เบื้องหลังฟิค Sunrise Serenade/ฝากฟิคนอกเรื่องชั่วคราว ไม่ต้องเข้ามาจ้า

[moondrop]

Sunrise  Serenade





…หากแม้นต้องทนเห็นเจ้าร่ำไห้เพราะรักที่ไม่สมหวังมาครั้งแล้วครั้งเล่า  



หากแม้นต้องปล่อยให้เจ้าเลือกหนทางผิด   ด้วยการหลงรักอาจารย์ของตนเองเช่นนี้…  








ข้า…











สู้ทำให้เจ้าเป็นของข้าเสียยังดีกว่า…..









----------------------------------------





Depressed





“นิ่งเสียเถอะ”  




เป็นอีกครั้งที่น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจต้องหลั่งรินด้วยสุดจะหักห้ามไว้ได้   ชายหนุ่มทอดถอนใจพลางล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาส่งให้สหายรัก   อารีเอส  มู
  

มิใช่ว่าเขาเบื่อหน่าย   มิใช่ว่ารำคาญ   แต่เขาเริ่มจะทนไม่ได้แล้ว    ถึงแม้เวอร์โก  ชากะจะดำรงค์ตนอยู่ในหนทางของพระพุทธองค์มาตลอดแต่ก็เข้าใจถึงอารมณ์ความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในอกตนเองได้ดี..  เขามีเยื่อใยต่อมู    ด้วยเหตุนี้ชากะไม่อยากจะเห็นน้ำตาของเพื่อนตัวน้อย    สหายที่เคยร่าเริงแจ่มใสอยู่เป็นนิจซึ่งกลับกลายเป็นคนละคนในคืนที่มีอายุครบสิบเจ็ดปี  


ทั้งหมดมีสาเหตุมาจากอาถรรพ์แห่งแสงจันทร์ของเผ่าพันธุ์ต้องสาป   มันคือคำสาปโบราณซึ่งทำให้หลายต่อหลายชีวิตที่มีจุดสองจุดอยู่ที่หว่างคิ้วต้องพบกับหายนะไปชั่วนิรันดร์   บ้างรอดตัวไป   บ้างเปลี่ยนร่างเป็นอสูรกายกระหายเลือดในคืนพระจันทร์เต็มดวง   คืนที่มีอายุครบสิบเจ็ดปีบริบูรณ์ซึ่งถือว่าเป็นช่วงเวลาที่บรรลุสู่ความเป็นผู้ใหญ่    และต้องถูกคนในครอบครัวของตนเองสังหารทิ้งในที่สุด  


แต่สำหรับมู...  ซึ่งรอดชีวิตจากการถูกปลิดชีพด้วยน้ำมือของอาจารย์ผู้มีพระคุณมาได้    โชคชะตากลับเล่นตลกยิ่งกว่านั้นและพลิกผันโกลเซนต์หนุ่มผู้งามสง่าให้กลายเป็นสาวน้อยที่งามราวภาพฝัน   ดุจดั่งแสงจันทร์งามพิสุทธิ์ที่กระชากหัวใจบุรุษทุกผู้ที่ได้ยลโฉมให้รวดร้าวถวิลหา   ยังไม่พอ..  ดูราวกับชะตาเทพยังไม่สาแก่ใจ   จึงสาปให้มูต้องหลงรักอาจารย์ของตนเองอย่างถอนตัวไม่ขึ้น  


และคนผู้นั้นก็คือท่านอาริเอส  ชิออน   เคียวโกผู้เพียบพร้อมในทุกๆด้าน   จักรพรรดิ์แห่งดินแดนศักดิสิทธิ์ผู้เปี่ยมทั้งรูปลักษณ์ที่งดงามและคงความหนุ่มแน่นแม้จะมีอายุถึงสองร้อยกว่าปีแล้วก็ตาม   พร้อมทั้งความแข็งแกร่งและอ่อนโยนในขณะเดียวกัน   เขาจึงไม่แปลกใจเลยถ้าหากท่านผู้นั้นจะเป็นที่ใฝ่หาของสตรี    ยกเว้นเพียงเรื่องเดียว...  มีเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นที่เขามิอาจยอมรับได้   สตรีคนนั้นจะต้องมิใช่มูซึ่งเป็นศิษย์ที่ท่านผู้นั้นชุบเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเป็นทารก   เป็นศิษย์เพียงคนเดียวที่ท่านรักปานแก้วตาดวงใจ



มือใหญ่ชะงักค้างอยู่กลางครันอึดใจหนึ่งก่อนจะตกลงบนหน้าตัก   เขาไม่ควรสัมผัสตัวอิสตรี...   เป็นอีกครั้งที่ชากะลอบถอนใจ   ด้วยแม้หวังจะปลอบโยนสักเพียงใดตนก็คงทำได้เพียงนั่งอยู่ข้างๆแล้วฟังมูระบายความรู้สึกที่มี   เป็นเช่นนี้เสมอมา



“เจ้าจงตัดใจเสียเถิด..  ท่านผู้นั้นมิใช่ชายที่เจ้าควรถวิลหา”  โกลเซนต์หนุ่มเอ่ยเสียงเนิบช้า


“ที่ใดมีรัก  ที่นั่นก็ย่อมมีทุกข์   ถูกต้องดังที่พระพุทธองค์ทรงกล่าวไว้มิมีผิด
มูเอ๋ย...  อย่าได้หลงอยู่ในวังวนของความผิดบาปด้วยการหลงรักผู้มีพระคุณของตนเองเลย”



“ข้ารู้...”  น้ำเสียงสะอึกสะอื้นตอบแกมรำคาญ  



มูเช็ดน้ำตาก่อนจะเบือนหน้าหนีสหายรัก  แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าชากะหวังดีแต่ยามนี้เขาแทบอยากจะหันไปเค้นคอเพื่อนนัก  “ข้าเองก็มิได้อยากจะรักท่านอาจารย์   เจ้าก็รู้..   แล้วจะพูดทับถมหาอะไรอีก”



“นี่ท่านชิออนคงมิได้ตอบรับเจ้าหรอกนะ”





อา....


เขาไม่น่าถามออกไปเลย...



อารีเอส  มูหันกลับมาค้อนตาเขียวปั้ดทันทีที่สิ้นเสียงพร้อมด้วยรังสีอาฆาตที่แผ่กระจายไปทั้งวิหารราศีกันย์  แววตาตาเชือดเฉือนของมูราวกับจะบอกให้เขาไสหัวไปตายเสีย..  อะไรทำนองนั้น   ก่อนจะสะบัดหน้าหนี    


อิสตรีนี้ช่างเอาใจยากเสียจริง...  และหากว่าสาวน้อยที่นั่งซับน้ำตาอยู่ข้างๆเขามิใช่อารีเอส  มูคนนี้ล่ะก็..   เห็นทีชากะคงจะหนีไปธุดงค์เสียนานแล้ว   อีกครั้งที่โกลเซนต์หนุ่มถอนหายใจ..  ด้วยความที่คบหาสนิทสนมกันมาแต่เล็กแต่น้อย  ทำให้เขามิอาจตัดใจไม่ดูดำดูดีเพื่อนรักในยามทุกข์ใจได้ลงคอ   ทว่ามูคงไม่รู้   ว่าทุกหยดน้ำตาที่หลั่งรินออกมานั้นมันทำให้เขารู้สึกอย่างไร  




...ข้าน่าจะเกิดมาเป็นผู้ชายธรรมดาๆ

จะได้สามารถ...



จู่ๆความคิดนั้นก็ผุดวาบขึ้นมาในสมองส่งผลให้เจ้าตัวถึงกับนิ่งงัน   มือทั้งสองข้างที่ประสานกันอยู่บนหน้าตักพลันเย็นเฉียบ  

นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่...    



แม้แต่เขา..  บุรุษผู้ได้ชื่อว่าใกล้เคียงพระเจ้าก็ยังไม่วายจมดิ่งลงสู่ห้วงเหวของกิเลสตัณหางั้นหรือนี่   และความรู้สึกผิดนั้นก็มีอำนาจมากพอที่จะทำให้เปลือกตาที่เคยปิดสนิทอยู่ตลอดเวลาเผยอขึ้นได้  


และทันทีที่ลืมตาขึ้นชากะก็ต้องตระหนักว่าตนพลาดอย่างแรง   ดวงหน้างามนองน้ำตาที่กำลังชะโงกเข้ามาใกล้ถึงกับทำให้ลมหายใจเขาสะดุด   ปากคอแห้งผากโดยไม่รู้ตัว


“เป็นอะไรไป  ชากะ..    ข้ามาทำให้เจ้าลำบากใจรึเปล่า”  ดูเหมือนอารีเอส  มู จะจับความผิดปกติได้ในที่สุด   นัยน์ตากลมโตที่ยังคงเปียกชุ่มจ้องมองมาด้วยความกังวล   ห่วงใยเพื่อนรักซึ่งกำลังคิดไม่ซื่อ   ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นจะแตะบ่า
 


...เวลานี้เจ้าเป็นสตรี   ไม่ควรถูกต้องตัวข้า..




ทว่าสายไปเสียแล้ว   ประโยคนั้นยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้นขณะที่มูสัมผัสเขาอย่างแผ่วเบา   และชากะรู้ดี...   เขามีทางเลือกอยู่เพียงสองทางเท่านั้น








continue...




ตอนนี้คงเห็นได้ชัดเเล้วสินะคะ   ว่าไม่ใช่ดาร์คสง่า    


มูนตั้งใจจะเขียนเป็นฟิคสั้น   ที่เป็นคู่ขนานกับ Moonlight Serenade   เเต่จะไปได้ไกลเเค่ไหนไม่รู้   ติดตามกันต่อไปนะคะ  ^ ^

[NaCl]

อ่ะโห หลวงพี่ที่น่าเลื่อมใส(ทุกครั้งในฟิคของคุณมูน)เริ่มตบะร้าวแล้วแฮะ
แต่แอบดีใจที่ไม่ใช่ง่า ง่าเวอชั่นในมูนไลท์นี่ทำเอาแม่ยกง่าเคะนำตาตกในเหมือนกัน TwT

[RIN]

โอ ชอบค่ะ แต่งต่อนะคะ จะรอค่ะ หุๆ
ไม่ได้อ่านชากะมูมานานแล้วแฮะ หุๆ ท่านมู~~~~XD XD
ขนาดไม่ค่อยมีเวลายังแวะมาอ่านจนได้ 555
มีเว็บรวมฟิคไหมคะเนี่ยจะได้แวะไปอ่าน

[moondrop]

ดีใจที่ชอบค่ะ   ไม่ได้เขียนฟิคมานานเกือบครึ่งปีเพราะการบ้านถล่มทับ (ที่จริงตอนนี้ก็ยังทับอยู่ครึ่งตัว- -*)

นี่คือบลอคฟิคของมูนค่ะ  >>


http://moon-drop.exteen.com/


<<  ยินดีรับทุกคำติชมนะคะ



ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่เเวะเข้ามาด้วยค่ะ^ ^





------------------------------------------




Decision






ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ชากะเริ่มคิดอะไรๆกับมู    ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีโอกาสมากกว่าหนึ่งครั้งที่ทั้งคู่ได้อยู่ใกล้ชิดกันทว่ากลับไม่มีอาการใดที่ทำให้ให้ใจเต้นได้เท่าเวลานี้เลย   เพียงแค่มูเอื้อมมือแตะบ่าเขาก็ถึงกับใจเต้นระรัวเสียแล้ว   และถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปเห็นทีคงไม่ดีแน่   ชากะกระถดกายหนีสัมผัสของสหายรักก่อนจะขยับลุกขึ้นยืน


...หากไม่พุ่งเข้าชน    ก็มีแต่ต้องหลีกให้ไกลเท่านั้น...





“ข้าไม่ได้เป็นอะไร   อย่าได้กังวลเลย”  โกลเซนต์หนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง  บัดนี้คงถึงเวลาที่เขาควรวางมือจากมูแล้ว   ด้วยมันขัดต่อวิถีทางของ..



“โกหก!”


“ข้ารู้ว่าเจ้ารำคาญข้า” มูยังคงนิ่ง  ทว่าน้ำเสียงตัดพ้อนั้นแสดงออกถึงความน้อยใจที่แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดก็ยังผลักไสไล่ส่งตน    นัยน์ตาสีมรกตพลันหม่นแสงลงยามเมื่อมองตามแผ่นหลังกว้างพลางคิดตำหนิตนเองที่รังแต่จะสร้างปัญหาให้กับผู้อื่นอยู่เรื่อยไป  


“ข้าเสียใจที่ดีแต่นำเรื่องเดือดร้อนมาให้เจ้า   แต่ข้าก็มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งในเวลานี้”



ในเมื่อท่านอาจารย์ก็หมางเมิน   ส่วนเซนต์คนอื่นๆต่างก็มองตนราวกับเป็นตัวประหลาด   และเวลานี้แม้แต่เพื่อนที่รักที่สุดก็ยัง...  มูกัดริมฝีปากแน่นอย่างพยายามที่จะระงับความเสียใจ   พลางยันกายลุกขึ้นยืนก่อนจะหมุนร่างออกไปจากวิหาร   ทว่าสหายหนุ่มกลับคว้าข้อมือไว้แน่น  


ชากะพยายามสะกดความรู้สึกของตนเองเอาไว้ขณะที่จ้องมองดวงตาคู่งามที่เริ่มมีหยาดน้ำเอ่อคลออีกครั้ง     ชายหนุ่มถอนหายใจ   เขาไม่อาจทิ้งขว้าง..  ไม่อาจปล่อยให้มูเผชิญปัญหาทุกอย่างตามลำพังได้   แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจเข้าใกล้มูได้มากกว่านี้    และถึงแม้จะดูโหดร้ายไปบ้าง   ทว่ามันคงจำเป็นเสียแล้วที่จะต้องสั่งสอนเพื่อนให้รู้สำนึกถึงบาปกรรมที่จะได้รับ   บางทีมูอาจกลัว   อาจยอมถอดใจ...  



“ข้าจะให้เจ้าได้เห็น    ว่าบาปที่คิดเช่นนั้นอาจารย์ผู้มีพระคุณของตนเองนั้นหนักหนาสาหัสเพียงไหน   และนรกขุมที่เจ้าจะต้องลงไปเพื่อชดใช้กรรมนั้นเป็นอย่างไร”  โกลเซนต์เวอร์โกเงื้อมือขึ้นด้วยตั้งใจจะลงมือกับสหาย   ทว่าภาพเบื้องหน้าส่งผลให้ชากะชะงักงัน   มูไม่แม้แต่จะดิ้นรนขัดขืน   มิได้คิดแม้แต่จะตอบโต้   ร่างน้อยหลับตาแน่นแล้วเกร็งร่างขึ้นรอรับการโจมตีจากเขา   และมันทำให้ชากะต้องล้มเลิกความตั้งใจในที่สุด



“รออะไรอยู่ล่ะ..  รีบลงมือสิ “  มูลืมตาขึ้นมองเมื่อพบว่าอีกฝ่ายยั้งมือไว้  



“ทุกวันนี้ข้าอยู่ในนรกเรียบร้อยแล้ว    ดังนั้นไม่ว่าเจ้าจะส่งข้าไปนรกขุมใดก็ไร้ความหมาย  
เพราะสุดท้ายแม้แต่เจ้า..  เจ้าก็ยัง..”


“ปากดีจริงนะ” เสียงนุ่มเอ่ยแผ่วเบา  




เขาคงต้องยอมแพ้คนปากดีเสียแล้วกระมัง    หลังจากที่เห็นมูต้องทนรับปฏิกิริยาของใครต่อใครที่มีต่อรูปลักษณ์ใหม่จนส่งผลให้สูญเสียความเป็นอัตลักษณ์ของตนเองไป   ยิ่งกว่านั้นความเชื่อมั่นทั้งหมดก็มีอันต้องพังทลายจนไม่เหลือชิ้นดี   ..ช่างน่าเห็นใจนัก    ชากะดึงร่างงามเข้ามาใกล้พลางประคองใบหน้าให้เงยขึ้นสบสายตา



“น้อยใจไม่เข้าท่า  
 
ข้าไม่เคยนึกรำคาญเจ้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว”


 โกลเซนต์หนุ่มเอ่ยคำปลอบโยนพลางซับน้ำตาให้ด้วยสัมผัสอันแผ่วเบา   ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าการกระทำของตนจะทำให้วิถีทางอันดีงามที่ปฏิบัติมาช้านานต้องขาดสะบั้นลง  ..ทว่าไม่มีทางเลือกเสียแล้ว...  



พริบตานั้นชากะรู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง    เมื่อใจหนึ่งบอกว่ามิอาจถอนสายตาไปจากดวงหน้าหวานได้     ขณะที่จิตส่วนลึกพลันหยั่งรู้ถึงดวงแก้วแววใสที่เริ่มปริแยกทีละน้อย   จากจุดเล็กๆ..  กลายเป็นรอยแตกร้าวที่ค่อยๆลุกลามมากขึ้นๆจนสิ้นหนทางจะเยียวยา   สุดที่จะประคับประคองเอาไว้ได้    และแล้วมันก็แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วร่วงกราวลงสู่ความมืดมิดโดยที่เขามิอาจไขว่คว้าเอาไว้ได้เลยแม้สักเสี้ยวเดียว    อ้อมแขนแข็งแกร่งโอบกระชับรอบร่างมูเพื่อดึงเข้ามากอดแนบชิดแล้วก้มลงซบใบหน้าเข้ากับเรือนผมนุ่ม   ยอมพ่ายให้แก่ความปรารถนาจากใจ   ชากะเบียดกายเข้าหาสาวน้อยพลางสูดกลิ่นหอมอ่อนจางเข้าไปเต็มปอด  



“ที่ผ่านมาเจ้าต้องแบกรับเรื่องต่างๆมากมายนัก   นับตั้งแต่ถูกท่านผู้นั้นปฏิเสธหัวใจ   แล้วยังถูกท่านซากะข่มเหงรังแก” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบชิดริมหู   ขณะที่มูตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

  
“และทั้งที่ข้าเป็นคนช่วยเจ้าให้รอดพ้นจากเหตุการณ์ในคืนนั้น    ทั้งที่ข้าคือผู้ที่เข้าเผชิญหน้ากับท่านซากะ..  โกลเซนต์ซึ่งได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาพวกเราทั้งสิบสองคน   ทั้งหมดนี้เพื่อใครกัน...  หากมิใช่เพื่อเจ้า
  
แล้วข้าจะผลักไสเจ้าไปได้อย่างไร”



อารีเอส  มูถึงกับตัวแข็งค้างเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตนไม่เคยคิดฝันมาก่อน   ไม่เคยคิดเลยว่าโกลเซนต์เวอร์โกผู้ซึ่งแต่ไหนแต่ไรมาตั้งตนอยู่ในความสำรวมมิเคยบกพร่อง   ยามนี้กลับโอบกอดตนแนบแน่น  ใกล้ชิดกันเสียจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัว  


“เจ้า...  เจ้าดูแปลกๆไปนะชากะ”   เป็นครั้งแรกที่มูได้ตระหนักอย่างแท้จริงว่าเพื่อนรักสูงใหญ่เพียงใด   เมื่อสายตาของตนอยู่สูงเพียงระดับบ่าของชากะเท่านั้น   ขณะเดียวกันอ้อมแขนที่โอบรัดอยู่ก็ช่างทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ    และมันก็ทำให้มูเริ่มหวาดกลัว   ทั้งลมหายใจที่เป่ารดใบหน้า   กลิ่นอายของบุรุษเพศ   และไอร้อนจากเรือนกายที่เบียดชิดกันจนแทบละลายนี้ทำให้ฝันร้ายในคืนนั้นหวนกลับมาอีกครั้ง  



“ปะ... ปล่อย”



“เจ้านี่ช่างเอาใจยากเสียจริง    ยามที่ข้าเมินหนีเจ้าก็ตัดพ้อต่อว่า    แล้วเมื่อข้าจะสนใจใยดีเจ้าก็ดิ้นรนผลักไส   จะต้องให้ข้าทำอย่างไรจึงจะถูกใจเจ้า    
เข้าใจบ้างรึไม่   ...ว่าข้าลำบากใจเพียงไร” น้ำเสียงยังคงเนิบนาบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น   ทว่าวงแขนนั้นกลับกอดรัดแน่นเข้าราวกับคาดโทษ

      
“มิใช่ว่าข้าไม่เห็นใจเจ้าที่ต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า    แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจยอมรับความรักที่ผิดจารีตเช่นนี้ได้  ถึงแม้ท่านผู้นั้นจะมิใช่บิดาบังเกิดเกล้า   แต่ก็เป็นผู้มีพระคุณที่โอบอุ้มเลี้ยงดูเจ้ามา  
 
การกระทำเช่นนั้น..  ไม่เพียงแค่จะทำให้สังคมจะรุมประนามเจ้า    แต่อาจารย์ที่เจ้ารักยังจะพลอยถูกตราหน้าไปด้วย”  


“ดังนั้น..   จงมองผู้อื่นบ้างเถอะ   หากแม้นเจ้าไม่ชอบท่านซากะจริงๆจะลองมองคนใกล้ตัวดูบ้างเป็นไร”


นัยน์ตาสีฟ้าใสคมกล้าประสานเข้ากับสีเขียวเข้มที่ฉายแววตระหนก   และก่อนที่มูจะทันตั้งหลักได้   เวอร์โก  ชากะก็คลายวงแขนออกก่อนจะยกหลังมือนุ่มขึ้นจุมพิตเนิ่นนาน   บุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้าปัดริมฝีปากผ่านผิวเนียนอีกครั้งแล้วจึงปล่อยมือในที่สุด  

 

“ข้ากำลังขอให้เจ้าลองพิจารณาข้า    ที่ผ่านมานั้นข้ามิอาจแตะเนื้อต้องตัวหรือทำสิ่งใดเพื่อให้ให้เจ้าคลายความทุกข์ได้เพราะอยู่ในเพศบรรพชิต   ..ทว่าตอนนี้ไม่อีกแล้ว”  ร่างสูงหยุดแต่เพียงเท่านั้นก่อนจะก้าวถอยหลังออกไป


“จากนี้ไปเจ้าสามารถใช้ข้าเป็นที่ระบายได้เสมอตราบเท่าที่เจ้าต้องการ   ข้าจะไม่หนีอีกต่อไป
หรือหากแม้เจ้ามิได้เลือกข้า   ก็ขอให้เป็นใครสักคนที่มิใช่ท่านอาจารย์ของเจ้าเถอะ”  





...ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันปล่อยให้มูเดินลงเหวอย่างแน่นอน


และหากถึงที่สุดแล้วล่ะก็..  เขา  
 




เขาคงต้องเลือกใช้วิธีสุดท้าย...









continue...  ^ ^

[NaCl]

อืม....นึกว่าตอนตบะแตกแล้วจะหื่นกว่านี้ซะอีก....--หลบรองเท้าแม่ยกช่า--
แกะมูก็จะไร้เดียงสาไปไหน บู๊ =3= ยิ่งเป็นคนไม่ชอบคาแรกเตอร์แบบนี้อยู่แล้วด้วย

ปล. ท่านมูนช่วยส่งรูปเต็มๆของลายเซ็นท่านมาหน่อยได้มั้ย ง่ามันโมเอะง่ะ

[nona09]

คิดถึงกลิ่นไอฟิคคุณมูนจังเลยค่ะ!
กำลังสงสัยว่า..หายไปไหนอยู่เชียว

เอ๋...
แล้ววิธีสุดท้าย...นั่นคืออะไรคะท่าน??

[moondrop]

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ  ดีใจจังที่ยังมีคนคิดถึง

อืม....นึกว่าตอนตบะแตกแล้วจะหื่นกว่านี้ซะอีก....--หลบรองเท้าแม่ยกช่า--

มูนว่ายังไงคาเเรคเตอร์ชากะก็ไม่น่าจะเป็นคาสโนว่าอยู่เเล้วล่ะค่ะ  (หรือว่าใช่?)



----------------------------------------


Csardas





เรื่องหัวใจนั้นมิใช่สิ่งที่จะบงการได้  

 

ในเมื่อข้ามีเจ้าเป็นเพื่อนรักตลอดมาจึงปรารถนาที่จะเป็นเช่นนั้นต่อไป





และปวงเทพเจ้าทรงทราบดีว่าข้าพยายามมากเหลือเกิน   แต่ไม่ว่าจะตัดใจสักกี่ครั้งใบหน้าท่านก็ยังคงลอยวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง   เสมอมา...


ท่านอาจารย์..  






อารีเอส  มูพลันรู้สึกตัวตื่นเมื่อผ้าห่มผืนบางคลุมลงมาบนบ่า   สาวน้อยยืดกายขึ้นจากโต๊ะหินและหนังสือที่อ่านค้างอยู่อย่างตกใจที่เผลอหลับไปโดยไม่ทันรู้ตัว   สิ่งแรกที่ได้เห็นคือแววห่วงหาอาทรในดวงตาสีฟ้าสด   เช่นเดียวกับทุกครั้งที่ตนมาเยือนวิหารเวอร์โก   ชากะยังคงนั่งอยู่เคียงข้างไม่หนีหายไปไหน   พร้อมด้วยน้ำชาอุ่นๆและของขบเคี้ยวที่ตระเตรียมไว้ให้   ตะวันเริ่มคล้อยแล้ว..   มูถอนหายใจอย่างเสียดายเวลาเมื่อได้ตระหนักว่าตนนอนหลับไปนานโข




“เจ้าน่าจะปลุกข้า” เสียงนุ่มเอ่ยตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนัก   ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับทำให้ดวงหน้างามแดงซ่าน   สหายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะกุมทับหลังมือนุ่ม   อุ้งมือใหญ่แข็งแรงเกาะกุมมืออีกฝ่ายไว้ไม่ยอมปล่อย


“การเฝ้ามองใบหน้ายามหลับใหลของเจ้าเป็นความสุขอย่างหนึ่งของข้า” บุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้าเอ่ยเสียงเรียบราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ  


“ข้ารู้ว่าเจ้านอนไม่ค่อยหลับตอนกลางคืนจึงไม่อยากจะปลุก   รู้สึกดีขึ้นหรือยัง” ไม่มีคำตอบจากสาวน้อย   ใบหน้างามเบือนหนีไปอีกทางหนึ่ง    พร้อมกับพยายามดึงมือตนให้หลุดจากการเกาะกุมซึ่งชากะก็ยินยอมปล่อยมือแต่โดยดี  




...หากไม่ใช่ท่านผู้นั้นเจ้าคงไม่มีวันยอมสินะ...





ถึงแม้ว่ามูจะไม่ค่อยกล้าสบตาเขาตรงๆจนกระทั่งแลดูเหมือนเหินห่าง   นับแต่วันที่ได้บอกความนัยให้รับรู้   ทว่าชากะไม่เคยนึกเสียใจกับการตัดสินใจของตนเอง..  มนุษย์เราเกิดมาครั้งหนึ่งย่อมต้องมีจุดมุ่งหมาย   และจากนี้ไปจุดมุ่งหมายของเขานอกจากการปกป้ององค์เทวีและนครศักดิสิทธิ์แล้ว..  มิใช่การปฎิบัติตนเพื่อแสวงหาทางพ้นทุกข์แต่เพียงผู้เดียว    หากแต่เป็นการร่วมแบ่งปันทุกข์สุขกับคนที่อยู่ตรงหน้านี้   และหากว่ามูยอมรับเขาได้ก็คงจะดี



“มิได้อยากเห็นเจ้าแสดงอาการเช่นนี้เลย”  เวอร์โกเซนต์เอ่ยแผ่วเบาพลางปิดเปลือกตาลง  “หากว่าเจ้าลำบากใจนักที่จะสบตาข้า   ดังนั้นทำเช่นนี้คงจะดีกว่า”  


“มิ.. มิได้”  มูถึงกับใจหายเมื่อจับกระแสความน้อยใจได้จากน้ำเสียงเพื่อนรัก   ร่างงามรีบขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะวางมือลงบนท่อนแขนแข็งแกร่ง   “ได้โปรดเถอะ  อย่าเพิ่งผลักไสข้าอีกเลย   ข้าเพียงแต่..”


พูดได้เท่านั้นก็ต้องกัดริมฝีปากแน่นด้วยไม่รู้จะร้อยเรียงถ้อยคำอย่างไรให้ถนอมน้ำใจคนฟังมากที่สุด  “ข้าก็เพียงแต่..”  สาวน้อยถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะรวบรวมกำลังใจเอ่ยวาจา  “ข้ารักเจ้าดังเช่นเพื่อนคนหนึ่งเสมอมาและมิเคยคิดเป็นอื่น   แต่หากมีเหตุร้ายแรงอันใดข้าก็พร้อมจะลุกขึ้นสู้เพื่อเจ้า   แน่นอนยู่แล้ว”  




รอยยิ้มบางๆซึ่งปรากฏบนเรียวปากชายหนุ่มเปรียบดังของรางวัลที่ทำให้อารีเอส  มูถอนหายใจอย่างโล่งอก “ถ้าต้องให้ผู้หญิงมาปกป้อง   ศักดิ์ศรีแห่งความเป็นบุรุษของข้าก็ไม่เหลือกันพอดีน่ะสิ  
ดูท่าข้าควรเป็นฝ่ายปกป้องเจ้ามากกว่ากระมัง” เสียงทุ้มนุ่มมีแววขบขัน   ก่อนจะแตะปลายนิ้วไล้แก้มเนียนแผ่วเบาแล้วขยับลุกขึ้น


 “จงวางใจ..   หากมิใช่ความปรารถนาจากเจ้าแล้ว   ชากะผู้นี้จะไม่มีวันกระทำการล่วงเกินอย่างเด็ดขาด   อย่าได้หวาดกลัวไปเลย”  เวอร์โกหนุ่มหายลับเข้าไปในห้องส่วนตัวครู่หนึ่งก่อนจะกลับออกมาพร้อมกล่องหนังทรงสี่เหลียมผืนผ้า




“เข้าใจแล้ว   แต่  ..อะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้” มูยังอดสะท้านไม่ได้ยามเอ่ยถาม  



..เจ้าไง...



ทว่าคำตอบที่ออกมาจากปากคือ  “ข้าบอกเจ้าเมื่อวันนั้นแล้วมิใช่หรือ   ว่าบัดนี้เวอร์โก  ชากะผู้นี้มิใช่เพศบรรพชิตอีกแล้ว   ดังนั้นย่อมหมายความว่าข้าพร้อมที่จะแหกกฎแห่งจักรวาลทุกข้อ  ...เพื่อเจ้า”


“แต่เจ้าคือบุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้านะ!   ทำเช่นนี้..”


 “สมญานามนั้นหรือจะสำคัญเทียบเท่าความสุขของเจ้า” สหายหนุ่มพูดหน้าตาเฉยราวกับคุณความดีที่สั่งสมมามิได้มีความหมายอันใด   มือเรียวยาวขยับปลดล็อคทั้งซ้ายและขวาก่อนจะแง้มฝากล่องขึ้นแล้วบรรจงช้อนสิ่งที่อยู่ภายในออกมาอย่างทะนุถนอม   อารีเอส  มูถึงกับตาโตเมื่อได้เห็นไวโอลินตัวหนึ่งในมือชากะ    และต้องยิ่งตกตะลึงมากกว่านั้นที่ของเช่นนี้อยู่ภายใต้การครอบครองของบุคคลซึ่งไม่เหมาะสมเป็นที่สุด  ตัวเครื่องนั้นเก่าแก่เต็มทีทว่าก็ยังอยู่ในสภาพดี   และเมื่อปัดฝุ่นออกไปความงามของลายไม้ตลอดจนรูปทรงที่แลดูเย้ายวนตาก็ยิ่งปรากฏเด่นชัด 




“เจ้ามีของแบบนี้เก็บไว้ได้อย่างไรกัน” โกลเซนต์สาวเอ่ยถามอย่างตระหนกระคนแปลกใจขณะเฝ้ามองสหายปรับคันชักให้พร้อมใช้งานก่อนจะนำไวโอลินขึ้นวางบนบ่าแล้วเริ่มตั้งเสียง   ปลายนิ้วเรียวงามหมุนลูกบิดทั้งสี่พลางทดลองเสียงอยู่อีกเป็นครู่จึงหันมาตอบ



“การที่ข้ามิอาจเล่นดนตรีได้   ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่สามารถเก็บหรือมีไว้ครอบครองได้  
ดังนั้นเลิกทำตาโตเช่นนั้นได้แล้ว    เพราะนี่จะเป็นครั้งแรกที่ข้าจะได้ทบทวนสิ่งที่ร่ำเรียนก่อนจะออกบวช”  


“แต่ที่อินเดีย..”


“หยุดพูดสักที!”  ชายหนุ่มขัดขึ้นมาทันควัน





“เหตุที่ทำให้ข้าต้องหยิบเครื่องดนตรีนี้ออกมาก็เพราะต้องการจะปลอบโยนเจ้าผู้ซึ่งไม่เคยต้องการสัมผัสจากมือข้า   ดังนั้นจงฟัง.. Csardas  เพลงนี้ข้าเล่นเพื่อเจ้า  

สำเนียงซึ่งชวนให้นึกถึงชนเผ่ายิปซีนั้นมีเสน่ห์นัก   หวังว่าคงทำให้เจ้าคลายความเหงาได้บ้าง”






ชากะหยุดพูดพลางจรดปลายนิ้วชี้ลงบนสายต่ำสุด   และนาทีนั้นสำเนียงแรกก็กังวานหวาน   โน้ตตัว A  จากโคนคันชักที่ลากยาวส่งผลให้มูต้องเงียบเสียงในบัดดล    ปลายนิ้วซึ่งเเตะลงบนสายโลหะอย่างอ่อนโยนสลับกับบดขยี้รุนเเรงนั้นเปรียบดังพ่อมดที่ร่ายมนตร์สะกดให้ผู้ฟังหลงงงงัน  ก่อให้เกิดเป็นท่วงทำนองอ่อนหวานเย้ายวนจนเคลิบเคลิ้ม   ขณะเดียวกันก็แฝงอารมณ์เศร้าสร้อยอย่างลึกซึ้งจนสาวน้อยที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงเผลอยกมือขึ้นทาบอกเมื่อรู้สึกว่าหัวใจบีบตัวอย่างร้าวราน    


ทว่าจู่ๆเสียงของไวโอลินก็ขาดหายไปพร้อมอารมณ์หวานแกมเศร้า   และยังมิทันตั้งตัวทำนองใหม่ที่ดุดันกว่าก็เริ่มขึ้น    ความมืดมนหายไปประหนึ่งได้แสงตะวันจ้าที่ทำให้นัยน์ตาพร่ามัว   ไวโอลินตัวเดิมกรีดเสียงเปล่งทำนองร้อนแรงราวกับเพลิง   เร้าจังหวะการเต้นของหัวใจให้ระเริง   ทั้งสดใสและอิ่มเอมในขณะเดียวกัน          




อารีเอส  มูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเสียงดนตรีจะสามารถย้อมหัวใจคนได้ถึงเพียงนี้   เพียงแค่โน้ตแรกกังวานแว่วก็พร้อมที่เปลี่ยนหัวใจซึ่งแข็งกระด้างเย็นชาให้หลงใหลแล้วสดับตรับฟังเสียงนั้นอย่างลืมตัว   บุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้าปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าขณะลดเครื่องดนตรีในมือลงเมื่อเพลงจบ  



“ข้ารู้ว่ายามนี้เจ้ามีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด”เสียงนุ่มเอ่ยเนิบช้า  “การที่ข้าออกบวช  มิได้หมายความว่าจะต้องเป็นคนเถื่อนไร้อารยธรรม” โกลเซนต์หนุ่มเก็บไวโอลินในกล่องแล้วหันกลับมา  



“ในเมื่อเจ้าได้ศึกษาศิลปะวิทยาจากผู้เป็นอาจารย์จนซาบซึ้งกับวรรณกรรมหลายต่อหลายเรื่อง   ข้าเองก็มีสิ่งซึ่งประทับใจเช่นกัน”  



“แต่น่าเสียดายนักที่ข้ามีเวลาฝึกฝนสิ่งนี้เพียงแค่สองปีก่อนจะก้าวสู่วิถีทางแห่งพระพุทธองค์   เพลงที่จะเล่นให้เจ้าฟังจึงมีเพียงแค่..”



“เพียงแค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว   ข้าซาบซึ้งในน้ำใจเจ้าจริงๆ   ขอบใจนะ..  ชากะ

และวันหลังเจ้ายังจะเล่นให้ข้าฟังอีกได้ใช่หรือไม่”




คำถามซึ่งเต็มไปด้วยความมีชิวิตชีวานั้นยิ่งส่งผลให้ชากะต้องลืมตาขึ้นมอง   ดวงหน้าหวาน.. ขึ้นสีระเรื่อราวเด็กน้อยที่พบเรื่องสนุกถูกใจนั้นส่งผลให้เขาต้องใจเต้นระรัว   อยากจะยื่นมือออกไปสัมผัส   อยากตระกองกอดไว้แนบอกทว่าก็จนปัญญา



“ตราบใดที่เจ้าไม่หลบหน้าข้าอีก  ชากะผู้นี้ก็ยินดีจะทำทุกสิ่งเพื่อให้เจ้าสบายใจ”  









continue...

[la_fierte]

ช่าเล่นไวโอลิน

ชอบช่าแบบของคุณมูนจังเลยค่ะ

นานๆจะอ่านช่าเมะแล้วถูกใจ

[nona09]

ท่านช่าทำเอาเคลิบเคลิ้มเลยค่ะ

..ชักอยากเกิดเป็นมูซะแล้วสิ -///-

[moondrop]

ท่านช่าเล่นไวโอลินได้  แปลกเเต่จริงนะคะ^ ^



----------------------------------------




Passionate




อาจเป็นเพราะจามิลคือดินแดนที่รกร้างห่างไกลจึงไร้ซึ่งเสียงขับกล่อม   คืนวันที่ล่วงผ่านตั้งแต่เล็กจนโตจึงมักจบลงด้วยการอาบเหงื่อต่างน้ำหรือไม่ก็ยุ่งอยู่กับการดูแลบาดแผลจนหมดวัน   นอกเหนือจากการฝึกฝนเพื่อเป็นเซนต์แล้ว   มูได้เรียนศาสตร์แขนงต่างๆจากผู้เป็นอาจารย์ในยามว่าง   หรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสือตามลำพัง    ทั้งดาราศาสตร์   การปกครอง  ปรัชญา  เรขาคณิต  ภาษาศาสตร์   ตรรกศาสตร์  และดนตรี   ท่านอาจารย์มิเคยดูดายความรู้เหล่านี้หากถ่ายทอดทุกสิ่งทุกอย่างให้จนหมดสิ้นภูมิ   ทว่ามันก็อยู่เพียงแค่ในตำรา


เป็นครั้งแรกจริงๆที่มูได้สัมผัสอานุภาพแห่งเสียง   ครั้งแรก..  กับความรู้สึกหลงใหลดั่งต้องมนตร์    แม้จะเคยรับรู้ผ่านทางตัวอักษรถึงศาสตร์ซึ่งเรียกว่า ‘ดนตรี’   ทว่าเพิ่งได้รู้เดี๋ยวนี้เองว่ามันทรงอำนาจเพียงใด  วันแล้ววันเล่าที่ตนไปเยือนวิหารเวอร์โกแล้วขอร้องให้เพื่อนรักบรรเลงเพลงเก่าให้ฟังอย่างไม่รู้เบื่อ   บ่อยครั้งจนกลัวเสียเองว่าคนถูกขอจะรำคาญ   หากชากะกลับมีเพียงรอยยิ้มว่ายินดีที่จะปฎิบัติตามคำขอไม่ว่าจะกี่รอบก็ตาม




 “ข้าเชื่อว่าเจ้าคงจำโน้ตได้ครบทุกตัวแล้วกระมัง”


เสียงนุ่มเอ่ยถามแผ่วเบายามที่เล่นจบเพลงพลางจ้องมองอีกฝ่ายอย่างขบขัน   ด้วยมูมิได้หลบหน้าเขาอีกต่อไป   เพราะนับจากวันนั้น..  สหายตัวน้อยก็มักจะแวะมาหาเพื่อขอฟังเพลงโปรดพร้อมด้วยสีหน้าตื่นตะลึงทุกครั้ง   และครั้งนี้ก็เช่นกัน   ที่นัยน์ตากลมโตเปล่งประกายพร่างพราวงดงามเสียจนเขาไม่อาจละสายตาได้
 

“ใครจะไปจำได้   เพลงยาวออกปานนี้”  สาวน้อยทำปากยื่น   แต่แล้วก็ดูเหมือนจะคิดอะไรได้..  จู่ๆมูก็มีท่าทีกระตือรือร้นพลางขยับเข้ามาใกล้อีกนิดพร้อมด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นจริงจัง
 

“จริงสิ..   เจ้าพอจะสอนข้าบ้างได้ไหม”  







...................................................




“เอาละ..  เริ่มจากการยืน    จากนั้นถือเครื่องไว้ในมือซ้ายอย่างนี้”  



มือแกร่งกำกระชับรอบข้อเท้ากลมกลึงแล้วจับแยกออกจากกันเพื่อดูแลท่าทางการยืนให้ถูกต้อง   ก่อนจะยืดร่างขึ้นเต็มความสูงเพรียวแล้วจัดตำแหน่งมือซ้ายที่ประคองไวโอลินให้เชิดขึ้นอีกเล็กน้อย  



“ไม่ต้องเกร็งไหล่   ปล่อยตัวตามสบายได้แต่ต้องยืนให้มั่นคง”  


มูเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงเมื่อสหายจัดนิ้วมือให้โค้งจรดลงบนสายทั้งสี่   ถึงแม้ว่าความคมของสายโลหะภายใต้ปลายนิ้วจะมิใช่สิ่งที่คุ้นเคยกระทั่งทำให้รู้สึกเจ็บเมื่อออกแรงกด   ทว่ามันก็ช่างทำให้รู้สึกแปลกเหลือเกินที่เครื่องดนตรีซึ่งทำด้วยไม้ชิ้นเล็กๆนี้สามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้ถึงเพียงนั้น


“แขนซ้ายอย่าให้ตก” เสียงนุ่มกล่าวเตือนอีกระลอก   ขณะเดียวกันก็ขยับมายืนซ้อนหลังพลางประคองแขนขวาของมูให้ยกขึ้นทำมุมเหมาะเจาะ   มือที่ใหญ่กว่าเกาะกุมมือนุ่มพลางกดข้อมือลงเพื่อให้ส่วนหางม้าแตะสายโลหะ   ลมหายใจร้อนผ่าวซึ่งเป่ารดใบหูและต้นคอขาวเนียนส่งผลให้สาวน้อยรู้สึกไม่สู้ดีนัก   ทว่าก็พยายามแข็งใจตั้งสมาธิอยู่กับการเรียน


“ค่อยๆปล่อยนิ้วของเจ้าออกจากสายแล้วประคองเครื่องไว้นิ่งๆ   เราจะเริ่มจากการสีสายเปล่า   และดูให้ดี  
คันชักในมือเจ้าควรจะทำมุมเช่นนี้”



เสียงG ถูกลากยาวไปจนสุดระยะของหางม้า   ไปและกลับซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อีกเป็นครู่ก่อนที่ชากะจะปล่อยมือจากลูกศิษย์     และยามที่ต้องควบคุมทุกสิ่งเองทั้งหมด   มูกลับพบว่าตนเองลากคันชักไปบนสายอย่างลังเลจนเสียงที่ออกมาฟังดูกระท่อนกระแท่น   ทั้งยังแหลมบาดหูเสียจนเจ้าตัวทำหน้าเหยเกและทำให้คนสอนอดขำมิได้




..แม้จะอยู่ในอาการไม่ได้ดั่งใจ   ทว่าเจ้าก็ยังงามนัก..






“แปลกจัง   ทำไมเสียงไม่เห็นเพราะเหมือนยามที่เจ้าเล่นเลย”  



“เพิ่งหัดเล่นเป็นครั้งแรกจะเหมือนได้อย่างไร   อย่าเพิ่งท้อไป..
ยามนี้เจ้ายังมิต้องกังวลเรื่องความไพเราะ   แต่จงดูนี่”  ชากะกดมือลงบนสายแล้วปาดละอองฝุ่นสีขาวติดฝ่ามือขึ้นมา


“ระวังอย่าให้มีคราบยางสนเลอะลงมาจนถึงบริเวณนี้   เพราะนั่นหมายความว่าการบังคับคันชักในมือขวาของเจ้ามีปัญหา” เวอร์โกเซนต์จบคำพร้อมกับแตะข้อศอกขวาของมูให้ยกขึ้น   พลางถือโอกาสสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมนุ่มเข้าไปเก็บไว้เต็มปอด   ขณะที่คนถูกเอาเปรียบมิได้รู้ตัวเลยสักนิด   แต่แล้วฉับพลันชากะก็มีอันต้องชะงักงันเมื่อรู้สึกผิดปกติ  




งูเห่าสีดำตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดฝัน   เจ้าแห่งอสรพิษร้ายเลื้อยตรงเข้ามาอย่างแช่มช้า   ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้าในระยะประชิดพลางชูคอขึ้นแผ่แม่เบี้ยแล้วขู่ฟ่อ   เผยคมเขี้ยววาววับซึ่งยาวไม่น้อยกว่าสามคืบ   ทว่าเวอร์โกเซนต์ไม่มีความจำเป็นต้องหลบหนีหรือตอบโต้ในเมื่อตระหนักดีอยู่แก่ใจว่ามันเป็นเพียงภาพนิมิตของตนเอง   แต่กระนั้นก็ใช่ว่าจะเพิกเฉยได้โดยง่าย   ทั้งสองเผชิญหน้ากันด้วยอาการสงบนิ่ง   ขณะที่ลำตัวใหญ่ยักษ์จนเกือบโอบไม่รอบซึ่งปกคลุมด้วยเกล็ดสีดำมันเงาส่ายไหวไปมาด้วยอาการไม่พอใจ   นัยน์ตาแดงวาวโรจน์ดั่งทับทิมจ้องตรงมาอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญ  




...ทำอะไรไว้....  ทำอะไร



ทำอะไร...





เสียงลึกลับตะคอกถามอย่างเกรี้ยวกราดราวกับคาดโทษก่อนจะพุ่งเข้าฉก..




ชากะถึงกับสะดุ้งเฮือกเพราะความเจ็บปวดจนกระทั่งเข่าทั้งสองแทบทรุด  นาทีนั้นโกลเซนต์หนุ่มกลั้นหายใจอย่างทรมาน   เมื่ออาการแสบร้อนดังถูกไฟเผาเกิดขึ้นจากจุดเล็กๆภายในร่างกายก่อนจะลุกลามไปตามแนวกระดูกสันหลัง  ลำตัว  แขนขา   และสมอง   ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างแทบสะกดอวัยวะทุกส่วนให้หยุดการเคลื่อนไหวขณะที่ปลายนิ้วมือนิ้วเท้าเย็นเฉียบ   และต้องยิ่งหนาวยะเยือกยิ่งกว่านั้นเมื่อเขาได้ตระหนักอย่างเงียบงันว่ามันเริ่มขึ้นแล้ว    บัดนี้สิ่งที่เขาหวั่นเกรงว่าจะหลีกไม่พ้นเกิดขึ้นแล้วจริงๆ    




“เป็นอะไรไปหรือ”  มูหยุดมือก่อนจะหันมามองเมื่อรู้สึกถึงการนิ่งเงียบของเพื่อนรักทว่าไม่มีคำตอบ    ชากะยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อไล่ความมึนงง   พลางส่ายศีรษะก่อนจะหมุนร่างเดินห่างออกมา



“ไม่มีอะไร..   ค่อยๆฝึกไปเถิด   เจ้าเป็นคนใจเย็นและอดทนเป็นเลิศมิใช่หรือ
เมื่อรักที่จะทำแล้วจงอย่าล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ”   ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะลงนั่ง    มิใช่ในท่าขัดสมาธิดังที่เคยเห็นจนคุ้นตา   แต่เป็นการนั่งเหยียดยาวเอนหลังพิงเสาหินในลักษณะชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง   ใบหน้างามปานสลักเสลาบัดนี้ซีดขาวพร้อมด้วยหยดเหงื่อผุดพรายทว่าก็ยังคงปิดปากเงียบ   ด้วยไม่คิดแพร่งพรายให้ใครรู้

  

“เจ้าแน่ใจนะว่ายังสบายดีทุกประการ” มูลดไวโอลินลงจากบ่าก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้   ทว่าเพื่อนรักกลับโบกห้ามมือราวกับมิใช่เรื่องสลักสำคัญอันใด  



“ก็แค่มึนศีรษะเล็กน้อยเพราะหิวข้าวเท่านั้น   ฝึกต่อไปเถอะ” เสียงนุ่มเอ่ยเนิบช้าให้อีกฝ่ายหลงตายใจ  


 
“หากเจ้าคิดจะเล่นเพลงที่หลงรักล่ะก็..  หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนัก  
ท่อนช้า Lassu นั้นนอกจากจะต้องใช้ทั้งความแม่นยำและเทคนิคแล้ว   การใส่ความรู้สึกลงไปยิ่งสำคัญกว่า   แล้วเล่นๆหยุดๆอย่างนี้น่ะหรือจะไปรอด”





ได้ผล..  เพื่อนตัวน้อยทำแก้มป่องแล้วยกเครื่องดนตรีขึ้นประทับบ่า   ลำแขนกลมกลึงยกขึ้นแล้วจรดปลายคันชักลงบนสายก่อนจะเริ่มต้นสีอีกครั้ง   เสียงจากสายเปล่าของมือใหม่หัดสียังคงดังบาดแก้วหู.. ซ้ำชวนให้เข็ดฟันยิ่งนัก   ทว่าชากะกลับพิงศีรษะเข้ากับเสาหินด้านหลังอย่างอ่อนล้าพลางหลับตาลงแล้วนิ่งฟังโดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว  







continue...

[moondrop]

Repay





..ไม่ยอมหรอก



ไม่มีวันยอม..





สามวันต่อมา...   ชากะนิ่วหน้าเมื่ออาการแสบร้อนที่เพิ่งทุเลาลงเกิดปะทุขึ้นมาอีก   เป็นดังคาด..  ดูเหมือนระดับความรุนแรงจะเพิ่มขึ้นจากครั้งก่อน   เวอร์โกเซนต์พยายามสะกดกลั้นอาการอย่างสุดความสามารถ   ร่างสูงในชุดโกลครอธขยับเอนกายพิงฝาผนังพลางระงับอาการสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด   ไม่เพียงเท่านั้น..   มันยังบันดาลให้เกิดความรู้สึกคันยุบยิบไปทั่วร่างอีกทั้งยังกระวนกระวายจนแทบทนนิ่งเฉยมิได้    ส่งผลให้แขนทั้งสองยกขึ้นกอดตนเองแน่นขณะที่ใบหน้าซีดขาวแทบไม่แสดงความรู้สึกให้เห็น   ซึ่งแม้ว่าต้องตายก็จะไม่มีวันทำให้มูระแคะระคายอย่างเด็ดขาด   แต่นั่นยังมิใช่เรื่องที่เขากังวล  


ชากะไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถอดทนได้ถึงเมื่อไหร่   เมื่ออาการดังกล่าวนับวันยิ่งจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดเขาคงไม่อาจปิดบังไว้ได้จนกระทั่งมันคร่าชีวิตเข้าสักวัน   ถึงแม้จะเตรียมใจรับผลของการที่ตนตัดขาดจากเพศพรหมจรรย์ไว้แล้วทว่าก็ยังอดหวั่นเกรงมิได้ยามที่มันมาเยือน   หากยังมีสิ่งหนึ่งซึ่งเขาแน่ใจ..  การตัดสินใจครั้งนี้คุ้มค่าแล้วเมื่อมันทำให้รอยยิ้มกลับคืนสู่ใบหน้างาม   คุ้มค่าเหลือเกินกับการที่ได้เห็นมูกลับมามีชีวิตจิตใจอีกครั้ง  



...ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะอยู่กับเจ้านานๆ...





“เป็นอะไรไป    ไม่สบายรึเปล่า..  ชากะ”



อีกครั้งกับความสงสัย   อารีเอส  มูนิ่วหน้าขณะที่จับจ้องอาการผิดปกติของสหายอย่างไม่วางใจ   นี่เป็นครั้งที่สองในรอบสัปดาห์ที่ชากะดูแปลกไป   ทั้งที่กำลังคุยเล่นกันอยู่ตามปกติทว่าจู่ๆก็กลับหยุดชะงักไปพร้อมด้วยใบหน้าเผือดขาว   และถ้าหากมูมิได้ตาฝาดไปล่ะก็   เขาแน่ใจว่าชากะกำลังสั่นสะท้านด้วยความทรมานจากอะไรสักอย่าง   คราวนี้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธอย่างไรมูก็มิได้เชื่อฟังอีกแล้ว   สาวน้อยขยับเข้าไปใกล้พลางแตะหลังมือเข้ากับหน้าผากชื้นเหงื่อแล้วเบิกตากว้าง




“เจ้ามีไข้นี่   เป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”


“ไม่มีอะไรหรอก    กลับไปฝึกซ้อมต่อเถอะ

ลองเล่นท่อนแรกให้ข้าฟังอีกทีสิ   ดูเหมือนโน้ตบางตัวยังเพี้ยนอยู่นะ”



ชากะเบี่ยงประเด็นด้วยการเปลี่ยนเรื่อง   เซนต์หนุ่มคว้าทั้งไวโอลินและคันชักมาจากมือน้อย   ก่อนจะประทับเครื่องดนตรีลงบนบ่าแล้วเริ่มต้นพรมนิ้วลงบนสายโดยไม่เปิดโอกาสให้มูซักถามอะไรทั้งนั้น   วินาทีที่สำเนียงแรกต้องโสตประสาท   อารีเอส  มูก็จำต้องเงียบเสียงแล้วนิ่งฟังดั่งต้องมนตร์   โดยเก็บงำความสงสัยระคนไม่สบายใจไว้ภายใน   ช่างแปลกนัก..  มูแน่ใจว่าจะต้องมีความผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นกับเพื่อนรัก   เพราะหากว่าร่างกายแข็งแรงดีแล้วเหตุใดจึงมีไข้   ทั้งยังมีอาการสะดุ้งเป็นพักๆ    ซึ่งถ้าหากตนไม่รู้ดีถึงเพียงนี้..  ว่าคนอย่างเวอร์โก   ชากะไม่มีทางถูกลอบโจมตีได้อย่างแน่นอน   เห็นทีคงไม่พ้นลงความเห็นว่าสหายกำลังถูกใครบางคนลอบทำร้ายอยู่เป็นแน่  

 
ทว่าสาวน้อยหารู้ไม่ว่าชากะกำลังจะแพ้ภัยตนเอง..  ด้วยเหตุผลแรกเริ่มในการตัดสินใจออกบวชของบุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้าคือการชดใช้กรรมและอุทิศผลบุญทั้งหมดให้กับสตรีผู้หนึ่งตามที่ได้ให้สัญญาไว้ในอดีตชาติ   แล้วจึงค่อยค้นพบวิถีทางแห่งพระพุทธองค์ซึ่งนำพาเขามาสู่ความเป็นเวอร์โกเซนต์ในเวลาต่อมา   เมื่อหยุดประพฤติตนอยู่ในพรหมจรรย์   บาปที่เคยกระทำไว้ในอดีตภพก็สำแดงตัวติดตามมา   เมื่อผิดคำสัญญา..   จึงต้องรับผลต่างๆนานาอันก่อให้เกิดความทุกข์ทรมาน   เพราะเส้นทางที่ชากะตัดสินใจเดินเพื่อมูนั้นเรียกร้องสิ่งตอบแทนสูงนัก   ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่คิดจะแบ่งปันความลับดังกล่าวกับใคร  ..โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะต้องไม่ใช่มู



เสียงไวลินเงียบหายไปเมื่อชากะยกปลายหางม้าขึ้นจากสายลวด   นัยน์ตาสีฟ้าใสลืมขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่สบายใจของคนที่อยู่ตรงหน้า   ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะส่งเครื่องดนตรีคืนให้



“ข้าก็เพียงแค่พักผ่อนไม่พอเท่านั้น   อย่าได้กังวลไปเลย” เวอร์โกเซนต์เอ่ยเสียงเรียบ  


“เห็นว่าเจ้าเป็นห่วง   ดังนั้นข้าจะเข้าไปพักสักครู่   ถ้ายังไม่อยากจะกลับวิหารแต่หัววันเจ้าจะอยู่ซ้อมดนตรีที่นี่ต่อก็ได้   ระวังตัวBแฟลตให้ดีเพราะเจ้ามักจะเล่นเพี้ยนเสมอๆ   วิธีแก้คือเจ้าต้องจำให้ได้ว่าจากโน้ตCไปBแฟลตจะต้องเลื่อนนิ้วลงแบบนี้”



ชากะแนะนำเทคนิคในการเล่นดนตรีอีกสองสามคำแล้วจึงทิ้งมูไว้ตามลำพังขณะที่กลับเข้าไปยังห้องพักส่วนตัว   เข่าทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้นทันทีที่ปิดประตูตามหลัง  ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ลุกลามมากขึ้นเรื่อยๆส่งผลให้เขาถึงกับทรงกายไว้ไม่ได้   ชายหนุ่มล้มลงบนพื้นห้อง   แล้วพลิกร่างนอนตะแคงพร้อมทั้งกัดฟันสู้กับอาการแสบร้อนประหนึ่งเนื้อหนังถูกเผาไหม้เกรียมอยู่ท่ามกลางกองเพลิง   กับความเจ็บปวดราวกับเส้นประสาทภายในร่างกายถูกฉีกกระชากออกมาพร้อมๆกัน   เขาต้องบิดตัวอย่างทุรนทุรายอยู่อีกเป็นครู่ก่อนที่ความเจ็บปวดจะบรรเทาเบาบางลง  




...นี่คือชะตากรรมที่สาสมกับเจ้าแล้ว...



เสียงลึกลับจากอดีตสะท้อนก้องอย่างเย้ยหยันอยู่ภายในห้วงสำนึก..    ชากะพลิกกายนอนหงายพร้อมทั้งปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วถอนหายใจเต็มแรง   เขารู้ดีว่ามันยังไม่สิ้นสุด   แต่เป็นเพียงการพักยก..  ให้เหยื่อได้พักหายใจเพื่อเตรียมรับการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งที่รุนแรงกว่าเดิม   โหดร้ายทารุณกว่าเดิม   กระนั้นชากะกลับไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ..  เป็นเวลาสิบกว่าปีมาแล้วที่เขาชดใช้หนี้บาปให้กับนาง   ดังนั้นหากเวลานี้จะขอทำเพื่อคนที่ตนอยากจะใส่ใจอย่างแท้จริงเป็นสิ่งผิดนักหรือ   เสียงไวโอลินของมูดังแผ่วๆมาเข้าหูเป็นสำเนียงหวานแกมเศร้า   ชวนให้เขานึกถึงความเจ็บช้ำจากชะตากรรมที่โกลเซนต์อารีเอสต้องแบกรับ  ถึงแม้จะยังไม่ถึงขั้นไพเราะจับใจ   แม้จะยังห่างไกลกับความเป็นCsardas ที่จำเป็นต้องมีกลิ่นอายของชนเผ่าเร่ร่อน   ทว่าความรู้สึกที่ถ่ายทอดผ่านเสียงดนตรีนั้นประหนึ่งมูกำลังเปิดเปลือยหัวใจให้โลกรู้


ชายหนุ่มปรือตาขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน   ถึงแม้มูจะต้องแบกรับความทุกข์ของตนเองสาหัสพออยู่แล้วทว่าก็ยังคงเผื่อแผ่ความห่วงใยมาถึงเขาเสมอมา   ชากะรู้ดีว่ามูจะไม่ยอมกลับวิหารตนเองหากไม่ได้เห็นกับตาว่าเขาสบายดีจริงๆ   นั่นจึงเป็นเหตุให้เขากัดฟันพยุงกายขึ้นจากพื้นพลางภาวนาให้ตนเองมีเวลามากพอก่อนที่ทัณฑ์ทรมานรอบต่อไปจะมาเยือน   เวอร์โกเซนต์ใช้เวลาอึดใจหนึ่งในการปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง   แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดกระทบร่างน้อยพร้อมด้วยไวโอลินในมือดูงดงามราวกับภาพเขียน   โกลครอธที่แนบกระชับไปกับสรีระผลิงามสะท้อนแสงอัสดงเป็นประกายระยิบระยับจับตา   สาวน้อยหันกลับมา   และวินาทีที่เห็นเขารอยยิ้มบางๆก็เลือนหายไปจากใบหน้า




“เจ้าดูไม่ดีเอาเสียเลย   ชากะ”  อารีเอส  มูเอ่ยเชิงตัดพ้อก่อนจะวางเครื่องดนตรีลงแล้วขยับเข้ามาใกล้


“อันที่จริงเจ้าจะนอนพักนานกว่านี้ก็ได้นะ”  



“ข้าอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้ามากกว่า”  ชายหนุ่มตอบเสียงแผ่ว  ก่อนจะต้องอัศจรรย์ใจเมื่อความเจ็บปวดดูจะเบาบางลงเมื่อได้สัมผัสจากมือเล็ก    



สาวน้อยเขย่งกายขึ้นแตะหน้าผากอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลพร้อมกับทำหน้ายุ่ง   เมื่อพบว่าชากะยังคงมีไข้และดูอาการแย่กว่าเมื่อตอนกลางวัน   ขณะที่ชายหนุ่มหลับตาลงพลางจดจ่อสมาธิอยู่กับสัมผัสเย็นๆจากมือนุ่มที่ราวกับจะขับไล่ไอร้อนออกไปจากหัว



“ข้าอยู่คนเดียวได้   เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น    แต่ว่า..”  มูชักมือกลับพลางถอนหายใจอีกครั้ง


“เห็นเจ้าเป็นแบบนี้แล้วข้าไม่สบายใจเลย    มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยเจ้าได้บ้างรึเปล่า”




...แค่อยู่ข้างกายข้า   อย่าหนีหายไปไหนและอย่าปล่อยมืออีก...



“ไม่มีอะไรหรอก  


ใกล้ค่ำแล้ว..  เจ้ากลับวิหารไปก่อนเถอะ   แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาฝึกซ้อมใหม่”   ชากะรู้ดีว่าไม่อาจเอ่ยถ้อยคำจากใจจึงทำได้เพียงไล่อีกฝ่ายกลับวิหารไป   ขณะที่มูพยักหน้ารับอย่างจำยอม




“ก็ได้   ถ้าเช่นนั้นดูแลตัวเองแล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่”



“ข้าจะรอ...”




เวอร์โกเซนต์เฝ้ามองสหายตัวน้อยจากไปก่อนจะหมุนร่างกลับเข้าไปข้างใน  




...คืนนี้คงจะเป็นคืนหฤโหดอีกคืนอย่างไม่ต้องสงสัย    แต่หากการมีข้าอยู่จะทำให้เจ้าสบายใจขึ้นและลืมท่านผู้นั้นได้



ข้าก็พร้อมที่จะอดทน...  เพื่อเจ้า








continue

[moondrop]

Aggravate





“เจ้าน่าจะลาพัก   สารรูปเช่นนี้อย่าว่าแต่เฝ้าวิหารเลย  


เพียงแค่ยืนเฉยๆก็ดูจะไม่ไหวแล้ว”




อารีเอส  มูไม่มีทางที่จะเห็นด้วยมากไปกว่านี้อีกแล้ว   ร่างน้อยเม้มริมฝีปากแน่นยามที่คุกเข่าลงกับพื้นเมื่อท่านเคียวโก..  อาจารย์ผู้มีพระคุณเข้ามาใกล้   แต่ชิออนไม่สนใจศิษย์ของตนหากกลับจ้องมองโกลเซนต์หนุ่มที่คุกเข่านิ่งอยู่ข้างมูอย่างสังเกตจริงจัง   พร้อมกับลงความเห็นว่าสิ่งที่มูเล่าให้ฟังมิได้เกินเลยแม้แต่น้อย    เคียวโกอารีเอสไม่เคยเห็นเวอร์โกเซนต์ผู้แข็งแกร่งมีสภาพร่อแร่ถึงเพียงนี้มาก่อน   แต่ไหนแต่ไรบุรุษผู้ได้ชื่อว่าใกล้เคียงพระเจ้าไม่เคยแสดงอารมณ์ความรู้สึกให้ใครเห็น   และยิ่งไม่เคยแสดงอาการยามเมื่อเจ็บป่วย    เวอร์โก  ชากะตั้งมั่นอยู่ในความสำรวมเสมอมาและไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว..  ที่จะร้องโอดโอยให้เห็น   เป็นเช่นนั้นมาตั้งแต่เล็กจนโต   ทว่าเวลานี้พักตร์ขาวซีดที่ก้มหน้านิ่งอยู่ในท่าคุกเข่าเคียงข้างมู   กับสภาพน่าเวทนาที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อไหลโทรมตลอดทั้งร่าง   ทั้งยังสั่นระริกจนเห็นได้ชัดนั้นพาให้ชิออนหวั่นใจ




“ข้ามิได้..”


“อย่าเถียง”  เสียงทุ้มกังวานตัดบท   เคียวโกหนุ่มเอามือไขว้หลังพลางก้าวช้าๆวนรอบผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสอง  




“เซนต์ที่มีสภาพเช่นนี้ไม่อาจทำหน้าที่ได้   เจ้าเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ  


ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะต้องการลาพักรึไม่   และไม่สนว่าจะต้องใช้เวลาสักกี่วัน   จงกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วพักฟื้นจนกว่าจะหายดี    นี่คือคำสั่ง”




“ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่บ้านเอง   ท่านอาจารย์..  ได้โปรดอนุญาตด้วยขอรับ” มูหันกลับมายังผู้เป็นอาจารย์ในตอนท้ายประโยค   โกลเซนต์อารีเอสค้อมศีรษะลงต่ำเพื่อขออนุญาต    ทว่าชิออนเพียงแต่รับคำอยู่ในลำคอก่อนจะเดินจากไป   ปล่อยเซนต์ทั้งสองไว้ตามลำพัง  



ชากะชำเลืองมองท่าทีอันแสนเย็นชาที่เจ้าเหนือหัวแสดงต่อศิษย์เพียงคนเดียวของท่าน   ก่อนจะเลื่อนสายตามายังร่างน้อยที่กัดริมฝีปากแน่นพร้อมทั้งกำมือนิ่งอยู่ข้างกายตนพลางถอนใจ   เห็นได้ชัดว่าท่านผู้นั้นมิได้ใส่ใจแม้แต่จะมองหน้าผู้เป็นศิษย์เลยด้วยซ้ำ   ทว่าเขาไม่เคยคิดตำหนิการกระทำของท่านเคียวโกเพราะสมควรแล้ว..  ที่จะต้องตัดไฟแต่ต้นลมเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าศิษย์คิดกับท่านเช่นไร   และถึงแม้มูจะน่าสงสารเพียงใดตนก็ไม่อาจปลอบประโลมได้   ในเมื่อความสัมพันธ์ต้องห้ามเช่นนี้มีเเต่จะทำให้ทั้งคู่จมดิ่งลงสู่ห้วงเหวนรกอเวจี   ทั้งมู.. และท่านชิออน



ทว่ามูรีบหักห้ามความรู้สึกของตนเองด้วยรู้ดีว่าอาการของเพื่อนรักไม่อาจรอช้าได้   สาวน้อยรีบหันไปพยุงชากะให้ลุกขึ้น    ก่อนที่เจ้าตัวจะทันเอ่ยปากทัดทานเรียวแขนนุ่มนิ่มก็สอดเข้ามาโอบประคองอยู่รอบเอวเสียแล้ว   และเป็นอีกครั้งที่ชากะไม่เข้าใจ..  เหตุใดยามที่มือน้อยคู่นี้สัมผัสร่างกายความเจ็บปวดทรมานจึงทุเลาลงได้   ช่างประหลาดนัก..   เหตุใดไอร้อนและอาการไม่สบายตัวต่างๆดูจะเบาบางคงเมื่อได้สัมผัสจากมู    




“ถ้าเดินไม่ไหวก็โอบบ่าข้าไว้   ข้าจะพาเจ้าไปส่งให้ถึงที่” เสียงเล็กบอกกล่าวอย่างนุ่มนวล   อารีเอส  มูมัวแต่สนใจอยู่กับการแบกรับน้ำหนักตัวคนป่วยเสียจนไม่ทันตระหนักว่ายามนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้ชิดกันเพียงแค่ลมหายใจเป่ารดใบหน้า    นัยน์ตาคู่งามทอดมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นที่จะพาสหายออกไปจากแซงทัวรี่เพื่อพักฟื้น   ขณะที่ในสมองคิดเตรียมการล่วงหน้า   จะพาหมอจากที่ใดมารักษา..  จึงมิทันสังเกตถึงแววโหยหาที่จ้องมองมาไม่กระพริบตา   ชายหนุ่มได้แต่ขบกรามแน่นพลางพยายามบังคับตนเองมิให้กระชับวงแขนข้างที่พาดอยู่บนบ่าเล็กบอบบาง   บังคับสายตาให้เบือนไปทางอื่นด้วยรู้ดีว่ามูจะเคือง   หากรู้ว่าถูกจ้องมองด้วยแววตาเช่นนี้  







.....................................................



“เป็นไข้หวัดธรรมดา     นอนพักสักสองสามวันก็คงทุเลา”  



มูถอนหายใจด้วยความโล่งใจขณะที่กล่าวคำขอบคุณ    ก่อนจะเดินไปส่งคุณหมอที่หน้าบ้านและปิดประตูตามหลังอย่างแผ่วเบาเพื่อมิให้เกิดเสียงดังรบกวนผู้ป่วยแล้วหมุนร่างกลับมา   สาวน้อยประคองเหยือกน้ำไว้ในอ้อมแขนพลางกวาดสายตามองสำรวจไปทั่วอาณาจักรส่วนตัวของชากะพลางรำลึกถึงวัยเยาว์ของทั้งคู่   แทบจะนับครั้งได้ที่ตนมีโอกาสได้มาเยือนที่นี่   กระนั้นสิ่งที่ได้เห็นในเวลานี้ก็แทบมิได้เปลี่ยนไปจากภาพในความทรงจำเลย



บ้านน้อยขนาดกะทัดรัดบนยอดเนิน   ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตัวเมืองรอบนครศักดิ์สิทธิ์นี้ช่างดูเข้ากันกับบุคลิกของเจ้าของนัก   ด้วยความที่ตัวบ้านสีขาวหลังนี้ปลูกติดริมผาสูงจึงทำให้ไม่มีเพื่อนบ้านข้างเคียงเลยแม้แต่หลังเดียว  ขณะเดียวกันภายในบ้านซึ่งมีแสงสว่างเหลือเฟือกับเนื้อที่ใช้สอยเพียงเล็กน้อยกลับดูกว้างขวางอย่างเหลือเชื่อเพราะมีเครื่องเรือนอยู่เพียงไม่กี่ชิ้น   มูกวาดสายตามองโต๊ะไม้เอนกประสงค์ตัวเล็กๆที่ตั้งอยู่ชิดผนังด้านที่มีหน้าต่างมองออกไปเห็นทะเลภายในห้องโถงแคบๆของบ้าน   กับเก้าอี้ที่เข้าชุดกันอีกสองตัว   ชั้นวางของเตี้ยๆที่มีผ้าลูกไม้คลุมมิดชิด   และพรมขนสัตว์ลายดอกที่เก่าจนสีซีดบนพื้นหินสีขาว..   มีเพียงเท่านั้น   ขณะที่ประตูไม้ที่เหลืออีกเพียงหนึ่งบานนอกเหนือจากประตูหน้าบ้าน   เปิดตรงสู่ห้องนอนขนาดเล็กที่ไม่มีแม้แต่เตียงนอน  



ถึงแม้ภายในบ้านจะคับแคบ   และแทบไม่มีอะไรอยู่เลยทว่าความที่ทาฝาผนังด้วยสีขาวกับขอบประตูหน้าต่างเป็นสีน้ำเงินสดทำให้แลดูสะอาดสะอ้านและน่าอยู่ไม่น้อย   และคงจะดูดีกว่านี้ถ้าหากจะมีแจกันดอกไม้วางตรงขอบหน้าต่างเหนือหัวนอนอีกสักหนึ่งรึสองแจกัน   ซึ่งมูมีแผนจะออกไปสำรวจสวนสวยหน้าบ้านหลังจากที่แน่ใจว่าเพื่อนรักนอนหลับสนิทแล้ว    โกลเซนต์อารีเอสเฝ้ามองชายหนุ่มที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนฟูกบางๆสีขาวซึ่งวางอยู่ชิดริมผนังด้านในสุดติดกันกับห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปวางเหยือกน้ำลงบนพื้นข้างที่นอน  



ดูเหมือนชากะจะกำลังหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยา   ตลอดทั้งร่างจึงแลดูผ่อนคลายอย่างที่มูไม่เคยเห็นมาก่อน   แผ่นอกกว้างตึงแน่นขยับขึ้นลงอย่างแผ่วเบาตามจังหวะการหายใจ   อาการสั่นสะท้านเป็นพักๆก็ดูจะทุเลาลงในเวลานี้   สาวน้อยปัดปอยผมสีบลอนด์ที่ปรกหน้าผากชายหนุ่มออกขณะที่ส่วนที่เหลือแผ่กระจายอยู่บนหมอนหนุน   ก่อนจะห่มผ้าให้แล้วตั้งใจว่าจะปล่อยให้พักผ่อนเต็มที่   ทว่ายังไม่ทันที่มูจะออกไปจากห้องอาการเดิมก็กำเริบอีก    ชากะหลุดเสียงอุทานอย่างเจ็บปวดออกมาในนาทีที่มันเริ่มต้น   ร่างกายที่ถูกสะกดให้หลับลึกด้วยฤทธิ์ยาถูกฉุดกระชากให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง   คราวนี้ไม่มีความทรมานแสบร้อนใดจะเทียบเท่ากับแรงบดขยี้ประหนึ่งเนื้อหนังและกระดูกถูกบดไปพร้อมๆกันจนแหลกเละ  





“ชากะ!  เป็นอะไรไป”



มูรีบถลาเข้าไปข้างที่นอนด้วยความกังวลทว่าดูเหมือนชากะจะไม่ได้ยินเสียงเรียก   ในจิตส่วนลึกของเวอร์โกเซนต์   อสรพิษตัวเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้ง  ทว่าคราวนี้ไม่มีการขู่ฟ่อ..  ไม่มีการคาดโทษใดๆ   มันรัดเขาแน่นด้วยลำตัวใหญ่ยักษ์ที่โอบไม่รอบแล้วรอให้เหยื่อขาดใจตายช้าๆ   เสียงกระดูกลั่นกราวไปทั้งร่างดูจะเป็นความรื่นรมย์อย่างหนึ่งของมัน    เมื่อความสาสมใจปรากฏขึ้นในตาแดงทอแสงจ้าที่มีขนาดใหญ่พอๆกับหน้าต่างห้อง      




“ชากะ!!”



เขาไม่อาจตอบสนองเสียงเรียกนั้นได้   ชายหนุ่มดิ้นรนหอบหายใจอย่างยากลำบากผ่านทางหลอดลมช้ำๆที่ถูกบดขยี้   ขณะที่รู้สึกราวกับทั่วทั้งร่างถูกบีบจนแหลกเหลว   เปลวไฟซึ่งไร้ที่มาปะทุขึ้นตามข้อพับแขนขา   พวยพุ่งออกมาจากดวงตาทั้งสอง   จากอวัยวะภายในที่แตกหักและเนื้อหนังที่ฉีกขาดยับเยินก่อนจะลามเลียเผาไหม้ไปทั่วร่าง    ส่งผลให้เขาดิ้นพราดๆอย่างเจ็บปวดทรมาน   และครั้งนี้ถึงกับได้รสเลือดของตนเอง   ชากะเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงแผดร้องด้วยความเจ็บปวด   ถึงแม้ครั้งนี้ร่างกายของเขาจะถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี   ทว่าสติอีกส่วนหนึ่งที่ยังคงรับรู้ว่ามูนั้นยังอยู่เคียงข้างและเฝ้ามองความเป็นไปทั้งหมดด้วยความกังวลทำให้เขาไม่ยอมปริปาก..  ไม่ยอมให้มีเสียงแห่งความทุกข์ทรมานใดๆหลุดรอดออกไป   แต่กระนั้นชากะก็ไม่อาจควบคุมอาการทางร่างกายได้   เขาได้แต่สมเพชตนเองที่ต้องดิ้นทุรนทุรายต่อหน้าสตรีที่จะเป็นคนสุดท้ายในโลกที่ตนอยากให้เห็น    แต่แล้วจู่ๆความเจ็บปวดสิ้นหวัง   และความทรมานทั้งหมดก็ดูจะมลายไป   ในวินาทีเดียวกับที่เขารู้สึกว่ามูโถมร่างเข้าหา  



มูได้แต่หันรีหันขวางอย่างทำอะไรไม่ถูก   ทั้งที่เมื่อครู่นี้ชากะยังนอนหลับสนิทอยู่แท้ๆ   แต่แล้วจู่ๆก็สะดุ้งเฮือกและดูราวกับกำลังทรมานแสนสาหัสเพราะอะไรบางอย่าง    ช่างน่ากลัวนัก..  เมื่ออีกฝ่ายดิ้นรนฉีกทึ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีมือเอื้อมถึง    สายเกินไปที่จะตามหมอมาดูอาการ   และสาวน้อยก็ไม่กล้าปล่อยเขาไว้ตามลำพัง    ในที่สุดเมื่อตะโกนเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่มีการตอบสนองและดูเหมือนจะขาดสติมากขึ้นทุกทีๆ  มูจึงตัดสินใจผวาเข้ากอดเขาไว้เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว     สาวน้อยโถมน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนร่างของชากะแล้วโอบแขนแน่นอยู่รอบลำคออีกฝ่ายเพื่อป้องกันไม่ให้เขาทำร้ายตนเองด้วยการฉีกทึ้งเนื้อหนังมากไปกว่านี้   ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักทว่าก็ไม่อาจทนดูสภาพอันน่าเวทนาเช่นนี้ได้    



และยังต้องใช้เวลาอีกครู่ใหญ่กว่าเวอร์โกเซนต์จะตระหนักได้ว่าตนยังคงมีลมหายใจอยู่   ชากะลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงร่างนุ่มนิ่มที่แนบสนิทอยู่กับตน    เขาถอนหายใจเต็มแรงเมื่อร่างกายหยุดกระตุกพร้อมๆกับได้รับรู้ว่าอวัยวะทุกส่วนยังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี   และเป็นอีกครั้งที่ ‘นาง’ เปิดฉากเล่นงานเขาทางมโนภาพด้วยระดับความเหี้ยมโหดที่เพิ่มขึ้นจากครั้งก่อน   มือใหญ่กำแน่นอยู่ข้างลำตัวก่อนจะยกขึ้นลูบศีรษะมูที่ซบแน่นอยู่กับบ่าเขาแล้วจึงเอ่ยถามแผ่วเบา




“ไม่กลัวข้าแล้วหรือ”






Continue...

[moondrop]

Gleam



สัมผัสอ่อนโยนที่ลูบไล้แผ่วๆบนเรือนผมส่งผลให้มูค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากอกกว้างชายของหนุ่ม   ชากะเผยอรอยยิ้มเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ซีดขาวด้วยความตกใจยิ่งกว่าตัวเขาเสียอีก   ปอยผมรุงรังที่ตกลงมาปรกใบหน้าดูจะขับดวงหน้าหวานให้งามขึ้น    อารีเอสเซนต์กระพริบตาถี่ๆก่อนจะคลายวงแขนออกช้าๆ   และในสภาพที่ยังคงทาบทับอยู่บนร่างอีกฝ่าย.. นัยน์ตาสีเขียวเข้มของมูจับจ้องหาความจริงบนใบหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย




“เจ้าเป็นอะไรไป”


ทว่าชากะยังคงอ่อนเพลียกับโทษทัณฑ์ที่ได้รับเกินกว่าที่จะมีแรงอธิบายยืดยาว   ไม่มีแรงแม้แต่จะผงกศีรษะขึ้นมอง   กระนั้นวงแขนชื้นเหงื่อกลับขยับขึ้นโอบร่างน้อยไว้แนบกาย   ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงบนพื้นพลางถอนหายใจยาว




“ชากะ” 


สาวน้อยเริ่มใจเสียอีกครั้งเมื่อได้เห็นสภาพปางตายของสหาย   เสื้อนอนสีขาวที่ฉีกขาดรุ่งริ่งแบะอ้าเผยให้เห็นเนื้อตัวเปล่าเปลือยที่เต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำขนาดใหญ่ทั้งเก่าและใหม่   พวกมันมีลักษณะคล้ายเป็นรอยจากการถูกรัดอย่างรุนแรงแถมยังดูแปลกประหลาดเพราะไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร    นอกจากนั้นก็เป็นรอยข่วนตื้นๆพอให้เห็นเลือดจากน้ำมือตนเองยามที่บิดตัวดิ้นทุรนทุรายเมื่อครู่   มูเลื่อนสายตาจากแผ่นอกของชายหนุ่มไปยังใบหน้าที่ยังคงปราศจากสีเลือด   ความสงสัยอัดแน่นอยู่ภายใน   ขณะที่ชากะถอนหายใจอีกครั้งอย่างอ่อนแรง   



“ข้ารู้ว่าเจ้าอยากถาม  ..แต่รอก่อน..”



นัยน์ตาสีฟ้าใสลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อสบประสานเข้ากับคนในอ้อมแขน   ชากะแลเห็นความตระหนก  กังวลใจ   และห่วงใยผสมปนเปกันอยู่ในแววตาที่จ้องมองกลับมา   มากเท่าๆกับที่รู้สึกถึงพิษบาดแผลจากการถูกโจมตีทางจิตอย่างต่อเนื่องซึ่งยังคงทิ้งร่องรอยหนักหนาสาหัสไว้ในร่างกายจนถึงบัดนี้   หากว่าเขาโชคดีพอ..  มันจะค่อยๆบรรเทาลงเองภายในสองถึงสี่ชั่วโมง   แต่ถ้าไม่..  ก็เตรียมใจรับศึกครั้งใหม่ได้เลย   




“เดี๋ยว..  ขออยู่อย่างนี้อีกสักพัก”



โกลเซนต์หนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มพลางกระชับวงแขนแน่นขึ้นเมื่อพบว่าอีกฝ่ายพยายามจะตะกายลงจากร่าง   อาการแสบร้อนที่ยังค้างคาอยู่ในร่างกายดูจะทุเลาลงมากเมื่อได้รับสัมผัสจากร่างนุ่มนิ่มนี้   ดังนั้นการที่มีมูแนบชิดอยู่เช่นนี้ช่วยได้มากจริงๆ   เขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรและชากะก็รู้สึกคลื่นไส้วิงเวียนเกินกว่าที่จะคิดหาคำตอบในเวลานี้   อะไรบางอย่างที่มีรสขมปร่ากำลังดันตัวเองขึ้นมาจากลำคอทำให้เขารู้สึกพะอืดพะอมอย่างบอกไม่ถูก   ชายหนุ่มขยับแขนขึ้นประคองศีรษะสวยได้รูปไว้ในฝ่ามือพลางโน้มใบหน้ามูลงมาหา


 
“ช่วย..”




เขาเอ่ยกระท่อนกระแท่นได้เพียงเท่านั้น   เมื่อริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันชากะก็สะท้านไปทั้งร่าง   เซนต์หนุ่มพลันรับรู้ถึงการระเบิดอย่างรุนแรงจากภายใน    ความร้อนใหม่เริ่มก่อตัวขึ้นในอก   จากจุดเล็กๆ..แล้วแพร่กระจายไปทั่วร่างก่อนจะขับไล่ความคลื่นเหียนออกไปจนหมด   เสียงหัวใจที่สูบฉีดอย่างมีชีวิตชีวาสะท้อนก้องอยู่ในหู   และวินาทีนั้นความทุกข์ทรมานที่แผดเผาร่างกายรวมทั้งอาการแสบร้อนที่กัดกินเขามานานร่วมสัปดาห์ก็มีอันมลายไป    เป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์อีกเช่นกันที่เขารู้สึกว่าร่างกายเบาหวิว    รู้สึกว่าอยู่ห่างไกลจากเงื้อมเงาแห่งอดีตที่คอยตามล่าล้างผลาญจนกว่าเขาจะสิ้นลม   ชายหนุ่มกระชับร่างงามในอ้อมอกแน่นขึ้นพลางเอียงศีรษะเพื่อให้ตนเองสัมผัสความหวานละมุนได้ลึกซึ้งกว่าเดิม   ซึมซับกลิ่นหอมจางๆจากเรือนกายสะพรั่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้


ท่วงทำนองหวานของCsardasพลันแว่วเข้ามาในโสตประสาทพร้อมด้วยภาพชากะที่ยืนซ้อนหลังมูและประคองข้อมือสอนให้จับไวโอลินเป็นครั้งแรก   มูไม่เข้าใจว่าเหตุใดภาพเหล่านั้นจึงสว่างวาบขึ้นมาในเวลานี้..   เวลาที่ตนควรทำอะไรบางอย่างเพื่อให้หลุดพ้นจากสถานการณ์น่าอึดอัดใจ   ร่างงามพยายามดิ้นรน..  อีกครั้ง   และอีกครั้ง    ทว่าทั้งที่ยังอ่อนเปลี้ยหมดเรี่ยวแรงหากชากะกลับทรงพลังอย่างเหลือเชื่อเช่นเดียวกับตอนนั้น..   ตอนที่ปลายนิ้วเรียวยาวแตะลงบนสายโลหะอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งแรก   แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับสะท้านสะเทือนถึงหัวใจ    แต่ถึงแม้ริมฝีปากที่ขยับรุกแนบชิดตนจะปราศจากความกระด้างรุนแรงและเต็มไปด้วยความอ่อนหวานเพียงใด   ทว่าต้องหยุดมันเสียที..





“เพี๊ยะ!”





เวอรโกเซนต์ถึงกับไถลไปติดข้างฝาเมื่ออีกฝ่ายยกแขนฟาดเต็มแรง   ชากะรู้สึกว่าซีกหน้าข้างขวาของตนที่สะบัดไปตามแรงมือนั้นชาจนหมดความรู้สึก   และคงจะปรากฏรอยแดงอยู่อีกพักใหญ่ๆเป็นแน่   ทว่าเวลานี้เขาไม่ใส่ใจ   ภาพสาวน้อยที่ยกมือปิดปากตนเองแน่นพร้อมด้วยใบหน้าแดงก่ำทำให้เขารู้สึกผิดมากเกินกว่าจะมัวสนใจเรื่องอื่น   แววกล่าวโทษในดวงตาของมูทำให้ชายหนุ่มได้คิด   เขาไม่น่าทำอย่างนั้นเลย..  ถึงแม้มันจะทำให้หายทรมาน  แต่เขาก็ฉวยโอกาส   ..ใช้ความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้เพื่อตอบสนองความพึงพอใจของตนเอง     ทั้งๆที่รู้ว่ามูหวาดกลัวเรื่องเช่นนี้เพราะน้ำมือของบุรุษคนอื่นมาก่อน  ทว่าก็ยังกระทำซ้ำสอง




“มู..   ข้า”



โกลเซนต์สาวไม่รอฟังคำขอโทษ   ทันทีที่ลุกขึ้นได้มูก็เทเลพอร์ทหายออกไปจากบ้าน   และชากะก็ไม่มีแรงเหลือพอที่จะติดตามไป   ชายหนุ่มพยุงกายขึ้นนั่งพลางก้มลงมองสารรูปตนเอง   ..ช่างยับเยินสิ้นดี   และทั้งที่เป็นเช่นนี้ทว่ามูก็ยังใส่ใจดูแลเขาและเป็นห่วงเป็นใยราวกับเป็นเรื่องของตนเอง   ทว่าต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว   ในเมื่อการกระทำเมื่อครู่นี้เป็นตัวการขับไล่ไสส่งให้มูถอยห่างออกไป   



โทษใครไม่ได้จริงๆ..  นอกจากตัวเอง







...............................................





...คนบ้า.....



บ้าที่สุด....





โกลเซนต์อารีเอสหนีกลับมายังวิหารของตนเองในสภาพใบหน้าแดงก่ำและโกรธจัด   ทั้งผิดหวัง   เสียใจและคิดไม่ถึงว่าเพื่อนที่รักที่สุดจะทำเรื่องเช่นนี้ได้   เวอร์โก  ชากะคนนั้น..  บุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้าในเวลานี้กลายเป็นอะไรไปแล้ว   คนเพียงคนเดียวที่ช่วยให้ตนรอดพ้นจากการถูกข่มเหงรังแก   คนเดียวที่อยู่เคียงข้างยามที่เสียน้ำตา   เวลานี้กลับกลายเป็นคนที่ต้องคอยระวังและหนีห่างเช่นเดียวกับคนอื่นๆงั้นหรือ   สาวน้อยเม้มริมฝีปากแน่นพลางหวนนึกถึงคำพูดที่คนพูดไว้   




..บุรุษนั้นก็ดีแต่ฉวยโอกาส..   






มูถอนหายใจ..   หากเป็นคนอื่นก็คงใช่   ทว่าชากะไม่ใช่คนเช่นนั้น    ถึงแม้ยังคิดหาคำตอบไม่ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มีสาเหตุจากอะไรและยังไม่หายโกรธ   หากมิตรภาพสิบกว่าปีที่ผ่านมาทำให้มูมิอาจตัดใจทอดทิ้งเพื่อนรักได้   แม้จะยังเคืองขุ่นแต่อาการของชากะก็ยังไม่น่าไว้วางใจ   ดังนั้นถึงแม้จะถูกจู่โจมแบบเมื่อครู่อีกก็จะต้องเข้มแข็งและมูก็ไม่คิดจะเสียน้ำตาให้กับเรื่องพรรค์นี้อีก   สาวน้อยหยุดยืนคิดอยู่อีกพักใหญ่ก่อนจะหายลับเข้าไปในห้องนอนของตนเองแล้วกลับออกมาพร้อมด้วยเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนและกล่องไวโอลิน   พร้อมด้วยความตั้งใจที่จะให้โอกาสชากะอีกสักครั้ง 




“ตะวันใกล้ตกดินแล้ว   จะออกไปไหนหรือ” มูยังไม่ทันจะออกไปพ้นเขตวิหารตนเอง   น้ำเสียงแหบห้าวของใครบางคนก็รั้งตัวเอาไว้เสียก่อน



ที่ทางออกวิหารด้านที่มาจากฝั่งทอรัส   บุรุษร่างสูงในชุดเกราะสีทองสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายพร้อมด้วยผ้าคลุมสีขาวสะอาดปรากฏกายขึ้น   เซนต์หนุ่มซึ่งมาใหม่สะบัดเรือนผมยาวสีน้ำเงินไปเบื้องหลัง   ก่อนจะเผยรอยยิ้มชวนมอง




“ข้างนอกมันอันตรายนัก
   

ไม่ทราบว่าต้องการให้บอดี้การ์ดอย่างข้า..   เจมินี่  ซากะผู้นี้ไปเป็นเพื่อนรึไม่”







continue...

[moondrop]

Ravel




“ข้าไม่ต้องการบอดี้การ์ดอย่างท่าน   มีท่านไปด้วยดูจะอันตรายมากกว่า” สาวน้อยตอบอย่างเย็นชาก่อนจะสะบัดหน้าหนี    ความผิดที่เซนต์เจมินี่แอบเข้ามาหาถึงวิหารตอนกลางดึก   แล้วจู่โจมเสียจนมูเกือบต้องเสียท่าและตกเป็นของเขายังเป็นภาพติดตาที่น่าหวาดหวั่นจนถึงทุกวันนี้   มูไม่สนใจเซนต์หนุ่มที่เดินยิ้มเข้ามาใกล้   โกลเซนต์อารีเอสหมุนร่างวิ่งลงไปจากวิหารของตนเองทว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่ละความพยายาม   ซากะหัวเราะเสียงพร่าพลางตวัดผ้าคลุมด้านหลังขึ้นมาคลุมกายก่อนจะวิ่งเหยาะๆลงบันไดตามมูไป




“อย่าตามมานะ!”



“อะไรกัน..  ข้าไม่ปล้ำเจ้าทั้งๆที่อยู่กลางถนนอย่างนี้หรอกน่า” เสียงทุ้มยังคงหัวเราะแผ่วๆอย่างยั่วเย้า   ทว่ากลับชวนให้หงุดหงิดใจนัก  




“ที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น   ในเมื่อท่านให้สัญญาแล้ว”



มูไม่อยากจะชวนคุยให้มากความ   เพราะขนาดในวันที่อารมณ์ดีๆเจมินี่   ซากะก็ยังเป็นตัวอันตรายอย่างคิดไม่ถึง   และอาจทำตัวร้ายกาจที่สุดได้ในวันปกติดังนั้นจึงไม่น่าลองเสี่ยงเลยแม้แต่น้อย   และหลังจากที่ได้ทดลองแล้วว่าการเทเลพอร์ทหนีใช้กับคนผู้นี้ไม่ได้ผล   สาวน้อยจึงก้มหน้าก้มตาเดินด้วยหวังจะไปให้ถึงที่พักของชากะก่อนพลบค่ำ    คนที่ติดตามมาด้วยจะได้เลิกล้มความตั้งใจเสียที  

 

“เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลย    เย็นป่านนี้แล้วจะไปไหนหรือ”



“ชากะไม่สบาย”  มูตอบสั้นๆโดยที่มิได้หันกลับมา  ขณะที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ




“อ้อ..   งั้นข่าวลือที่ว่าเจ้าหนูวิหารที่หกเจ็บป่วยเป็นเหมือนคนอื่นๆมันก็เรื่องจริงน่ะสิ
แล้วถ้าข้าไม่สบายบ้างเจ้าจะมาอยู่ดูแลแบบนี้บ้างไหม”



ไม่มีคำตอบ   ทว่าเจมินี่เซนต์กลับไม่มีความคิดที่จะถอดใจอยู่ในสมอง




“ข้าคิดถึงเจ้าใจแทบขาดแล้วนะ..   ใจคอจะไม่หันมาคุยกันหน่อยหรือ”  



ซากะยังคงตามหลังมูไปห่างๆ   พลางลอบชื่นชมสรีระอันผลิงามภายใต้ภูษาสีเทาแบบเรียบๆของสาวน้อยที่เร่งฝีเท้าขึ้นเนินโดยไม่เหลียวหลัง   ชายหนุ่มมองเห็นบ้านน้อยหลังหนึ่งโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ที่ริมผาโดยมีท้องฟ้าสีชมพูอมส้มเป็นฉากหลัง   ก่อนจะหันเหความสนใจมาจับจ้องน่องเรียวขาวที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมาแล้วจึงเลื่อนสายตาขึ้นมองสะโพกผายที่มีเสน่ห์ยากจะห้ามใจ   เอวเล็กๆน่ากอด   และแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยเรือนผมนุ่มสีม่วงอ่อน   พลางจินตนาการถึงการมีมูอยู่ในอ้อมแขนในสภาพเปลือยเกลี้ยงเกลา




“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับท่าน”  



“ช่างใจดำเสียจริง..”  โกลเซนต์หนุ่มตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนักก่อนจะดึงแขนมูให้หยุดเดินก่อนถึงทางเข้าบ้าน    สาวน้อยไม่ทันระวังตัว   เมื่อถูกดึงให้หมุนกลับมาอย่างกะทันหันจึงมีอันถูกรวบตัวเข้าสู่อ้อมแขนอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย




“ปล่อยข้านะ!”



“ไม่เอาน่า..  ข้าคิดถึงเจ้าแทบคลั่งแล้ว   เจ้าจะไม่คิดถึงข้าก็ไม่เป็นไร   แต่อย่างน้อยจะไม่หันมายิ้มให้ข้าบ้างเชียวหรือ”   ซากะประคองใบหน้างามให้เงยขึ้น   พลางเป่าลมหายใจผ่าวร้อนรดผ่านซอกคอ



“หรือถ้าจะให้ดีกว่านั้น   มอบริมฝีปากของเจ้าให้ข้าชื่นใจเป็นรางวัลความคิดถึง”




ทว่าซากะยังไม่ทันได้ลิ้มรสริมฝีปากสาวน้อยก็มีอันต้องสะดุด   เมื่ออะไรบางอย่างที่พุ่งเฉียดปลายจมูกไปเป็นการขัดจังหวะอย่างแรง   พริบตานั้นเจมินี่เซนต์เหยียดยิ้มก่อนจะปล่อยมือแล้วดีดตัวขึ้นสู่เบื้องบน   แรงอัดกระแทกที่มองไม่เห็นยังคงไล่ตามติดไม่ลดละและดูจะเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ   โกลเซนต์หนุ่มพลิกกายพลิ้วอยู่กลางอากาศเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีในเสี้ยววินาทีพร้อมด้วยเสียงหัวเราะแผ่วๆขณะที่มูยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยอาการสงบนิ่ง  เมื่อตระหนักว่ามันคือสายลมที่คมกริบดุจใบมีดซึ่งจะเป็นอันตราย.. กับเฉพาะซากะเท่านั้น


  

“ขอบใจนะ”  



สาวน้อยเอ่ยเบาๆพลางชำเลืองมองไปยังตัวบ้าน   ประตูหน้าต่างทุกบานยังคงปิดสนิท..   มีเพียงผ้าม่านบางเบาที่กระพือไหว   แม้จะยังไร้สุ้มเสียงจากเจ้าของบ้าน   ทว่ากระแสลมที่พุ่งผ่านออกมาทางช่องหน้าต่างนั้นก็สำแดงความเกรี้ยวกราดได้อย่างน่าขนลุกและประกาศชัดถึงเจตนาปกป้องคุ้มครอง   ทว่าเจมินี่  ซากะกลับเห็นเป็นเรื่องขัน   เซนต์หนุ่มยอมรามือให้แต่โดยดีด้วยยังไม่ปรารถนาจะประมือด้วย   ร่างในชุดโกลครอธม้วนตัวลงสู่พื้นห่างจากจุดเกิดเหตุไปพอสมควร  



“ยังคงทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวได้น่ารำคาญเหมือนเดิมนะ    แต่เอาเถอะ..   อย่างน้อยข้าก็แน่ใจว่าอยู่กับเจ้าหนูนั่นเจ้าคงปลอดภัยหายห่วง” ซากะโบกมือพลางส่งจูบให้   ก่อนจะหมุนกายเดินจากไปขณะที่มูถอนหายใจอย่างโล่งอก   สาวน้อยก้มลงเก็บสัมภาระที่พื้นแล้วผลักบานประตูเข้าไปในบ้าน    






“ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาแตะต้องเจ้า”




เสียงทุ้มนุ่มดังแผ่วๆออกมาจากห้องนอน   อารีเอส  มูวางห่อเสื้อผ้าของตนลงบนโต๊ะแล้วเข้าไปในห้องพร้อมด้วยกล่องไวโอลิน



“เพียงเพราะเจ้าช่วยข้ามิได้หมายความว่าข้าจะยกโทษให้” สาวน้อยเปิดฉากด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางสบสายตากับคนที่เอนหลังอยู่บนฟูก   ห้องนอนที่ยุ่งเหยิงกับผ้าปูที่นอนที่ฉีกขาดเป็นริ้วๆเพราะการอาละวาดเมื่อช่วงบ่ายกลับคืนสู่สภาพปกติอีกครั้ง   เห็นได้ชัดว่าเวอร์โกเซนต์อาการดีขึ้นมากพอที่จะลุกขึ้นจัดการกับความรกรุงรังภายในห้องได้   และนั่นก็ทำให้มูรู้สึกโล่งใจขึ้น


  
 
“ถ้าเช่นนั้นเจ้ากลับมาทำไม”



“ฟังข้าพูดให้จบก่อนสิ” อารีเอสเซนต์วางกล่องไวโอลินลงข้างที่นอนก่อนจะหย่อนกายลงนั่งเคียงข้าง      




“เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราครั้งนี้จะยกโทษให้ก็ได้   แต่หากมีครั้งที่สองอีกข้าจะอัดเจ้าให้น่วม    และจะไม่กลับมาดูแลเจ้าอีกเลย” มูจบคำด้วยหางเสียงที่อ่อนลงพร้อมกับกับยื่นมือเข้าไปตรงหน้าชายหนุ่ม      ชากะก้มลงมองมือน้อยที่ยื่นมาให้ก่อนจะรับไมตรีไว้แต่โดยดี    นัยน์ตาสีฟ้าคมกล้าจ้องมองรอยยิ้มงามดั่งกุหลาบแรกแย้มที่แตะแต้มบนเรียวปากสาวน้อยแล้วขบกรามแน่น



“ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อตอนบ่าย”




มูไม่สนใจคำขอโทษจากเพื่อนรัก   สาวน้อยขยับตัวเข้าไปใกล้พลางจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างจริงจัง



“ทีนี้เล่ามาเสียดีๆ   เจ้าเป็นอะไรกันแน่”



“ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้” ชากะเบือนหน้าไปอีกทางหนึ่งพลางถอนหายใจ   ขณะที่เพื่อนตัวน้อยทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ   มูหันไปเปิดกล่องไวโอลินแล้วช้อนมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน




“ก็ได้!    งั้นข้าจะไม่พูดกับเจ้าอีกเลย   และเจ้าก็ต้องทนฟังเสียงบาดแก้วหูของข้าไปจนกว่าจะหายดีด้วย”



เวอร์โกเซนต์หันหน้ากลับมาพลางยิ้มขัน



“ข้าไม่เคยรังเกียจทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเจ้า   เล่นสิ..  ข้าอยากฟัง   ตรงกลางเพลงที่ยังไม่ค่อยคล่องดีขึ้นบ้างหรือยัง”



ปลายนิ้วเรียวยาวปรับตั้งเสียงให้เข้าที่ก่อนจะวางเครื่องดนตรีลงบนบ่า   ชายหนุ่มเอนหลังพิงฝาผนังพลางนิ่งฟังทำนองคุ้นเคยที่เป็นผลจากการพร่ำสอนของตนเอง   จนถึงตอนนี้แม้ว่ามูจะยังไม่เก่งนักทว่าก็พอฟังเป็นเพลงบ้างแล้ว   เมื่อได้รับรู้ถึงความตั้งใจจริง   และยิ่งได้เห็นสีหน้ายามที่เจ้าตัวถ่ายทอดอารมณ์ออกมาแล้วชากะก็ยิ่งรู้สึกว่าคิดถูกเหลือเกินที่ยอมแหกกฏทุกอย่างแล้วเล่นไวโอลินให้มูฟังในวันนั้น  ถึงแม้ว่าการลงทัณฑ์ที่เขาได้รับจะไม่มีวันจบสิ้นก็ตาม  แต่จะเป็นไรไป.. ถ้านั่นจะทำให้มูกลับมายิ้มได้



..เพียงได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า  ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็คุ้มค่าทั้งนั้น...




ทว่าชากะไม่มีเวลาเก็บภาพรอยยิ้มอันงดงามไว้ในความทรงจำนานนัก   เมื่อความเจ็บปวดที่มากกว่าเก่าปะทุขึ้นอีกครั้งอย่างรุนแรง






 “ชากะ!”



อารีเอสเซนต์ทิ้งไวโอลินในมือลงก่อนจะถลาเข้าไปประคองชายหนุ่ม   สาวน้อยถึงกับหน้าเสียเมื่อพบว่าชากะสะท้านอย่างรุนแรงและสะบัดมือตนออกราวกับว่าไม่รู้สึกตัวเสียจนต้องออกแรงยึดตัวไว้ให้แน่น    และเมื่อไม่อาจสู้แรงบุรุษไหวมูก็ตัดสินใจโถมเข้าใส่ทั้งตัวอย่างที่เคยทำ


เป็นอีกครั้งที่มันได้ผล..  อาการบ้าคลั่งสงบลงได้อย่างน่าประหลาด    ชากะถอนหายใจเต็มแรงหลังจากได้สติพลางบังคับร่างกายตนเองให้หยุดสั่นสะท้านเสียที   ด้วยอับอายนัก..  ที่ต้องแสดงความอ่อนแอออกมาให้มูเห็น   ชายหนุ่มขบกรามแน่นขณะที่ดันร่างงามให้ถอยห่าง  เพราะให้สัญญาแล้ว   ดังนั้นครั้งนี้เขาจะไม่ยอมใช้ความห่วงหาอาทรที่อีกฝ่ายมีให้เพื่อตนเองอีก




“เจ้าควรกลับวิหารไปเสีย   เพราะสัมผัสของเจ้าช่วยให้ข้าไม่ต้องเจ็บปวด   ดังนั้นทุกครั้งที่ข้าเป็นเช่นนี้   อ้อมแขนของเจ้าคือสิ่งเดียวที่ช่วยได้”



“หมายความว่ายังไง”





...ก็หมายความว่าเขาเป็นของข้าน่ะสิ!








continue...

[moondrop]

Truth



 
กลุ่มหมอกสีดำปรากฏขึ้นที่มุมห้องด้านที่ไกลที่สุด   มันเบาบางและลอยคว้างอย่างอ้อยอิ่งอยู่ใกล้เพดานห้องในตอนแรก   ก่อนจะค่อยๆรวมตัวหนาขึ้นๆจนเริ่มปรากฏเป็นรูปร่าง   และในที่สุดก็พอจะมองออกว่ามันคือโครงร่างของสตรีนางหนึ่ง  ดวงพักตร์ซึ่งซ่อนมิดชิดอยู่ภายใต้ผ้าคลุมศีรษะสีดำนั้นก้มลงมองมา.. แลเห็นเพียงประกายตาคมวาว   ..กับความอาฆาตแค้นที่เข้มข้นเสียจนสัมผัสได้    ตลอดทั้งร่างมองไม่ออกว่าสวมอาภรณ์ชนิดใดเนื่องจากแลเห็นได้เพียงเงาเลือนลางเท่านั้น   ชากะจับจ้องความทรงจำในอดีตชาติของตนเองนิ่งงัน   ก่อนจะกางแขนออกแล้วขยับเข้ามาบังมูเอาไว้



“พอได้แล้ว   เจ้าจงไปเสียเถิด” เวอร์โกเซนต์เอ่ยเสียงเรียบ  ทว่าเงาลึกลับยังคงนิ่งเงียบอยู่เช่นนั้นอีกเป็นครู่ก่อนจะเลือนหายไป   กระนั้นความพยาบาทก็ยังคงตกค้างอยู่มากเสียจนอณูอากาศรอบตัวทั้งคู่สั่นไหวจนส่งเสียงดังหึ่งๆ   พาให้มูรู้สึกอึดอัดและคลื่นเหียนเสียจนแทบทนไม่ได้   เมื่อจู่ๆความหดหู่   ความอาฆาตพยาบาทรุนแรงที่โอบล้อมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวนั้นส่งผลให้หายใจไม่ออก  โกลเซนต์อารีเอสพยายามสูดอากาศเข้าปอดทว่ากลับทำไม่ได้   ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างรัดคอไว้แน่น   จนในที่สุดสติสัมปชัญญะก็ดับวูบ




...คนผิดสัญญา..





“มู!”




ข้าไม่ยอมหรอก..   ไม่มีวัน





“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาง   เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้!”



ชากะประคองร่างน้อยไว้ในอ้อมแขนพลางเงยหน้าแล้วตวาดกร้าว  ก่อนจะก้มลงดูอาการอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง   ทว่าเพียงครู่เดียวก็ได้สติ   มูกระพริบตาปริบๆอยู่สองสามครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมด้วยความงุนงง   ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง




“นาง..  เป็นอะไรกับเจ้า”



ชายหนุ่มคลายวงแขนออกแล้วพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่ง   ประกายตาคมกล้าสบประสานเข้ากับแววสงสัยในดวงตาของมูอย่างชั่งใจแล้วจึงตัดสินใจเปิดปากเล่า   เพราะนอกจากมูจะถูกดึงเข้ามาเกี่ยวพันกับเหตุทั้งหมดแล้ว   เขารู้ดีว่าสหายตัวน้อยจะไม่มีวันเลิกราหากไม่ได้รู้ความจริง   





“ข้ากับนางเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน”







.............................................



“ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่..  ข้าก็จะไม่อธิบายให้ยืดยาวว่าเคยเวียนว่ายตายเกิดมาแล้วกี่ยุคสมัย  เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรจะพูดถึง   แต่มีอยู่สมัยหนึ่งที่ข้าได้พบนาง...   เราเป็นชาวบ้านแถบชายขอบซึ่งมีพื้นที่เชื่อมต่อระหว่างสองดินแดนซึ่งเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน   มีการสู้รบประปรายอยู่เสมอ   ความอดอยากหิวโหย    การปล้นและแย่งชิงอาหารเกิดขึ้นจนกลายเป็นเรื่องชินชา   


ข้า..  และเมียข้า   ครอบครัวของเราเป็นเพียงคนเลี้ยงสัตว์ที่ถึงแม้จะยากจนอดมื้อกินมื้อ   แต่เราก็ใช้ชีวิตของเราไปตามประสา 


วันนั้น..  ขณะที่นางกำลังมีครรภ์แก่   ข้าได้ต้อนฝูงสัตว์จำนวนหนึ่งเข้าไปขายในเมืองตามปกติ   ด้วยหวังจะได้ทองคำเต็มถุงกลับมาให้เมียข้าดีใจและเก็บหอมรอบริบบางส่วนเอาไว้เลี้ยงดูลูกที่กำลังจะเกิด   ทว่าระหว่างทางกลับบ้านเกิดพายุฝนกระหน่ำเสียจนไม่อาจเดินทางต่อได้ทำให้ข้ากลับถึงบ้านช้ากว่าปกติ   และสิ่งที่รอข้าอยู่ในบ้านไม่ใช่รอยยิ้มกับอาหารเย็นเหมือนเช่นทุกครั้ง    แต่เป็นร่างอันปราศจากวิญญาณของเมียข้า..


พวกโจรลักลอบปล้นชิงแถบชายแดนบุกเข้ามาในบ้านข้า    พวกมันผลัดกันย่ำยีและฆ่าปาดคอนางอย่างเหี้ยมโหดจากนั้นก็เเขวนศพเอาไว้กับขื่อกลางบ้าน   พร้อมทั้งแหวะท้องนำทารกออกมาแล้วโยนให้สุนัขกินเพื่อความสนุกสนาน”



เวอร์โกเซนต์หยุดเล่าเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าซีดเผือดของมู   สาวน้อยถึงกับยกมือขึ้นปิดปากตนเองแน่นด้วยรู้สึกพะอืดพะอมกับสิ่งที่ได้รับรู้   มือใหญ่ที่เอื้อมเข้าไปหวังจะลูบศีรษะปลอบโยนพลันชะงักกลางครัน   ชากะกำมือแน่นพลางถอนหายใจ



..เขาไม่ควรแตะต้องมูอีก   ในเมื่อมันจะเป็นการนำความเดือดร้อนมาให้...




“ข้าไม่ควรเล่าเลย   ขอโทษที่ทำให้เจ้ารู้สึกไม่ดี” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วพลางขยับถอยห่าง   หากสาวน้อยกลับเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยปากคัดค้าน


“ไม่..  เล่าต่อเถอะ   ข้าจะฟัง” แม้ว่าใบหน้าจะยังซีดเผือด   ทว่าประกายมุ่งมั่นในแววตาและมือน้อยที่เลื่อนมากุมทับหลังมือตนแล้วบีบกระชับอย่างให้กำลังใจเป็นแรงผลักดันให้เขาตัดสินใจเล่าต่อ




“หลังจากที่ความเศร้าเสียใจทุเลาลง   ข้าอุ้มนางไปฝังที่โคนต้นไม้ในบริเวณบ้าน   พร้อมกันนั้น..  ข้าได้ให้คำสัญญากับนาง   ว่าจะอยู่และตาย   และอยู่..  และตาย   เพื่อชดใช้ความผิดที่มิได้อยู่ปกป้องนางในวันนั้น   ข้าจะมีชีวิตอยู่ในเพศพรหมจรรย์และอุทิศคุณงามความดีทั้งหมดให้นาง   จนกว่าจะถึงวันที่ตัวตนของข้าดับสูญไปจากจักรวาลนี้”   



โกลเซนต์อารีเอสพอจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดจากสิ่งที่ได้ฟัง   สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักด้วยนัยน์ตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด  เมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่ชากะบอกตนเมื่อหลายวันก่อนคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด   และเขาพูด..  ทั้งๆที่รู้  ว่ามันคือการเปิดประตูสู่หายนะของตนเอง




..ข้ากำลังขอให้เจ้าลองพิจารณาข้า    ที่ผ่านมานั้นข้ามิอาจแตะเนื้อต้องตัวหรือทำสิ่งใดเพื่อให้ให้เจ้าคลายความทุกข์ได้เพราะอยู่ในเพศบรรพชิต   ..ทว่าตอนนี้ไม่อีกแล้ว



ไม่อีกแล้ว...





“ถ้าเช่นนั้น..  แล้วเจ้าก็สละเพศพรหมจรรย์เพื่อข้า!   ทำไมถึงทำอะไรอย่างนี้!!”



คำต่อว่าต่อขานจากมูนั้นสะท้อนความวิตกกังวลออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ   แต่ถึงแม้จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระด้างเพียงใดทว่าชากะก็รู้ดีเสมอมา   ไม่ว่าอย่างไรมูก็เป็นคนที่เปิดเผยจริงใจไม่เคยเปลี่ยน   เป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว



“อย่าห่วงไปเลย” ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ   สีหน้าเรียบเฉยของชากะยิ่งทำให้สาวน้อยใจไม่ดี   ทว่าคำพูดทั้งหมดกลับติดอยู่ที่ปลายลิ้นเมื่ออีกฝ่ายยกมือห้าม



“นี่เป็นเรื่องของข้า   และข้าก็ได้ตัดสินใจไปแล้ว” เขาบอก  พลางแกะมือเล็กๆออกจากมือของตน 


 

วินาทีนั้น..   ชากะเปิดเปลือกตาขึ้นพร้อมกับเปลือยหัวใจพูดอย่างตรงไปตรงมา



“จะมีประโยชน์ตรงไหนกัน   ที่ข้าจะอยู่ดีมีสุขแต่ต้องทนเห็นเจ้าทุกข์ใจอยู่ไม่เว้นวัน

ข้าจึงตัดสินใจ..  คิดเข้าข้างตนเองว่าหากเจ้าหันมามองข้าแทนอาจารย์ของตนเอง   ก็คงจะทำให้เจ้ามีความสุขมากขึ้น    เพราะอย่างน้อยข้าก็มั่นใจว่าพร้อมที่จะให้ความสุขกับเจ้าได้ไม่แพ้บุรุษหน้าไหน”   



แววตาที่มุ่งมั่นจริงจังสบประสานเข้ากับสาวน้อยที่อยู่ในอาการตะลึงงัน   มูถึงกับจนด้วยคำพูดเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำนี้จากปากเพื่อนรัก   โกลเซนต์สาวจึงได้แต่นั่งนิ่งพร้อมด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างทำอะไรไม่ถูก




“แต่อย่าได้คิดโทษตนเองไปเลย    การที่เจ้าไม่ได้เลือกข้าไม่ได้ทำให้..”



“แล้วเรื่องนี้จะจบลงตรงไหน”  อารีเอส   มูขัดขึ้นด้วยความหวาดหวั่น    ความรู้สึกเขินอายเมื่อครู่พลันมลายไปเมื่อลองคิดถึงอนาคตข้างหน้า   สตรีนางนั้น.. ภรรยาในอดีตผู้ตามติดไม่เลิกราของชากะจะยอมปล่อยวางงั้นหรือ   มูไม่คิดเช่นนั้น..   เป็นไปได้มากทีเดียวว่านางจะจองเวรล้างผลาญเขาไปชั่วนิรันดร์    แล้วชากะจะเป็นอย่างไร



“ข้าก็จะตาย” เซนต์หนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ “ความโหดร้ายของนางเกิดจากการที่ข้าผิดคำสัญญา   ดังนั้นเมื่อมันถึงที่สุด    เดาว่านางคงจะกลืนกินข้าจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก”



“บ้าที่สุด!!  เหตุใดเจ้าถึงพูดเรื่องตายออกมาได้หน้าตาเฉยนักนะ”




“เพราะเราคือเซนต์” ชากะบอกด้วยน้ำเสียงเนิบนาบราวกับมิได้กำลังพูดถึงเรื่องสลักสำคัญอันใด “ความตายกับพวกเราเป็นมิตรแท้ต่อกันเสมอมามิใช่หรือ”



“ดังนั้น..  ขอเพียงแค่เห็นเจ้ามีรอยยิ้มกลับคืนมา    แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆข้าก็พอใจแล้ว”



“แต่ถ้าต้องเห็นเจ้าเป็นแบบนี้แล้วข้าจะมีรอยยิ้มได้อย่างไร!” 




...ข้าไม่ยอมหรอก   



เขาเป็นของข้า   ของข้า


ของข้า!





พริบตานั้นบรรยากาศรอบกายชากะและมูพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ   ตะเกียงเพียงดวงเดียวที่ให้แสงสว่างภายในห้องก็ถูกลมพัดจนดับวูบ    ทว่าทั้งคู่ก็ยังแลเห็นอสรพิษขนาดยักษ์ที่ขดกายอยู่ตรงมุมห้องท่ามกลางความสลัวลาง   นัยน์ตาแดงลุกวาวจับจ้องแต่เพียงชากะเท่านั้น   และคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..





“ข้าผิดสัญญากับเจ้า..   ดังนั้นเก็บความแค้นของเจ้ามาลงที่ข้าเพียงคนเดียวก็พอ”








continue...