Short fic: ฺBlue Sapphire Extended Edition (4 Apr 15)

[moondrop]

ลมหายใจ





อนิจจา...


ชีวิตคนเราก็มีเท่านี้   ..เกิด  แก่  เจ็บ  และตาย  




ไม่มีผู้ใดหลุดพ้นไปได้...






ทว่าชากะกลับพบว่าตนยังคงหายใจอยู่ทั้งๆที่คิดเวลาของเขามาถึงแล้ว    สังขารที่บอบช้ำยับเยินยังคงมีลมหายใจไหลเวียนซึ่งบ่งบอกให้รู้ว่าดวงไฟแห่งชีวิตยังมิได้ดับสูญ   ความเจ็บปวดที่ปะทุไปทั่วร่างดุจเพลิงโลกันต์ที่แผดเผาให้ทุกข์ทรมานยิ่งกระหน่ำซ้ำซัด..  ว่าเขายังมีชีวิตอยู่   ทว่าไม่อาจขยับกายได้   ไม่สามารถ..  แม้แต่จะยกศีรษะขึ้นมอง   ทำได้เพียงหายใจรวยรินเท่านั้น


สัมผัสเปียกชื้นซึ่งลูบไล้แผ่วเบาย้อนแนวขุมขนจนทำให้หนาวสะท้านนั้นเป็นตัวการที่ปลุกสติสัมปชัญญะให้ฟื้นคืนมา  นัยน์ตาสีฟ้าใสปรือขึ้นมองอย่างอ่อนแรงเต็มที   ทว่าสีสันพร่ามัวที่หมุนวนอยู่รอบกายพาลจะทำให้คลื่นไส้  พาให้ร่างซึ่งชอกช้ำอยู่แล้วถึงกับโก่งคอจะอาเจียนหากก็ยังพยายามอดกลั้นไว้  



...หยุดเสียทีเถอะ..


ทรมานเหลือเกิน...





“เจ้าปลอดภัย   แต่ก็บาดเจ็บสาหัส..  อย่าเพิ่งขยับ”  เสียงเตือนทุ้มลึกของใครบางคนเอ่ยขึ้นแผ่วเบา  

และชากะก็จำเสียงเพื่อนรักได้ในบัดดล   ...อารีเอส  มู



ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ว่ายามนี้ตนกำลังเจ็บเจียนตายเพียงใด   การตัดสินใจรับการโจมตีจากสามขุนพลแห่งยมโลกพร้อมๆกันด้วยตัวคนเดียวนั้นเป็นความคิดที่บ้าระห่ำสิ้นดี..  เขารู้ดี   แต่ก็ยังยินดีที่จะเสี่ยง   รู้ทั้งรู้ว่าอาจไม่มีชีวิตรอดกลับไป   ทว่าก็มิอาจหลีกเลี่ยง  



“ข้า ..หลับ  ไปนาน..  แค่ไหน” ต้องใช้ความพยายามมากกว่าปกติหลายเท่าจึงจะสามารถเค้นเสียงออกจากลำคอได้  ทว่ามันกลับมิได้ดังเกินไปกว่าเสียงกระซิบ   ขณะเดียวกันเซนต์อารีเอสมิได้แสดงสีหน้าอันใด  ใบหน้าคมคายยังคงเรียบเฉยปราศจากอารมณ์   แววตาที่หรุบต่ำจ้องมองเพียงมือตนเองที่กำลังง่วนอยู่กับการปรนนิบัติคนเจ็บ   และน้ำคำที่ตอบกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาเหินห่าง



“หยุดพูด”




มีหรือที่ชากะจะไม่รู้...  ว่ามูกำลังโกรธ


ความที่ใกล้ชิดกันมาแต่เล็กแต่น้อย   เพียงแค่มองตาก็ทำให้เขารู้ดีทีเดียว    มูกำลังโกรธจัดกับการที่เขาตัดสินใจเอาชีวิตไปทิ้ง  




“ข้า..”



“ข้าบอกให้หยุดพูดไง!”  



เป็นครั้งแรกที่เพื่อนรักใช้น้ำเสียงเช่นนี้   ชากะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น   ถ้าเพียงแต่อีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาทำไปเพราะเหตุใด   ถ้าเพียงแต่มูจะเข้าใจ..  ก้อนเนื้อในอกที่บีบตัวอย่างร้านรานพาให้เขาอับจนคำพูด  ไร้กำลังที่จะคิดสิ่งใด   ทว่าชากะมิอาจทนเห็นแววเจ็บปวดรวดร้าวในดวงตาสีเขียวคู่นั้นได้   และอีกครั้ง..  กับการพยายามอธิบาย



“มู..  ข้า”




และมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเกินจะตั้งหลักได้   เจ้าของร่างบอบช้ำถึงกับหายใจไม่ออกเมื่อลมหายใจร้อนระอุของมูเป่ารดใบหน้าเพียงเสี้ยวนาทีพร้อมกับกดริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง   มือใหญ่กำกระชับรอบข้อมือที่ไร้เรี่ยวแรง   ขณะที่อีกข้างยึดปลายคางคนเจ็บไว้แน่นมิให้สะบัดหนี   ราวกับจะสูบลมหายใจออกไปจากร่างเมื่อมูพยายามเปิดริมฝีปากที่เม้มแน่นก่อนจะฉกปลายลิ้นเข้าสู่ความร้อนรุ่มภายใน    มิใช่ด้วยความพิศวาส..  หากมันคือการลงทัณฑ์   เมื่อจุมพิตนี้มิได้กระทำด้วยความละมุนละไม   แต่ดูราวกับความหนักหนาสาหัสที่เขาได้รับยังมิสาแก่ใจจึงต้องซ้ำเติม..  เพื่อจะให้แน่ใจว่าตายสนิท  ทั้งๆที่เป็นจูบแรกในชีวิตกับคนที่รักเหลือเกิน


จนกระทั่งพลันรู้สึกตัว   ชายหนุ่มจึงถอยห่างออกมาด้วยสำนึกเสียใจก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง   มูมิอาจสู้สายตาปวดร้าวได้   แม้จะพยายามสะกดจิตตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าสาสมแล้ว.. สมควรแล้ว   เมื่อสิ่งที่ชากะกระทำต่อเขามันทำให้มูทรุดจมจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน   ทว่าความผิดหวังเสียใจที่ฉายชัดอยู่ในแววตาของคนที่นอนนิ่งพาให้หัวใจเขากระตุกวูบอย่างเจ็บปวด  และโดยไม่ต้องคิดซ้ำสอง..  มูขยับเข้าไปใกล้แล้วบรรจงซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน




“ข้าเสียใจ  ชากะ” เซนต์อารีเอสกระซิบแผ่วเบา  ทว่าจริงใจยิ่งนัก
  

“แต่..  รู้ตัวบ้างรึไม่ว่าเจ้าเพิ่งจะฆ่าข้าทั้งเป็น
ใจข้าราวกับถูกเฉือนในวินาทีที่ได้เห็นร่างเจ้า   ข้าคิดว่าคงเสียเจ้าไปแล้ว”  



“อย่าได้ทำเช่นนี้กับข้าอีก”  เสียงทุ้มลึกราวกับจะคาดโทษ


ชากะหลับตาลง  พลางซึมซับสัมผัสอ่อนโยนยามที่อีกฝ่ายแตะหน้าผากเข้ากับหน้าผากตนเนิ่นนาน   แม้จะปราศจากคำพูด..  ทว่าทั้งสองกำลังสื่อสารกันด้วยภาษากาย   ด้วยการส่งต่อความรักความห่วงใยให้รับรู้  



“พวกมันเตรียมจะจัดการกับเจ้า   ..ข้ารู้ถึงแผนการนั้น  ดังนั้น..
ข้า..”


...ไม่เคยคิดเสียดายแม้นว่าลมหายใจนี้จะถูกปลิดปลง   ..เพื่อเจ้า...  

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น...




“พอที  ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”  อารีเอส  มูชิงตัดบทเมื่อรู้สึกถึงแรงหอบเหนื่อยของคนเจ็บ  


“เจ้ากำลังมีไข้สูง   ข้าจะเช็ดตัวให้”



“ไม่ต้อง..  ข้าจะทำเอง” เเขนที่ยังอ่อนเเรงฝืนคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้  ก่อนจะตกลงข้างลำตัวด้วยหมดสภาพโดยสิ้นเชิง   มูถอนหายใจ   เมื่อเเรงดิ้นจากคนเจ็บทำให้เสื้อนอนผ่าหน้าที่สวมอยู่เผยอเเยกออกจากกันจนเเลเห็นผิวกายผุดผาดชวนมอง




...นี่จะยั่วยวนกันหรือไร....  





"ขอเตือนว่าความอดทนของข้ามีไม่มากนักหรอกนะ   การที่เจ้าขัดขืนเช่นนี้.."  โกลเซนต์อารีเอสหยุดคำพลางก้มลงสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นตรงซอกคอ  ปลายจมูกโด่งงามไล้จากเรียวเเก้มบางเรื่อยลงไปยังแผ่นอก  ทิ้งรอยจากลมหายใจผ่าวร้อนลากเป็นทางก่อนจะถอยห่างออกมา



"ช่างยั่วยุอารมณ์ข้าดีเเท้   เเละหากเกิดอะไรขึ้น..  อย่าหาว่าอารีเอส  มูผู้นี้ไม่เตือน"  ปลายนิ้วเรียวยาวยังคงเคลียคลออยู่กับริมฝีปากนุ่มที่เผยอค้าง   สัมผัสหยอกเย้ามิยอมห่าง




“ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตเจ้าไว้   ถือว่าเป็นผู้ที่ต่อลมหายใจให้แก่เจ้า..  

ดังนั้นนับจากนี้ไปลมหายใจของเจ้าคือของๆข้า”ถ้อยคำนี้มิใช่การบอกกล่าวโดยทั่วไป   ทว่ามันคือประกาศิตที่อีกคนต้องยึดถือปฎิบัติตาม




“และในฐานะที่ข้าเป็นเจ้าของ..  เจ้ามีหน้าที่ดูแลมันไว้ให้ดีที่สุด  อย่าได้ทำหายไปอีก


เพราะข้าคงไม่อาจมีชีวิตอยู่..”




...ในเมื่อเจ้าคือลมหายใจของข้าเช่นกัน....



~End~





................................


โอ๊ยยยย   อะไรจะน้ำเน่าได้ปานนี้  


เเต่ก็เป็นรีเควสจากน้องมุก   ดังนั้นพี่สนองให้



เป็นเรื่องสั้นจุ๊ดจู๋ที่มูนใช่เวลาเผาน้อยที่สุด  ดังนั้นจะพยายามกลับมาเเก้ไขสำนวนภาษาให้เรียบร้อยในภายหลังนะคะ



 

[NaCl]

อืม......พี่มูนแต่งมันไปแล้วสินะ......
แต่งมันไปแล้วจริงๆด้วย.....= ="""""
สุดยอดเลย แกะหัวม่วงลุกขึ้นมากดพระหื่นได้ เห็นมูเมะไม่ขึ้นก็ขึ้นแล้วตอนนี้

[mzelda]

อันเนื่องมาจากครั้งหนึ่งมีนก็เคยจิ้นมูช่า (ห้ามสลับโพสิชั่น  )
เพราะงั้น =[]=
ก็พอรับได้ค่า~~~~

อ่านแล้วเพลินดี ช่าน่ารักจัง >3<
ว่าแต่ ท่านมูนิยม SM ป่าวเนี่ย เหอๆๆๆ 

[Virgo Kaimook]

กรี๊ดด!! พี่มูนขา~~ ไอ้มุกอยากจะสกรีมดังๆๆและนอนตายคากองเลือดตัวเองแล้วค่ะ!

ขอบคุณมากๆๆๆจริงๆๆนะคะสำหรับฟิคเรื่องนี้ พี่มูนเติมเต็มความฝันของมุกให้เป็นจริ๊งงง~~

คือแอบอยากบอกว่า คู่นี้เป็นหนึ่งในคู่ที่มุกใฝ่ฝันมาก เพราะสำหรับมุกมูเป็นมหาเมะ ส่วนช่าเป็นมหาเคะ พอมาเป็นคู่กันแล้วว ...!!!! สุดยอดดด~~~

ชอบคาแร็กเตอร์ของมูที่เป็นแบบนี้เลยค่ะ โดยส่วนตัวมุกรู้สึกว่าแบบ จริงๆแล้วมูเค้าก็มีด้านที่แมนนะ .. คือมูมันหื่น!!! ที่มันเป็นเคะอะ ไม่จริงหรอก!! หมาป่าห่มหนังแกะชัดๆๆ(ฮา)

แต่อีกด้านนึง มูดูอบอุ่นมากกกกก  แล้วตอนที่มูยิ่งโกรธ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามูรักช่าขนาดไหน ////

ชากะโมเอ้~~~  ยิ่งตอนที่มูแบบ จะยั่วกันหรือไร เนี่ย... กรี๊ดดดด!เค่อะ (กดโลดค่ะท่านมู กดโลดดดดดดด!!! //โดนท่านช่าตบ)


ชอบมากๆเรื่องความหายของลมหายใจ ทั้งเป็นผู้ต่อลมหายใจ และเป็นลมหายใจของกันและกัน กรี๊ดด!!~~ โรแมนติกม๊ากก ไม่น้ำเน่าเลยค่า ไม่น้ำเน่าเลยยย!!!!(/ลงไปดิ้นๆๆกรี๊ดๆๆๆๆ!!!)

คือไม่อยากบอกว่าฟิคนี้ทำมุกสติแตก กร้ากกกกกก~ ดีนะเนี่ยที่มุกนั่งอ่านในรถเงียบๆคนเดียวว.. ไม่งั้น.. คนอื่นคงจะกลัวหน้าโรคจิตๆของมุกเวลาที่อ่านฟิค 55

แล้วแบบ หลังจากอ่านฟิคสักพักนี่คือยิ้มไม่หุบเลยค่ะ! ดีใจมากๆๆๆ ชอบคู่นี้มากๆๆ แต่เพิ่งได้อ่านฟิคนี้เป็นเรื่องแรกก ขอบคุณพี่มูนจริงๆๆค่ะ *-*

[linvathan]

เอานิ้วจิ้มๆหากัน + ก้มหน้าก้มตาอ่าน

มูช่า!!!! จริงๆรึนี่!!!!!!!!!!  อ๊าก!!!! มูแมนมากๆเลยเจ้าค้า = //// =b

//ปาดเลือดกำเดา

[kurama]

พี่มูนแต่งเก่งมากเลยค่ะ
ไม่คิดเลยว่ามูจะเมะได้ด้วยภาษาที่ใช้ก็ดีมากเลยค่ะ

[moondrop]

Blue Sapphire




สตอกโฮล์ม, มีนาคม 1897  



ท่ามกลางช่วงเวลาเงียบงัน   เสียงหวูดจากเรือสินค้าที่แว่วมาจากที่ไกลๆแต่งเติมให้ชั่วโมงแห่งการหลับใหลดูน่าสนใจขึ้น   แต่ก็แค่เล็กน้อยจริงๆ   บุรุษร่างสูงแค่นยิ้ม  ..หัวเราะเสียงต่ำๆขณะที่อาศัยแสงจากโคมไฟถนนมองดูภาพตนเองในหนังสือพิมพ์ฉบับวานนี้   อันที่จริงข่าวการหายตัวอย่างไร้ร่องรอยของเขาพาดหัวอยู่บนหนังสือพิมพ์ทุกฉบับมาตั้งเเต่สองวันก่อน   เดสมาร์ส..  จอมโจรผู้มีประวัติอื้อฉาวที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์แหกคุก!   เขานิ่วหน้าให้กับคำๆนั้นอย่างไม่ชอบใจ   ทำไมคนอย่างเขาจะต้องแหกคุกด้วย   ในเมื่อไม่มีกุญแจชนิดใดในโลกนี้จะสามารถจับตัวเขาไว้ได้   ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็มีเพียงแค่สะเดาะมันแล้วเดินออกมา    ก็ง่ายๆแค่นี้เอง  ..เป็นการแหกคุกตรงไหนไม่ทราบ


เดสมาร์สล้วงไฟแชคออกมาจุด   แล้วจ่อปลายบุหรี่ที่คาบไว้ในปากเข้ากับเปลวไฟก่อนจะพ่นควันออกมาทางจมูก   เวลานี้เขาจะเลิกสนใจกับการให้ข่าวผิดๆเพราะที่นี่ยังมีสิ่งซึ่งน่าสนใจยิ่งกว่านั้น   แม้จะเพิ่งพ้นเทียงคืนมาไม่กี่นาทีทว่าเขารู้ดี..   ราตรีนี้ยังอีกยาวนัก   และรู้ดียิ่งกว่านั้น..  ว่าจะสามารถแสวงหาดวงดาวที่สวยที่สุดได้ที่ไหน   บลูแชฟไฟร์ที่มีขนาดใหญ่และงดงามที่สุดในโลก   สมบัติซึ่งทรงค่าควรเมืองอยู่ไม่ไกลจากที่นี่  


อัญมณีสีน้ำเงินซึ่งมีค่าคู่ควรต่อการเก็บสะสมไว้ในคอนเลคชั่นส่วนตัวของเขายิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นคือเป้าหมายที่ทำให้เขามาไกลถึงที่นี่   สตอกโฮล์ม..   เมืองที่สงบเงียบมีอาชญากรรมอยู่เพียงประปรายกำลังจะได้ตื่นตัวอย่างมีชีวิตชีวาอีกครั้ง   และถ้าเพียงแค่ทับทิมยอดมงกุฏในพิพิธภัณฑ์ลูฟที่ฝรั่งเศสถูกเขาโจรกรรมกลายเป็นข่าวใหญ่ได้ล่ะก็   คดีโจรกรรมบลูแชฟไฟร์ก็คงมีชะตากรรมไม่ต่างกันนัก


เดสมาร์สดึงก้นบุหรี่ออกจากปากก่อนจะทิ้งลงบนพื้นแล้วขยี้ให้ดับด้วยรองเท้า   ร่างสูงในอาภรณ์สีดำสนิทยืดร่างขึ้นมองเข้าไปในคฤหาสน์เก่าแก่สไตล์บาโร้ค..   สถานที่ซึ่งบลูแชฟไฟร์นอนสงบนิ่งอยู่พลางกระหยิ่มยิ้มย่อง   ทางเข้าปกติมิใช่หนทางสะดวกง่ายดายสำหรับการลอบเข้าไป   หากเป็นด่านทดสอบความอดทนและการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับยาม  หรือไม่ก็สุนัขล่าเนื้อหิวโซทั้งฝูง   จอมโจรหนุ่มตวัดขอเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้สูงเหนือศีรษะแล้วเหนี่ยวตัวขึ้นไปเกาะนิ่งอยู่บนคาคบไม้   เพียงเท่านี้เขาก็สามารถลอบเข้ามาได้อย่างง่ายดาย   และจุดที่หมายตาไว้ก็คือ...   ที่นั่น


หลังจากประพฤติตนดุจเงาดำที่เร้นกายเงียบเชียบเข้ามายังส่วนในสุดของคฤหาสน์ได้สำเร็จ      ไอ้โม่งก็ปลดผ้าคลุมหน้าออกแล้วย่องไปตามทางเดินสู่ห้องลับซึ่งจดจำแปลนได้อย่างขึ้นใจ   ระบบการคุ้มกันภัยแน่นหนามิได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด   เมื่อหัวขโมยตัวเเสบใช้เวลาสะเดาะกุญเเจแบบพิเศษอยู่เพียงอึดใจเดียวประตูไม้หนาหนักสูงไม่ต่ำกว่าสิบฟุตก็เเง้มออกอย่างง่ายดาย   เดสมาร์สไม่รอช้า..  ร่างดำสนิทเคลื่อนกายเข้าไปในห้องอย่างสบายใจพลางสอดส่ายสายตามองหาที่เก็บสมบัติล้ำค่า   ทว่าไม่นานนักจอมโจรหนุ่มก็ได้ตระหนักว่าตนมิได้อยู่ตามลำพัง




“สายัณห์สวัสดิ์   คนแปลกหน้า”  


เสียงทุ้มลึกเอ่ยทักมาจากด้านหลัง   แล้วเดสมาร์สก็พลันรู้สึกถึงปลายโลหะแหลมคมจิ้มเข้าที่กลางหลัง   ก่อนจะสะกิดเบาๆสองครั้งราวกับจะกระตุ้นให้หันหน้ามา   ไม่มีทางเลือก...  หัวขโมยจนตรอกจำต้องปฏิบัติตามแต่โดยดี   มือทั้งสองชูขึ้นเหนือศีรษะอย่างยอมจำนนพลางหมุนร่างกลับมาช้าๆ   ท่ามกลางความมืด.. เงาตะคุ่มของใครบางคนยืนเอนหลังพิงฝาผนังห้องอย่างไม่อนาทรร้อนใจพร้อมด้วยกระบี่คมกริบในมือ  



“ที่นี่ไม่ได้ต้อนรับแขกยามวิกาลมานานแล้ว   หวังว่าคงไม่ว่ากันนะ”  


มีเสียงสะบัดดัง ควั่บ!   แล้วพริบตานั้นเดสมาร์คก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกพันธนาการแน่นหนาจนขยับตัวไม่ได้   มันมิใช่กุญแจมือหรือโซ่ตรวนที่ง่ายต่อการสะเดาะให้หลุดเช่นทุกครั้ง  แต่มันเหนียวกว่า   แข็งแรงกว่า   และพริบตานั้นเขาก็จำต้องตระหนักว่าตนสูญเสียอิสรภาพเสียแล้วในนาทีที่เชิงเทียนในห้องลุกโชนขึ้น   เปลวสีทองสะท้อนให้เห็นแชฟไฟร์ที่งดงามที่สุดกำลังจ้องมองตรงมาสะกดทุกความเคลื่อนไหว   รูปลักษณ์แห่งบุรุษผู้นี้เปรียบดังภาพเขียนเลอค่า   เครื่องหน้าอันงดงามไร้ที่ติและไฝทรงเสน่ห์ใต้ดวงตาล้อมกรอบด้วยเรือนผมยาวสีบลอนด์ซึ่งรวบหลวมๆไว้ที่ท้ายทอย   ลำคอระหง   บ่ากว้างสะโพกสอบสมชายชาตรี   เรือนกายเพรียวแกร่งสวมเสื้อลินินสีขาวผ่าหน้าอวดแผงอกกว้างและกล้ามเนื้อหนั่นแน่นสมบูรณ์กับกางเกงขายาวสีเข้ม   พร้อมด้วย..  แส้สีดำสนิทซึ่งยื้อยุดจับตนเป็นเชลย




“ข้าชื่ออโฟรดิเท   แล้วท่านล่ะ”



“เดส..  เดสมาร์ส”  หัวขโมยทำได้เพียงตอบงึมงำ   เมื่อนามของเทวีแห่งความงามนั้นช่างเหมาะเจาะลงตัวกับคนผู้นี้เหลือเกิน  




“อ้อ..  เป็นเกียรติที่ได้รู้จักคุณโจรผู้โด่งดัง”  อโฟรดิเทยกกำปั้นขึ้นแตะบ่าแล้วโค้งคำนับอย่างล้อเลียน   ก่อนจะยืดร่างขึ้นเต็มความสูงแล้วก้าวเข้ามาใกล้   มือเรียวยาวมัดปลายแส้เป็นปมแน่นหนาเพื่อป้องกันมิให้เหยื่อสะบัดหลุด   เจ้าของสถานที่เลยผ่านเชลยที่จับได้เพื่อไปรินบรั่นดีให้ตนเองอย่างสบายใจ  และยังมีแก่ใจรินเผื่อคนถูกมัดอีกต่างหาก



“จะดื่มสักหน่อยมั้ย”



ราวกับกำลังถูกท้าทายทางอ้อมว่ากล้าพอรึไม่..  เจอไม้นี้เข้าหากปฏิเสธก็ดูจะเสียหน้าไม่น้อย   ถึงแม้ว่าจะเป็นยาพิษทว่าเดสมาร์สก็จำต้องตอบรับอย่างเสียมิได้   ใบหน้าเข้มซึ่งส่อแววไม่สบอารมณ์พลอยทำให้อโฟรดิเทเผยอรอยยิ้มที่ทำให้ทั้งห้องสว่างสดใสขึ้นอีกเท่าตัว   ปลายกระบี่ในมือซ้ายยังคงยกขึ้นในท่าเตรียมพร้อมขณะที่เจ้าตัวเข้ามาใกล้พร้อมด้วยแก้วบรั่นดี



“ถูกมัดเช่นนี้แล้วข้าจะดื่มได้อย่างไร”  ด้วยรู้สึกราวกับถูกดูแคลนน้ำเสียงที่เอ่ยถามจึงห้วนไม่น่าฟัง   หากคนมีน้ำใจรินเหล้าให้ก็มิได้ถือสา   กลับมองว่ากิริยาดุจม้าพยศเช่นนี้ดูน่ารักน่าชังมิใช่น้อย   “มันก็ขึ้นอยู่กับท่านว่าต้องการให้ข้าป้อนให้หรือไม่”



“ไม่   ..ถ้าต้องดื่มจากริมฝีปากท่านแม้แต่อึกเดียว   สู้ส่งตัวข้าให้ตำรวจเสียยังดีกว่า”  




เสียงหัวเราะนุ่มนวลดังขึ้นทันที



“รังเกียจข้าถึงเพียงนั้นเชียว..  กระทั่งยอมแลกกับอิสรภาพและชื่อเสียงทีเดียวหรือ
ไม่เอาน่าคุณโจร..   ข้าว่าข้าอาบน้ำมาแล้วนะ   ย่อมไร้กลิ่นกายไม่พึงประสงค์แน่ๆ” อโฟรดิยังคงหัวเราะอย่างรื่นรมย์  ปลายนิ้วเรียวยาวประคองใบหน้าเชลยให้เงยขึ้นแล้วจรดปากแก้วดีบุกเข้าที่ริมฝีปากที่เม้มสนิท   มิใยว่าเดสมาร์สจะดิ้นรนสักเพียงใดก็ไม่อาจหนีพ้นอุ้งมือทรงพลังนั้นได้



“อย่าให้ข้าต้องใช้อย่างอื่นที่มิใช่แก้วเหล้าเปิดริมฝีปากท่านนะ   มิฉะนั้นท่านอาจมิได้กลับออกไปในสภาพเดิมแล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน”



“ปกติชอบข่มเหงรังแกเหยื่อที่จับได้อย่างนี้เสมอหรือ”  เดสมาร์สยังมิวายจิกกัดหลังจากต้องยอมตามใจเจ้าบ้านอย่างไม่อาจเลี่ยงได้   ด้วยคำเตือนเมื่อครู่แม้จะกล่าวด้วยความนุ่มนวล   หากกลับทำให้ผู้ฟังเสียวสันหลังวาบ


“ก็แล้วแต่ว่าเชลยนั้นน่าสนใจเพียงใด” อโฟรดิเทยกบรั่นดีขึ้นจิบ  “และสำหรับคุณโจร   ผู้หมายปองบลูแชฟไฟร์แล้ว   เร้าอารมณ์ที่สุดเลย”





...ช่วยหยุดพูดจาสองแง่สามง่ามสักทีได้ไหม....



คำขอร้องในใจนั้นดูราวกับจะส่งไปถึงเจ้าตัว   และลางสังหรณ์บอกเขาว่าความซวยขนานหนักที่จะทำให้เรื่องนี้กลายเป็นของตลกไปเลยกำลังมาเยือน   อโฟรดิเทวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะแล้วเดินอ้อมมาหยุดนิ่งอยู่เบื้องหลัง  



“สิ่งที่ท่านตามหามิได้อยู่ในห้องนี้แต่อยู่ที่อื่นต่างหาก   ภายในอาณาเขตคฤหาสน์นี้ยังมีห้องลับที่แปลนซึ่งถูกขโมยไปไม่ได้ระบุไว้อีกมากนัก   และหากว่าคุณโจรจะยังพอเหลือศักดิ์ศรีอยู่บ้างสักเล็กน้อย...”  เสียงกระซิบแผ่วที่ริมหูเงียบไปเมื่ออโฟรดิเทก้าวถอยหลังออกมา  “ลองมาเดิมพันกันดูเป็นไร    ครั้งหน้าหากคุณโจรหาบลูแชฟไฟร์พบข้าก็จะไม่ติดใจเอาความ   และยินยอมที่จะมอบสมบัติตกทอดประจำตระกูลให้โดยไม่มีเงื่อนไข   แต่หากถูกข้าจับได้อีก...”



“จะไม่มีคำว่าปรานีเช่นคราวนี้   ท่านจะต้องตกเป็นสมบัติของข้าตราบเท่าที่ข้าพอใจ
และสำหรับตอนนี้   ..ลาจากกันพร้อมด้วยรอยจารึกคงจะดีกว่า”



เดสมาร์สถึงกับสะดุ้งสุดตัว   เมื่อปลายแหลมคมของกระบี่สะกิดเนื้อบริเวณสะโพกซ้ายเยื้องไปด้านหลังโดยมิทันให้ตั้งตัวก่อนที่พันธนาการทั้งมวลจะถูกปลดเปลื้องคืนไป    ชายหนุ่มรีบก้มลงมองความปวดแสบปวดร้อนที่เนินสะโพกแล้วก็ต้องอ้าปากค้าง   ..ตัวอักษร A อันงดงามไร้ที่ติปรากฏอยู่ที่นั่น




“นะ..  นี่ท่าน”


“ชื่อย่อของข้ายังไงล่ะ   เพื่อที่พบกันครั้งหน้าท่านจะได้ไม่ลืมข้า”  อโฟรดิเทยืนกอดอกนิ่งพร้อมด้วยแส้ในมือ   สีหน้ายังคงบ่งบอกถึงความรื่นรมย์มิเปลี่ยนแปลง





...เพื่อที่ท่านจะได้จดจำให้ขึ้นใจ



ว่าใคร..  คือผู้ที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร...





~End~

.................................



มูนดรอปได้คุยกับท่าน Linvathan เกี่ยวกับพลอตฟิคเรื่องนี้   ก็เลยได้อานิสงค์เป็นรูปวาดในเสี้ยววินาทีจากท่านวานค่ะ^ ^






ตาเเช่มน่ารักน่าชังเป็นที่สุด   ขอบคุณท่านวานมากค่ะ^ ^

[xclover4x]

กร๊ากกกก!!พี่มูนเค้าจะเอาฉบับแก้แค้นอ้าาา!!

ปูน่าร๊ากกกกก!!

นังตี้ จริงๆแล้วแกsสินะ

ถ้าดื่อจะกลับไปสภาพไหนนะน้องปู >////<

ปล.ขอบคุณสำหรับฟิกมากๆเลยค่า สนุกมากเลย ประโยคชวนจิ้นเยอะมากกกก >/////<

กำเดาจะพุ้ง 555

[Virgo Kaimook]

ว้ายยย~~ แช่มเคะ แช่มเคะ แช่มเคะ!!

ชอบที่แช่มโดนปราบพยศมากๆๆเลยคะ ><///

ตี้ขา.. ต่อไปนี้มุกจะรักตี้ขึ้นอีกเยอะๆๆ เพราะงั้นกดแช่มเยอะๆๆเลยค้า~~~(/โดนแช่มเอาก้ามหนีบ)

ไม่คิดว่าตี้จะโรคจิต ซาดิส โหด ตรงใจมุกม๊ากกกกกกกกก!! รักตี้'ที่เป็นแบบนี้' สุดๆไปเลยค่า!!

แต่แช่มให้อารมณ์จอมโจรจริงๆด้วยนะคะ><//

จบแบบนี้แอบค้างอ้ะพี่มูน~~ อยากรู้ว่าแช่มจะเป็นยังไงต่อไป กรี๊ดกร๊าด~~ (เริ่มจิ้นไปเองเรียบร้อยแล้ว..)

พี่วาน! แช่มน้อยน่าร้ากกกกกกกกก จาอาวกลับบ๊านนนนน~~ งื้ดๆ

[linvathan]

อุ๊!!!.....ปลามาดแมนสุดๆ เหมือนคุณชายผู้เลิศเลอกะเจ้าโจรน้อยจริงๆ

ตี้มาดคุณชายนี่พาสะท้านเหมือนกันนะคะ โอ้วววววว  เป็นปลาก็เท่ได้นะเธอว์ อิอิอิอิ

แช่มเอ๊ยโดนปราบซะราบคาบเลยนะนี่ แถมยังโดนสลักความเป็นเจ้าของไว้อีกตะหาก  เสร็จแน่ๆเลย กร๊ากกกก

[kurama]

โอ้ ไม่น่าเชื่ออีกแล้วว่าตี้มันจะเมะได้
พี่มูนนี่ชอบแต่งอะไรที่น่าเหลือเชื่อตลอดเลยนะเนี่ย
แต่หนูก็ชอบนะ สนุกสุดๆไปเลยค่ะ
ถ้าเป็นไปได้อยากให้พี่แต่งคู่ฮาเดธxชุนอ่ะ
อยากอ่านมากๆเลย(แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรพล่ามไปงั้นแหละ)

[sweetcrescent]

อ๊ายย ถูกใจมากๆเลยค่า!! แช่มน่ารักกก XD

เราชอบเมะรูปงามนะคะ (หล่อ/สวยกว่าเคะ) 55+ แต่ตี้นี่เกินความคาดหมายไปนิดนึง 55
แต่แต่งออกมาแล้วสุดยอดมากๆค่ะ กรี๊ดดดดดดด ตี้เหมือนเจ้าชายอะไรประมาณนั้นเลย
แต่ละคำพูดของพี่ท่าน เล่นเอาหวั่นไหวเลยค่ะ ผู้ดีได้อีก

แล้วก็ชอบเคะพยศแบบแช่มจริงๆเลยค่ะ  ทำเก่งไว้ซะเยอะ  เจอกำราบทีเดียวเซื่องไปเลย  หุหุ
เอาจริงแกเป็นเคะก็เแหล่มเหมือนกันนะนี่ ><!

อ่านไปก็ใจเต้นไป โอย

แอบอยากอ่านภาคต่อนะคะ XD

ปล. ขอบใจนะน้องมุก ส่งฟิคนี้มาให้ กร๊ากก //โดดกอดทั้งท่านมูนทั้งน้องมุก 

[nona09]

อ่ะ  คุณโจร..... แย่แล้ว

มีภาคต่อก็ดีเลยค่ะ

(แอบเชียร์ตี้เมะ><)

[moondrop]

Blue Desire





นาโปลี, กันยายน  1897




หนังสือพิมพ์ทุกฉบับหยุดลงข่าวของเขาไปตั้งแต่หกเดือนก่อน   ทำให้นามแห่งจอมโจรผู้เลื่องชื่อถูกกลืนหายไปกับกาลเวลาและความทรงจำของผู้คน   ทว่ามันกลับกลายเป็นหกเดือนของความทุกข์ทรมานที่ต้องติดอยู่ในกับดักของคำว่า  ‘ปราชัย’   เป็นหกเดือนที่เขาต้องต่อสู้ดิ้นรนกับฝันร้ายที่ไม่เคยเลือนหายและศักดิ์ศรีที่ถูกช่วงชิงไป   ยิ่งกว่านั้นยังมีรอยจารึกที่เนินสะโพกซ้ายซึ่งคอยย้ำเตือนถึงเหตุการณ์อัปยศในคืนนั้น   ที่คฤหาสน์ในสตอกโฮล์มกับปีศาจหนุ่มรูปงามผู้ครอบครองบลูแชฟไฟร์   เจ้าของใบหน้าและน้ำเสียงที่เฝ้าหลอนหลอกเขาตลอดเวลา   และไม่ว่าจะทำอย่างไรก็มิอาจลบภาพบุรุษผู้นั้นออกไปจากใจได้


และด้วยเหตุนี้มันจึงเป็นหกเดือนเต็มของการมุมานะ   นอกจากการทุ่มเทกำลังกายและกำลังทรัพย์ส่วนตัวในการออกเดินทางตามหา  ขู่กรรโชก  ติดสินบน   และปิดปากผู้เขียนแปลน  สถาปนิก  และเหล่าวิศวกรที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์นั้นแล้ว   เดสมาร์สทำการสืบค้นทุกรายละเอียดจนบัดนี้แน่ใจว่ารู้จักทุกซอกมุมภายในคฤหาสน์เป็นอย่างดี   รวมทั้งข้อมูลทุกอย่างของผู้ครอบครองคนปัจจุบัน..  อโฟรดิเท   อดีตนายทหารนอกราชการผู้ติดยศพลเรือโทหรืออีกโฉมหน้าซึ่งปิดบังเป็นความลับ   ..นักจารกรรมข้อมูลระดับโลกผู้ซึ่งใช้นามแฝงว่า ‘บลัดดี้โรส’   ดังนั้นเขาไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดตนจึงมิใช่คู่ต่อกร   ไม่ติดใจสงสัยอีกแล้วว่าความเยือกเย็นจนน่าขนลุกของอโฟรดิเทนั้นมีที่มาอย่างไร    ในเมื่อหมอนั่นคือสุดยอดมันสมองขององค์กร  ..เป็นมืออาชีพในหมู่มืออาชีพ


ทว่าเดสมาร์สเองก็ได้ชื่อว่าเป็นมือหนึ่งในโลกมืดเช่นกัน   งานของเขาเริ่มจากการโจรกรรมเพชรพลอยของราชวงศ์โรมานอฟในคราวเดียว   เป็นจำนวนถึงสองร้อยแปดสิบเม็ดเมื่อสิบปีก่อน   แน่นอนว่าประเมินค่ามิได้    และจนบัดนี้ก็ยังไม่เคยมีหน่วยงานใดสืบสาวมาถึงตัวเขาได้เลยเพราะมัวแต่หลงวนเวียนอยู่กับการตามสืบคดีเล็กๆน้อยๆเป็นต้นว่า   คดีโจรกรรมทับทิมยอดมงกุฏในพิพิธภัณฑ์ลูฟซึ่งเขาจงใจก่อขึ้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ   และในฐานะที่เป็นมืออาชีพเช่นเดียวกัน..  เดสมาร์คจะขอรับคำท้านั้นโดยมีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน




...ครั้งหน้าหากคุณโจรหาบลูแชฟไฟร์พบข้าก็จะไม่ติดใจเอาความ   และยินยอมที่จะมอบสมบัติตกทอดประจำตระกูลให้โดยไม่มีเงื่อนไข
  

แต่หากถูกข้าจับได้อีกจะไม่มีคำว่าปราณีเช่นคราวนี้   ท่านจะต้องตกเป็นสมบัติของข้าตราบเท่าที่ข้าพอใจ...






“ได้เลย   จัดให้ตามนั้น”



จอมโจรหนุ่มขบกรามแน่นขณะจี้หัวไม้เท้าที่เผาไฟจนแดงเข้าที่ตัวอักษร A บนสะโพก   เหล็กร้อนๆนาบเนื้อทำให้เกิดเสียงดัง  ฉ่า  พร้อมด้วยกลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้ง   และความเจ็บปวดที่แล่นจี๊ดขึ้นสู่สมองทำให้เขาต้องสะดุ้งเฮือก   ทว่าหากเป็นการกระทำเพื่อลบร่องรอยแห่งความอัปยศอดสูแล้วล่ะก็..   มันก็คุ้มค่าเพียงพอ   และทันทีที่แผลหาย   เขาจะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง


และในที่สุดเวลาแห่งการทวงแค้นก็มาถึง    รอยไหม้ที่เนินสะโพกทุเลาลงมากแล้ว   โจรหนุ่มเก็บสัมภาระเท่าที่จำเป็นแล้วออกเดินทางจากแหล่งพำนักกลับไปยังสตอกโฮล์มเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรูหมายเลขหนึ่ง   เพื่อกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา   และเพื่อที่ใบหน้าซึ่งตามหลอกหลอนนั้นจะได้หายไปเสียที  


คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่งที่เดสมาร์สลอบเข้ามาในคฤหาสน์ได้อย่างสะดวกง่ายดาย    โจรหนุ่มแฝงกายเงียบเชียบยืนหลับตานิ่งแล้วตั้งสมาธิอยู่ภายในเงามืด   พร้อมด้วยความคิดจดจ่ออยู่กับงานเช่นเดียวกับทุกครั้งที่ออกปฎิบัติการ   ทว่าครั้งนี้จะไม่มีคำว่าประมาทเช่นที่ผ่านมาอีกแล้วเพราะบัดนี้ได้รู้ชัด   ว่าเจ้าของคฤหาสน์มิใช่หมูตัวอ้วนกลมที่จะนอนหลับไม่รู้เรื่องยามที่เขาลอบเข้าไป  


จากการสืบค้นทุกรายละเอียดกว่าครึ่งปีที่ผ่านมาทำให้ทราบว่าห้องลับซึ่งเก็บงำบลูแชฟไฟร์ไว้มิใช่จะอยู่จุดลับตาที่สุดของคฤหาสน์ดังที่เคยคาดไว้   และมิใช่ว่าจะถูกตั้งเวรยามอย่างแน่นหนา   หากแต่มันเป็นห้องเล็กๆซ่อนอยู่ในห้องสำหรับเล่นบิลเลียตที่ชั้นสองของปีกซ้ายซึ่งต้องดึงคันโยกโคมไฟติดผนังอันที่สองจากฝาผนังด้านขวา   มีเสียงครืดลากยาวเมื่อกลไกเริ่มทำงาน   และประตูลับก็ปรากฏให้เห็นจากฝาผนังด้านตรงข้าม   เดสมาร์สไม่รอช้า..  โจรหนุ่มเร้นกายเข้าไปในห้องลับอย่างเงียบเชียบและได้พบสิ่งที่ปรารถนา  


บลูแชฟไฟร์    ..ไพลินน้ำงามขนาดใหญ่กว่ากำปั้นเล็กน้อยเปล่งประกายเรื่องรองอยู่ท่ามกลางความมืด   ด้วยความยินดี..  เขารีบยื่นมือเข้าไปคว้ามันออกมาจากกล่องแล้วยัดใส่ประเป๋าคาดเอวอย่างรวดเร็ว   พริบตานั้นเดสมาร์สพลันรู้สึกว่าศักดิ์ศรีที่ถูกช่วงชิงไปกลับคืนมาเมื่อทำงานสำเร็จ   ทว่าทันทีที่กลับออกมา





“เก่งไม่เบานี่คุณโจร”



เสียงทุ้มนุ่มกล่าวชมเชย   ขณะที่เจ้าของเสียงจรดไม้คิวลงเรี่ยโต๊ะสักหลาดสีเขียวเข้ม   จดจ่อสมาธิอยู่กับลูกกลมสีขาว   หาใช่ผู้บุกรุก..   ทำให้เดสมาร์สถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่   ทันทีที่เห็นหน้าและได้ยินเสียง   รอยสลักบนสะโพกซ้ายก็ดูราวกับจะเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกทั้งๆที่เขาทำลายมันไปแล้วด้วยการนาบเหล็กเผาไฟ   จนตัวอักษร A อันงดงามเหลือไว้เพียงรอยไหม้น่าเกลียด        



“ข้าได้มันมาแล้ว”  เดสมาร์สประกาศกร้าวอย่างไม่ยอมจำนนต่อความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น   ด้วยคาดว่าอีกฝ่ายคงจะมาเพื่อขัดขวางเป็นแน่   ทว่าเขาคิดผิด



“ข้ารู้..    และบัดนี้มันเป็นของท่านแล้ว”  



ลูกบิลเลียดสีดำถูกลูกขาวกระทบแล้วชิ่งไปลงหลุมริมโต๊ะ   อโฟรดิเทถอนหายใจยาวพลางยืดร่างขึ้นก่อนจะวางไม้คิวในมือลง   และทันทีที่แชฟไฟร์คู่งามจ้องตรงมาเดสมาร์สก็ถูกสะกดให้ต้องยืนนิ่งอีกครั้ง   โจรหนุ่มกัดฟัน   พยายามสั่งตนเองให้เบือนสายตาให้พ้นจากจากใบหน้าศัตรู    เพราะ ‘บลัดดี้โรส’ ไม่เคยทำงานพลาดมาก่อนเลย   และวิธีการที่ถนัดนักหนาก็คือการใช้รูปกายเป็นเครื่องมือสะกดความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม   เขาท่องจำสิ่งนี้ได้จนขึ้นใจก่อนจะตัดสินใจย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง    และจนบัดนี้ก็ยังคงถูกสะกดให้ตะลึงค้างอยู่ร่ำไป


ทว่าอโฟรดิเทมิได้ทำสิ่งใดนอกจากยืนนิ่งแล้วยอมรับความพ่ายแพ้ของตนเเต่โดยดี    ในเมื่ออีกฝ่ายสามารถหาบลูแชฟไฟร์พบ   ตนก็มีแต่ต้องทำตามสัญญาเท่านั้น




“บลูแชฟไฟร์เป็นของท่านแล้ว   จงรีบออกไปเสีย   ก่อนที่ใครจะเข้ามาเห็น”




ด้วยเหตุนี้เดสมาร์สจึงลอบออกมาจากคฤหาสน์ได้อย่างปลอดภัยพร้อมด้วยสมบัติล้ำค่าและศักดิ์ศรีที่ได้กลับคืนมา   ความมืดที่ห้อมล้อมอยู่โดยรอบจะทำให้เขาหนีไปขึ้นเรือรอบเที่ยงคืนได้ทันเวลา   และฝันร้าย..  รวมทั้งใบหน้าและน้ำเสียงที่ตามหลอกหลอนก็ควรจะจบลงเสียที


ทว่ายิ่งห่างออกมาเท่าไรเขาก็ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น   โจรหนุ่มสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่ภาพแชฟไฟร์คู่งามที่ยังคงจ้องมองมาให้พ้นไปจากใจ   นี่มันอะไรกัน..   ทั้งๆที่ทำงานสำเร็จแล้ว   แต่ทำไม..  เดสมาร์สพยายามไม่สนใจภาพเหล่านั้น   หากมุ่งตรงไปขึ้นเรืออย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อจะได้ไปให้พ้นจากที่นี่เสียที   เขาจะกลับไปนาโปลีแล้วนอนพักให้หายเหนื่อยสักสองหรือสามเดือน   แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะทำอะไรต่อไป    


เสียงหวูดซึ่งดังก้องไปทั่วท้องน้ำเป็นสัญญาณว่าเรือกำลังจะออกจากท่าในอีกสิบหน้านาทีข้างหน้า   หากเดสมาร์สกลับรู้สึกว่าตนเองนั่งไม่ติด   อะไรบางอย่างพยายามโน้มน้าวให้เขาหวนระลึกถึงเจ้าของบลูแชฟไฟร์อยู่ตลอดเวลา   ทั้งๆที่เขาคือผู้ชนะ   ทั้งๆที่เขาได้ศักดิ์ศรีของจอมโจรคืนมาอย่างครบถ้วน   แต่ก็ยังดูเหมือนขาดอะไรไป...  





ฝนตกแล้ว..  



หยดน้ำตาจากฟากฟ้าประพรมผิวดินให้ชุ่มฉ่ำ   เพียงแค่ทำให้คืนที่เงียบงันชุ่มชื่นขึ้นในทีแรก   ก่อนจะค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นจนกลายเป็นความกราดเกรี้ยวที่ซัดกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา    อโฟรดิเทเอนกายลงฟังเสียงฝนซ่านซ่าบนเตียงนอนพลางเฝ้ามองสายอัสนีที่บาตแวบวาบอยู่นอกหน้าต่าง   ลำแสงแปลบปลาบส่องกระทบซีกหน้าเฉยเมยที่ปราศจากอารมณ์   และเรือนร่างเพรียวที่สวมเพียงเสื้อแขนยาวไม่กลัดประดุมกับกางเกงผ้าเนื้อบาง  


เขามิเคยเสียทีให้ใครมาก่อน   และครั้งนี้ถึงแม้จะต้องสูญเสียสมบัติตกทอดประจำตระกูลไปหากก็มิได้นึกเสียดาย   ทว่าอโฟรดิเทไม่เข้าใจ..  มิใช่ว่าตนไม่อาจหยุดยั้งผู้บุกรุกแต่กลับเลือกที่จะไม่ทำ   มิใช่ว่าจะไม่สามารถจับกุมตัวไว้แต่กลับเลือกที่จะปล่อยไป   กิริยาบางอย่างในตัวโจรหนุ่มผู้นั้นทำให้เขาไม่ต้องการที่จะจับตายแม้จะจำเป็นต้องทำ   แม้จะเป็นหน้าที่ซึ่งทางการได้มอบหมายให้    แววตาร้อนรนกระวนกระวายตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า   และสีหน้าไม่สบอารมณ์ยามที่เขาแกล้งยั่วเย้านั้นไม่เคยเลือนไปจากใจเขา    เดสมาร์สเป็นจอมโจรที่รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าสิ่งใด   และเพราะรู้ดี..   เขาจึงยิ่งแกล้ง   ถึงขั้นประทับรอยจารึกเอาไว้บนร่างก็เพราะรู้ดีว่ามันจะผลักดันให้อีกฝ่ายยิ่งคลั่ง  



..อาจเป็นเพราะไร้คู่มือมานาน   เมื่อได้พานพบคู่ต่อสู่ที่สมน้ำสมเนื้อจึงอดใจไม่อยู่ที่จะต้องขอทดสอบ..  




ความคิดคำนึงพลันสะดุดลง   อโฟรดิเทล้วงมือเข้าไปหยิบกระบี่ที่ใต้หมอนหนุนก่อนจะยันกายขึ้นจากเตียงช้าๆ   พร้อมด้วยประสาทสัมผัสที่ตื่นตัวเต็มที่ยามเมื่อรับรู้ได้ถึงตัวตนของผู้ที่บุกรุกเข้ามาถึงในห้องนอน  





“เปรี้ยง!”



แสงสว่างวาบที่สาดเป็นลำเข้ามาในห้องส่องกระทบร่างในอาภรณ์ดำสนิทซึ่งกำลังยืนหนาวสั่นอยู่ที่ริมระเบียง   และไม่ใช่ใครทีไหน..  





“คิดว่าใคร..  คุณโจรนี่เอง”



“กลับมาอีกทำไม...”





เดสมาร์สเองก็ไม่รู้เหมือนกัน   ทั้งที่เรือกำลังจะพาเขาไปให้พ้นจากที่นี่   ทั้งที่ฝนกำลังเริ่มลงเม็ดหนาขึ้นทุกทีๆ   แต่เขาก็ยังเลือกที่จะกลับมา   มือที่เย็นจนสั่นสะท้านล้วงอัญมณีสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วชูขึ้นตรงหน้าเจ้าของ  



“มันเป็นของท่านแล้วตามสัญญา   จะเอามาคืนข้าทำไมอีก”




เขาเองก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่าจะลำบากเอากลับมาคืนทำไม   ทั้งๆที่พยายามแทบตายกว่าจะได้มา   แต่เสียงซึ่งดังก้องอยู่ในใจมีเพียงให้กลับมาเท่านั้น




“ข้ารู้เพียงว่าข้าต้องกลับมา”    




เดสมาร์สลากสังขารที่เปียกปอนไปทั้งร่างเข้ามาในห้อง   ขณะที่เจ้าของห้องหันไปเร่งไฟที่เตาผิงแล้วกลับมาพร้อมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนหนา   ทว่าแทนที่จะเอื้อมมือไปรับโจรหนุ่มกลับทรุดกายลงกับพื้น   พร้อมความรู้สึกสูญเสียอิสรภาพไปเช่นเดียวกับคืนแรกที่ได้สบสายตาบุรุษผู้นี้




“เอาคืนไป  


ถ้าแม้นได้ศักดิ์ศรีคืนมาแล้วข้าจะต้องทนอยู่ห่างท่านมิได้อีก  

ของแบบนี้ข้าไม่ต้องการ!”




ด้วยความทรนงตัว   ..เดสมาร์สวางบลูแชฟไฟร์ลงกับพื้นก่อนจะยืดร่างขึ้นอย่างไม่แยแสกับสิ่งที่เพียรพยายามไขว่คว้ามาตลอดหกเดือน   และโดยไม่สนใจกับสารรูปที่เปียกโชกจนหนาวสะท้านของตนเอง   ไม่สนใจสภาพพายุฝนฟ้าคะนองเบื้องนอก   จอมโจรหนุ่มหมุนร่างออกไปยังระเบียงเพื่อที่จะจากไปเมื่อได้พูดสิ่งที่ค้างคาใจแล้วในที่สุด   ทว่าอโฟรดิเทกลับคลี่ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ออกพันรอบร่าง   วงแขนกอดกระชับคนหนาวเสียจนตัวสั่นเข้ามาแนบกาย   ให้ไออุ่นจากเรือนร่างตนช่วยบรรเทาความหนาวพลางเอ่ยเสียงนุ่มชิดริมหู  



“การรักศักดิ์ศรีน่ะมันก็ดี   แต่ก็ไม่ทำให้ท่านอิ่มท้องได้หรอกนะ

อีกอย่างฝนยังตกหนักแถมลมแรง   จะรีบออกไปทำไมกัน”  



เดสมาร์สไม่อาจหันกลับไปสบตาได้   เขามิอาจเสี่ยง..   ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากตนเองต้องมนตร์สะกดจากแชฟไฟร์คู่นั้นอีก   กระนั้นเสียงหัวเราะแผ่วๆจากชายหนุ่มกลับทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์




“คุณโจร..   ทั้งที่ทำงานสำเร็จแล้วแท้ๆ   แต่กลับเผลอทิ้งหัวใจไว้ที่นี่งั้นหรือ”



เจอไม้นี้เข้าก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี   ถ้อยคำดักทางที่ดั่งจะรู้ความในใจเขาดียิ่งกว่าเจ้าตัวยิ่งทำให้เดสมาร์สอับอายเสียจนแทบแทรกแผ่นดินหนี   ทว่าอ้อมแขนที่โอบกระชับจากเบื้องหลังนั้นไม่ยอมผ่อนปรนให้ขยับกายหนีไปไหนได้




“แล้วเป็นเพราะใครกันล่ะ”  ทำได้เพียงแต่บ่นอุบอิบกับตนเอง   ทว่าคนหูไวกลับตอบสนองทันควัน   ยิ่งทำให้เขารู้สึกขายหน้าเสียจนแทบไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหน



“ขอยอมรับผิดทุกประการครับ”  เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยอย่างว่าง่ายก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่ซอกคอ



“สรุปแล้วเป็นเพราะตัวข้าเอง    ที่ทำให้ท่านได้ศักดิ์ศรีคืนแต่กลับต้องสูญเสียดวงใจไป

ดังนั้นข้าพร้อมที่จะรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่าง”



“ด้วยฐานะของ  ‘บลัดดี้โรส’  หรือ ‘อโฟรดิเท’  กันล่ะ”





นัยน์ตาวาววามเปล่งประกายเรืองรองขึ้นท่ามกลางความมืด



...คนๆนี้ฉลาดกว่าเขาคิด...



แค่คำถามห้วนสั้นเพียงประโยคเดียว   อโฟรดิเทก็พลันตระหนักถึงความคิดอ่านของฝ่ายตรงข้าม


เดสมาร์สกำลังถามว่าจะจับตัวเขาส่งให้กับทางการหรือไม่




มันทำให้เขาจำต้องตระหนักถึงภาระหน้าที่ซึ่งได้รับมอบหมาย..





“ในเมื่อคุณโจรรู้จัก ‘บลัดดี้โรส’  ก็ย่อมหมายความว่าคงรู้แล้วสินะว่าเรายืนอยู่คนละข้างกัน

และการที่กลับมาที่นี่ก็คงเตรียมใจเอาไว้แล้วกระมัง  ว่าจะสิ้นชื่อด้วยมือข้าหรือจะคงอยู่ต่อไป”  

 

“แล้วคำตอบของท่าน..”




“มีกฎอยู่ข้อหนึ่งซึ่งสำคัญพอๆกับการอยู่หรือตายของพวกเราเหล่านักจารกรรมในโลกมืด   ท่านเองก็คงรู้ดี”


“จรรยาบรรณ”  เดสมาร์สตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด  



“ถูกต้อง   นั่นคือจรรยาบรรณที่พึงมีต่ออาชีพของตน”  อโฟรดิเทจบคำพร้อมกับวงแขนที่โอบแน่นเข้า   จมูกโด่งงามยังคงคลอเคลียต้นคอคนในอ้อมแขนมิยอมห่าง   ทว่าเดสมาร์สกลับรู้สึกราวกับพื้นห้องใต้ฝ่าเท้าไหวยวบยาบ   เมื่อความนัยที่ซ่อนอยู่ในคำเฉลยนั้นคือสิ่งที่เขาหวาดกลัว   ..นั่นคือการถูกส่งตัวให้ทางการด้วยน้ำมือของคนๆนี้




...สุดท้ายก็คงมีเพียงเขาที่รู้สึกไปเองลมๆแล้งๆ   อยากจะหัวเราะความโง่เง่าของตัวเองนัก  



แต่ช่างปะไร..   ในเมื่อไม่มีคุกที่ไหนในโลกนี้จะสามารถกักขังเขาไว้ได้   ไม่นานเขาก็จะหนีออกมาอีก

เขาอาจหายไปเลียแผลตามลำพังสักพัก   แต่แล้ววันหนึ่งจอมโจรผู้เลื่องชื่อก็จะฟื้นคืนชีพอีกครั้ง...






“แต่เวลานี้ข้าเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง  

เป็นเพียงอโฟรดิเท..   คนที่ท่านยอมเสี่ยงตายเพื่อกลับมาหา   จึงย่อมปรารถนาที่จะฟังบัญชาจากหัวใจตนเองมากกว่าคำสั่งจากทางการ



อีกอย่าง..   จอมโจรอะไรนั่นข้าไม่เห็นรู้จัก   ภาพที่ส่งมาให้ก็ดูไม่เห็นจะเหมือนท่านสักหน่อย”




วงแขนแข็งแรงพลันคลายออก   อโฟรดิเทปอกเปลื้องเสื้อที่เปียกน้ำชุ่มฉ่ำออกจากร่างตนเองแล้วอ้อมมาหยุดยืนเบื้องหน้าเดสมาร์ส   มือใหญ่เรียวงามยกขึ้นสัมผัสแก้มเย็นเฉียบอย่างนุ่มนวล   แววกระวนกระวายที่พลิ้วไหวอยู่ในดวงตาฝ่ายตรงข้ามทำให้อโฟรดิเทเผยอยิ้ม   ชายหนุ่มก้าวเข้าไปประชิดตัวแล้วเอ่ยเสียงพร่า



“แต่ในเมื่อข้าจับตัวท่านได้   เท่ากับสัญญาของเรามีผลบังคับใช้นับจากนี้

และไม่ว่าท่านจะต้องการรึไม่ก็ตาม  ท่านก็จะต้องอยู่ข้างกายข้านานตราบเท่าที่ข้าจะพอใจ”  






“เปรี้ยง!”




เสียงฟ้าคำรามลั่นจนหูอื้อทำให้เดสมาร์สไม่แน่ใจ..   ว่าการที่ตัดสินใจกลับมาเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด

อาจเป็นเพราะพายุกับเสียงคำรามเบื้องนอกที่ทำให้หูอื้อตาลายเสียจนคิดอะไรไม่ออก   หาใช่กลิ่นอายที่ชวนให้มัวเมา   และยิ่งมิใช่เพราะลมหายใจผ่าวร้อน




หรือไม่เป็นคงเป็นเพราะมนตร์สะกดจากแชฟไฟร์ที่งามที่สุดคู่นั้น...









~End~




-------------------------------



มูนดรอปขอลงฟิคตอนเเก้เเค้นนี้ให้ตามคำขอนะคะ


เเต่ผลสรุปออกมาเเล้ว   ใครจะได้เเก้เเค้นใครยังไง   คงต้องกลับไปจิ้นต่อกันเอาเองเเระ^ ^




ส่งท้ายด้วย   ภาพประวัติศาสตร์ฝีมือท่านวานอีกเช่นเคยค่ะ   





 ขอบคุณท่านวานมากนะคะ   เเช่มน้อยน่ารักที่สุด^ ^   

[Virgo Kaimook]

โฮกกกกกกกกกกก~~~!! อยากจะสกรีมดังๆๆ!!

ตี้จ๋า!! ฉันรักนายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!~~~~~

เท่ได้ใจไอ้มุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !! หลงรักตี้แบบจริงจังง!!! ดูแลหนูแช่มดีๆล่ะ เขาอุตส่ากลับมาแล้วนะ! TTwTT//

แอบชอบมากๆค่ะตรงที่ในตอนแรกตี้เลือกจะปล่อยเดธไป .. แต่เมื่อตาแช่มเขามาหาถึงที่.. ก็ไม่มีปล่อยกลับไปอีก หึหึ><//

แช่มน่ารักมาก!! แหม... ถึงขนาดมาหถึงที่เนี่ยย มุกว่าที่ตี้มาหลอกหลอนตลอด6เดือน อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในใจกันบ้างละเนอะ~~

ส่วนฉากต่อไป.. ไอ้มุกมันจิ้นไปแล้วเรียบร้อย =.,=////////