกลางคลื่นดำทะมึนของเหล่ามือสังหารที่มีจำนวนนับร้อยนับพัน....    ทั้งในสังกัดของรัฐบาลและในโลกมืด....

...แต่มันก็น่าเสียดายนัก   ที่คืนนี้ดวงดาวที่สุกสกาวดวงนั้นจะต้องดับแสงลง.....


ฉันหวังว่าการตายของเธอคงจะทำให้เวอร์โก  ชากะคนนั้นรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง...    ในเมื่อมันทำให้ฉัน  ต้องเสียดวงตาข้างนี้ไป”




“คุณผิดแล้วอเล็คซ์”


น้ำเสียงที่ยังคงอิดโรยของเรจิน่าดังขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้    ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องบาดแผลบนซีกหน้าข้างซ้ายและกระบอกตาที่ลึกกลวงโบ๋ของฝ่ายตรงข้ามอย่างเห็นใจ  หากแต่หล่อนจะไม่มีทางยอมตกเป็นเหยื่อของความพยาบาทครั้งนี้อย่างแน่นอน


.....ถึงแม้จะเห็นได้ชัดว่าเขาได้เฝ้าสังเกตดูหล่อนกับชากะมาระยะหนึ่งแล้ว   และก็จ้องรอหาโอกาสมาตลอดก็ตาม.....


.....แต่หล่อนก็ต้องลองดูสักตั้ง.....




“ฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย...    และฉันก็ไม่ใช่คนรักของเขา   พวกเราเพียงแต่ถูกส่งมาทำงานร่วมกันในชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น.....

ดังนั้นถึงแม้ว่าคุณจะฆ่าฉันตาย   อย่างมากชากะก็จะได้พาร์ทเนอร์คนใหม่มาแทนที่..
มันก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”



“ทีเร็กซ์”แค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน   ในขณะที่ปืนพกในมือยังคงเล็งอยู่ในระดับหัวใจของหญิงสาว   นัยน์ตาสีเขียวอ่อนจางที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวจับจ้องสีหน้าที่ยังคงขาวซีดของอดีตศิษย์สาวนิ่งงันพร้อมด้วย....   แววขบขันกึ่งเย้ยหยันที่ปรากฏอยู่ในดวงตาข้างนั้น


“แต่เท่าที่ฉันรู้มามันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนี่มิสไทเกอร์.....

อย่ามาทำเป็นเล่นเกมกับฉันหน่อยเลยแม่แมวน้อย   ในฐานะที่ฉันเป็นคนสอนเธอมากับมือ   ได้เห็นเธอมาแต่เล็กแต่น้อย  มีอย่างรึที่ฉันจะมองไม่ออกว่าเธอเองก็เตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วเช่นกัน...   แล้วจะมัวรอช้าอะไรอยู่ล่ะ   ในเมื่อเราต่างก็มีปืนอยู่ในมือกันทั้งคู่.....


.357กระบอกนั้นของเธอ   ....รึว่า.357ของฉันจะได้ดื่มเลือดกันแน่    ....เธอไม่อยากจะรู้คำตอบรึเรจิน่า.... 

เอ้า..  ยืนขึ้นสิ...    ฉันจำได้ว่าไม่เคยสอนให้เธอเป็นคนอ่อนแอถึงเพียงนั้นเลยนะ   กะแค่รอยกระสุนนิดๆหน่อยๆแค่นี้....  จะนอนไปถึงไหนกันเชียว”




เรจิน่าแค่นยิ้ม.....   



สมแล้วที่เป็นเขา....   ไม่ว่าจะอย่างไร  คนๆนี้ก็ดูหล่อนออกเสมอมา....

...แต่ทว่าในเวลานี้หล่อนจะสามารถขยับตัวได้สักแค่ไหนกันนะ....




....ลืมความเจ็บปวดที่หัวไหล่ซ้ายไปได้เลยถ้ายังไม่อยากตาย...

ในเมื่อมันเห็นได้ชัดว่าหากหล่อนต้องการที่จะโค่นคนๆนี้ลง   หล่อนก็จำเป็นที่จะต้องเดิมพันทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนมีเพื่อจัดการกับเขา.....


ซึ่งก็แน่นอนว่า...   รวมถึงชีวิตของหล่อนด้วย




“คุณเองก็เจ็บตัวมาใช่ย่อยเหมือนกันนี่   แต่ครั้นถ้าฉันจะปฏิเสธน้ำใจ  ก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทเกินไป...” 


หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็น  ก่อนจะผลักผ้าห่มออกไปให้พ้นตัว  เผยให้เห็นอาวุธสังหารเป็นเงามันปลาบในมือ   ซึ่งกำลังเล็งตรงไปยังตำแหน่งหัวใจของเขาเช่นเดียวกัน




อเล็คซ์ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะลั่น    เมื่อได้ประจักษ์ชัดถึงความแม่นยำในการคาดคะเนของตน  ในขณะที่นัยน์ตาสีเขียวอ่อนจางจับจ้องมองร่างเล็กๆที่ยังคงเอนกายอยู่บนที่นอนด้วยความนับถือ


“ฉันถึงได้บอกไงล่ะ...   เธอนี่มันนักเรียนชั้นยอดจริงๆเรจิน่า”

“และฉันก็ไม่ลังเลที่จะยิงครูหรอกนะคะ”หล่อนเอ่ยเสียงเรียบ    พร้อมด้วยนัยน์ตาสีเขียวมรกตวาววับที่เปล่งประกายกร้าวพอๆกัน   ก่อนจะยันกายขึ้นนั่งแล้วหย่อนปลายเท้าลงสู่พื้น



“มันก็ต้องอย่างนั่นซิถึงจะสมเป็นเธอ....   แต่มันคงน่าเสียดายที่จะได้เห็นเธอตายเร็วเกินไป  ดังนั้น....    แค่กระสุน.38ก็น่าจะเพียงพอแล้ว”



หญิงสาวเอียงคอแล้วยิ้มหวานรับคำพูดของอาจารย์  พลางเลิกคิ้วน้อยๆเป็นเชิงล้อเลียน   หากแต่นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่พลันเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้มนั้นกลับมิได้ยิ้มไปด้วยเลย


“แหม....  คิดเหมือนกันเป๊ะเลยค่ะครู   

...แล้วเราจะรออะไรอยู่ล่ะคะ   มาเปิดฉากกันเลยดีกว่า   ไม่คุณก็ฉัน...   ที่จะต้องไป”

[NaCl]

.357กระบอกนั้นของเธอ   ....รึว่า.357ของฉันจะได้ดื่มเลือดกันแน่....

ชอบประโยคนี้จริงๆให้ตายสิ....

แต่เป็นคู่นักเรียนกับอาจารณ์ที่แปลกนะคะ ไม่มีเยื่อใยอะไรกันเลย (มืออาชีพจริงๆ)

[moondrop]

Fair Play





ตุบ..



ตุบ...         ตุบ...



สาบานได้ว่าเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามราวกับจะระเบิดออกมานอกอกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาคุ้นเคยเอาเสียเลย   อาการวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนจนหอบแฮ่กลิ้นห้อยนี่ก็ไม่ใช่เหมือนกัน    ในเมื่อหลายต่อหลายครั้งเขาเอง...  ที่เป็นผู้สร้างปรากฏการณ์เหล่านี้ให้เกิดขึ้นกับผู้อื่น    เขา..  ผู้ซึ่งได้สมญาชายโฉดผู้ล่อลวงกระทั่งเทพเจ้า    เขา..  คือปฐมเหตุแห่งตำนานความสูญเสียของดินแดนศักดิสิทธิ์ด้วยการใช่เล่ห์เพทุบายเยี่ยงปีศาจชั่วช้า    เจ้าแห่งมารยาสาไถย    และเป็นเขาอีกเช่นกัน..  ที่ปลุกปั่นชักนำมารร้ายมาสิงสู่อยู่ในร่างพี่ชายรวมสายโลหิต   เขาคือปีศาจจอมโฉดชั่วที่สมควรตกนรกหมกไหม้ชั่วกัปชั่วกัลป์   ในทางตรงข้าม..  แฝดผู้พี่ของเขาคือผ้าขาวบริสุทธิ์   คือบุรุษผู้ทรงความเที่ยงธรรม    คือชายผู้น่าเวทนา   ...สุดๆ


ทว่านั่นเป็นเพียงบทบาทหนึ่งซึ่งเขาตีแตกกระจุยเมื่ออยู่หน้าเวทีเท่านั้น   ใครเลยจะรู้..   ว่าเมื่อการแสดงจบลงเรื่องราวทั้งหมดจะพลิกกลับตาลปัตรอย่างไร    เจมินี่  คาน่อนกระโจนลงจากเวทีแล้วเปิดแน่บไม่เหลียวหลังตั้งแต่วินาทีที่ท่านเคียวโกอารีเอสสั่งปิดกล้อง    ชายหนุ่มไม่สนใจงานเลี้ยงฉลองหลังปิดกล้องฟิคล่าสุดเรื่อง ‘ตามหัวใจไปสุดหล้า’  เอ้ย..ไม่ใช่สิ...  ฟิคเรื่อง ‘เด็กโข่งหลงทาง’ (You’re The Only Place) ต่างหาก    คาน่อนไม่สนใจจะฟังคอมเมนต์ไร้สาระจากคนเขียน    ไม่สนใจบรรดาแม่ยกที่เตรียมตัวมามิตแอนด์กรี๊ด   หลังจากสั่งให้มูโอนค่าตัวเข้าบัญชีแล้วเขาก็เผ่นกลับบ้านเพื่อเก็บข้าวของที่จำเป็นแล้วตั้งใจจะหนีไปให้ไกลที่สุดเพื่อความอยู่รอด   ทว่าเขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งเสมอ   ทันทีที่ก้าวขาพ้นประตูเข้ามาชายหนุ่มก็รู้ตัวว่าพลาดเสียแล้วและตนติดกับเข้าอย่างจัง   วงแขนแข็งแรงตวัดรวบตัวเขาเข้าไปแนบชิดจากด้านหลังก่อนจะถูกระดมจูบยกใหญ่จนไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว  …อีกแล้ว


“จะหนีข้าไปไหน” เสียงทุ้มลึกทรงอำนาจ   ที่ทำให้เขาขวัญกระเจิงทุกครั้งที่เจ้าตัวเจตนาก้มลงกระซิบข้างหูดังแผ่วๆประหนึ่งยั่วเย้า    คาน่อนพลิกตัวหนี   ทว่าฝันร้ายในยามตื่น  …เอ้อ..  พี่ชายฝาแฝดของเขานั่นเอง   ยังคงกอดเอวไว้แน่นอย่างสุดแสนสเน่หา   พร้อมด้วยมือซุกซนข้างหนึ่งที่พยายามรุกล้ำอธิปไตยเข้าไปในร่มผ้าแล้วลูบไล้ตามเนื้อตัว    คาน่อนขนลุกซู่พลางนิ่วหน้าขณะที่มือสั่นระริกพยายามจะแงะมือพี่ออกไปให้พ้นๆ    มันก็ดีอยู่หรอกที่หลังฉากซากะจะเป็นคนที่รักน้องมากไปหน่อย    แต่ถึงขนาดเกาะไม่ปล่อยทุกครั้งที่มีโอกาสเช่นนี้   บอกตรงๆว่ามันทำให้เขาแทบบ้า   มิใช่ว่าไม่รักพี่   แต่พี่จะรู้บ้างไหมว่ามันทำให้เขากลัวฉี่แทบราดแล้ว   และเขารู้ดีเป็นบ้าว่ามันจะต้องเกิดเรื่องหากตนปล่อยให้ซากะเจอตัวหลังจากที่ไม่ได้พบหน้ากันมาพักใหญ่


“เจ้าแมวน้อยของข้า   ใจคอจะไม่ทักทายพี่เจ้าบ้างเลยหรือในเมื่อเรามิได้คุยกันตั้งนาน” ซากะไม่พูดเปล่าหากบรรจงประทับจุมพิตร้อนผ่าวลงบนลำคอแล้วไล่ไปตามลาดไหล่    ส่งผลให้คาน่อนต้องตัดสินใจลงมือก่อนจะถูกรวบหัวรวบหาง   เจมินี่คนน้องกระแทกส้นเท้าลงบนปลายเท้าซึ่งปราศจากรองเท้าของพี่ชายก่อนจะบิดตัวฟันศอกเต็มแรงเข้าที่ลิ้นปี่หวังให้ฝ่ายตรงข้ามลงไปชักดิ้นชักงอ    และมันได้ผลเป็นที่น่าพอใจเมื่อวงแขนพี่ชายคลายออกในที่สุด   ซากะถึงกับตัวงอ   ทว่าก็ยังไม่วายตัดพ้อต่อว่า


“ใจร้าย!   เหตุใดเจ้าจึงเย็นชากับข้านัก   ทั้งๆที่ข้าเป็นเด็กดี   อุตส่าห์อดกลั้นแถมเก็บไม้เก็บมือไว้กับตัวยอมนอนนิ่งๆอยู่ในอ้อมแขนเจ้าในฟิคเรื่องล่าสุด   ทั้งที่เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบเวลาที่ได้กอดเจ้ามากแค่ไหน…”  เจมินี่คนพี่พิราบรำพันหวังเรียกคะแนนสงสาร   ทว่ากลับไม่มีวี่แววความสงสารอยู่บนใบหน้าน้องชาย..  เขาไม่มีเวลาถึงเพียงนั้น    เมื่อคาน่อนต้องกระโจนหลบอ้อมกอดมฤตยูที่ไล่ต้อนตนไปทั่วห้องรับแขกก่อนจะตัดสินใจเผ่นหนีขึ้นไปชั้นบนของบ้าน  



“เป็นเด็กดีรึ!  ..คิดว่าข้าไม่ทันรู้ตัวหรือไรว่าตอนนั้นเจ้าแอบจับก้นข้าตั้งหลายหน   ไอ้พี่บ้า!!”




…ข้าวของไม่ต้องเก็บกันล่ะ    เอาชีวิตรอดไว้ก่อนดีกว่า…


ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปในห้องนอนตนเองโดยมีพี่ชายไล่กวดมาติดๆ   ก่อนจะตัดสินใจกระโจนพรวดเดียวถึงหน้าต่างแล้วพยายามจะปีนลงไป   แต่แล้วก็กลับไปไม่รอด



“จับได้แล้ว!”



….อาเทน่าช่วยด้วยยยย…..


“อย่าาาา!!


เมื่อเจอไม้นี้เข้าแม้แต่ปีศาจจอมโฉดชั่วก็ยังต้องกรีดร้องราวกับอิสตรี    ทว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็คงไม่เป็นผล   ดีไม่ดีอาจเป็นการยั่วยุให้เจ้าปีศาจจอมเฮี้ยนนี่ยิ่งกระตือรือล้นที่จะจัดการกับตน   คาน่อนซึ่งอับจนสิ้นหนทางจึงตัดสินใจหมุนร่างกลับมาเผชิญหน้ากับพี่ชายก่อนจะปล่อยหมัดความไวแสงกระแทกกึ่งปากกึ่งจมูกของซากะ   เรียกโลหิตสดๆให้ไหลปรี่ออกมาเป็นรางวัล   ทว่าคนเจ็บตัวกลับไม่ถือโทษโกรธเคือง   ซากะปาดเลือดออกจากใบหน้าอย่างไม่แยแส   แขนข้างที่ว่างยังคงกอดน้องไว้แน่นก่อนจะจับให้นั่งลงบนตัก


“เห็นรึไม่ว่าข้ายินดีรับหมัดแห่งความรักของเจ้าอย่างเต็มใจโดยไม่คิดจะหลีกหนีไปไหน    ข้าไม่เคยปริปากบ่นยามที่เจ้ารังแกข้า   และยามที่เจ้าร้องไห้โยเยเป็นทารกข้าก็พยายามปกป้องเจ้าเสมอมา”


“ข้าร้องไห้โยเยตอนไหนกัน!   ตั้งแต่จำความได้ข้าต้องหนีเอาตัวรอดจากการถูกเจ้าไล่จับกดมากี่ครั้ง    นั่นน่ะหรือคือ ‘การปกป้อง’ ของเจ้า   สมควรรึไม่ที่ข้าจะเรียกเลือดจากเจ้า” แทนที่จะเห็นใจคาน่อนกลับยิ่งบันดาลโทสะ   เมื่อบุรุษผู้ทรงคุณธรรม   ผู้กล้าแห่งอาเทน่าแท้จริงแล้วเป็นโรคติดน้องเข้ากระแสเลือด   หมดทางเยียวยารักษา  


“แล้วข้าเคยรังแกเจ้าตอนไหนมิทราบ    ลองตอบมาให้ชื่นใจหน่อยซิ   ท่านพี่!!”   แฝดคนน้องจงใจกระแทกเสียงตรงคำสุดท้าย   ก่อนจะต้องใจหายวาบเมื่อพี่ชายมีสีหน้าสลดลง    ซากะปล่อยมือจากน้องชายก่อนจะดันหลังให้ยืนขึ้นพลางนั่งก้มหน้านิ่ง    อากัปกิริยาของพี่ชายทำให้คาน่อนหัวใจกระตุกวูบด้วยความสงสาร



“ข้าไม่เคยคิดจะทำอะไรเช่นนั้นเลยนะ   เราสองพี่น้องอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันก็จริงแต่กลับไม่ค่อยมีเวลาว่างตรงกันเลย” ซากะรำพึงแผ่วเบา   นัยน์ตาสีน้ำเงินฉายแววเศร้าเสียจนคนเป็นน้องต้องเมินหน้าหนี
  

“ข้าก็เพียงแค่อยากจะมีเจ้าอยู่ข้างกายเหมือนครั้งที่เรายังเด็ก   แต่การที่เจ้าเอาแต่หลบหน้าข้าทำให้ข้าเจ็บปวด และรู้สึกเหมือนไม่เป็นที่ต้องการ  

ข้าเหงา..   ข้าคิดถึงเจ้า    แต่ทุกครั้งที่เจ้าออกไปจากบ้านของเราข้าก็ทำได้เพียงเฝ้ามองว่าเมื่อไรเจ้าจะกลับมา   แล้วยังจะถามอีกหรือว่าเจ้ารังแกข้าตรงไหน    จะให้ข้าตอบเจ้าอย่างไรดีล่ะในเมื่อเจ้าทำให้ข้าปวดร้าวไปทั้งหัวใจอย่างนี้”  



คาน่อนตะลึงงันกับคำพูดเปิดอกที่พี่ชายไม่เคยแพร่งพรายให้รู้   จริงดังที่ซากะบอก..  เขาพยายามหลบหน้าพี่ชายตลอดมาโดยหารู้ไม่ว่าพี่เพียงต้องการจะมีเขาอยู่เคียงข้าง   แล้วเขาทำร้ายพี่ชายตนเองถึงเพียงนี้ได้อย่างไร..

เขาน่าจะ..



“ซากะ   ข้าเสียใจจริงๆ”  คาน่อนดึงพี่ชายให้ลุกขึ้นยืนและสวมกอดแน่น   ขณะที่หัวใจฉาบด้วยความรู้สึกผิด  


“ข้ามีเจ้าเป็นพี่ชายเพียงคนเดียว   ทว่ากลับไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเจ้าเลย   ยกโทษให้ข้าด้วย”   ชายหนุ่มจบคำพร้อมกับซบใบหน้าลงกับบ่ากว้าง    พลางรู้สึกถึงวงแขนอบอุ่นที่สวมกอดตนแนบแน่น   นัยน์ตาสีครามเบิกโพลง  



..นะ...  นี่..  มันชักจะแน่นเกินไปแล้ว..


“ซากะ?”



แฝดผู้พี่หัวเราะเสียงต่ำๆอยู่ในลำคอก่อนจะขัดขาน้องชายจนหงายหลังล้มลงบนเตียงนอนทั้งคู่


“ข้าไม่เคยถือโทษโกรธเจ้า   จริงๆนะ “  ซากะบรรจงจุมพิตหน้าผากก่อนจะพลิกตัวนอนหงายกะทันหัน   ส่งผลให้คาน่อนกลายเป็นฝ่ายทาบทับอยู่เบื้องบน    เพราะกำลังตกตะลึง..  สมองจึงไม่สั่งการ   ทำให้เจมินี่คนน้องไม่ทันรู้ตัวว่าเสียทีเข้าแล้ว


“ในเมื่อเจ้าชอบคิดว่าข้าจะกดเจ้าอยู่ฝ่ายเดียว   เพื่อเป็นการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจข้าจะยอมให้เจ้าเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนก็แล้วกัน” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มงดงามแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือดในนาทีที่คาน่อนรู้ตัวว่าสายเสียแล้ว



“มามะ   แมวน้อยของข้า    เข้าใจความรู้สึกของข้าแล้วมิใช่หรือ   ว่าข้าอยากอยู่ในกายเจ้ามากที่สุด

อย่าดิ้นสิ..   เจ้าน่ะน่ารักที่สุดรู้มั้ย....”



“เมื่อกี้เจ้าไม่ได้พูดอย่างนี้นี่!!   อยู่เคียงข้างกายกับอยู่ในกายมันคนละเรื่องกันนะเฟ้ย!  ไอ้พี่บ้า!!!  

ม่ายยยยยยย!!!”




ในเมื่อทุกคนในแซงทัวรี่กำลังเฉลิมฉลองกันอยู่ที่วิหารเคียวโก   จึงไม่มีใครเลย..  ที่ได้ยินเสียงร้องโหยหวนเย็นเยียบจับใจนั้น   และก็เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่เกิดในขึ้นค่ำคืนอันเงียบสงบ ณ แผ่นดินแห่งทวยเทพ





end


จบค่า   ไม่มีตอนต่อ^ ^