Short fic: ฺBlue Sapphire Extended Edition (4 Apr 15)

[Virgo Kaimook]

แอร๊ยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดด ว้ากกกกกกกกกก =[]=!!! ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาสกรีมให้ลั่นแล้วค่า!!!!!!!!!!

ท่านช่าโมเอ้โคตรๆ โชตะโคตรๆ ใสซื่อโคตรๆ ไร้เดียงสาโคตรๆ น่ารักโคตรโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร !!!!!!!!!!!!!!

นึกภาพตามแต่ละท่วงท่าแล้วแบบบบบบบบ... 

ไม่แปลกใจเลยที่ตี้จะยั้งใจไม่อยู่=.,=//

แต่แหมมม... ตี้นะตี้... พูดซะเพราะ... ที่ไหนได้ ร้ายชะมัด !!!

โอ้ยยยยย หล๊อหล่อ เขิ๊นเขินนน>O</////

แล้วที่บอกว่าคืนนี้คงต้องขอตัวก่อนเนี่ย.. แปลว่ามีคืนหน้าใช่ไหมคะ*O*///

แทบทนรอไม่ไหวเลยค่า น้องช่าคะน้องช่าขา ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวก็ชิน ยังไงก็ไม่พ้นโดนล่วงเกินอีกหรอก เนอะ~(/โดนประคำตบซ้ายตบขวา)

ps.พี่แนนสุดยอดดด !! แบบอึ้งไปแล้วอ่ะพี่ เร็วขนาดนี้! สนุกขนาดนี้ ! กรี๊ดขนาดนี้ !!!!(/กระโดดกอดเอาหัวถูไถขวิดๆ)

[TinyLaNorthio]

โอ้ แม่เจ้า...นี่มัน Sin สมชื่อฟิคจริงๆ ตี้!! ท่านทำแบบนี้กับพระกับเจ้าได้อย่างไรคะ?! =[]=

บาปหนาท่วมหัวแน่ๆ....แต่คนอ่านยอม 5555

[moondrop]

เช้าแล้ว...


เหตุการณ์เมื่อคืนราวกับความฝันที่น่าสะพรึงกลัว   ชากะขยับลุกขึ้นหลังจากจบการสวดมนตร์เช้าพร้อมด้วยหัวใจห่อเหี่ยว   เมื่อพบว่าตนเองไม่อาจกำหนดจิตให้ตั้งมั่นจดจ่ออยู่กับกิจวัตรประจำวันได้อีกเลยนับจากนาทีที่ถูกจู่โจมเมื่อคืนนี้   หนุ่มน้อยพยายามรวบรวมสมาธิให้อยู่ที่ปลายไม้กวาดด้ามยาวในมือ  กับเศษใบไม้ที่ร่วงกระจัดกระจายเต็มลานกว้างอย่างสิ้นหวัง   รู้สึกรังเกียจความอ่อนแอของตนเองขี้นมาอย่างบอกไม่ถูก   และต้องล้มเหลวอีกครั้งกับการนั่งสมาธิตลอดช่วงบ่าย  

 

…ช่างน่าละอายนัก...


ในฐานะที่เป็นผู้เจริญรอยตามวิถีทางแห่งพระพุทธองค์ซึ่งยึดถือเพศพรหมจรรย์ตลอดมา   การถูกกระทำการจาบจ้วงเช่นนั้นแทบมิต่างอะไรกับผ้าขาวที่แปดเปื้อนมลทิน   ..สุดจะหาทางให้กลับเป็นเหมือนก่อน  



เมื่อคืนนี้..  หลังจากที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในหอนอนและขังตนเองอยู่ในนั้นตั้งแต่กลางดึกจนย่ำรุ่งเพื่อสงบสติอารมณ์    ชากะยังไม่พบว่ามีหนทางใดจะลบล้างความผิดที่เกิดขึ้นได้   แม้จะมิได้เกิดจากการกระทำของตนเอง..  ทว่าก็ยังถือเป็นความผิด  และเป็นบาปมหันต์นัก  



จนใกล้สนธยาของอีกวันหนึ่งหนุ่มน้อยก็ยังคิดไม่ตกว่าควรทำเช่นไร...


จะทำอย่างไรดี...


จะทำอย่างไรดี..   เมื่อตัวเรานี้ไม่บริสุทธิ์เสียแล้ว


ไม่มีค่าคู่ควรกับการเป็นสาวกแห่งพระพุทธองค์อีกต่อไปแล้ว  



ยามนี้เขารู้สึกสิ้นหวังท้อแท้...   จิตใจก็ยิ่งจมดิ่งลงสู่ความมืด   และความคิดก็ยิ่งตกต่ำเสียจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่สู้หน้าผู้ใด   ...ด้วยอับอายเหลือเกินแล้ว   ที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจสลัดภาพใบหน้าเมื่อคืนนี้ออกไปจากใจได้   ช่างน่าอดสูเหลือเกิน   และเพราะคิดเช่นนั้นชากะจึงได้แต่ขังตนเองอยู่แต่ภายในวิหารโดยไม่ยอมออกไปสนทนาธรรมกับพวกพ้องตามปกติ





ทว่าคนที่ทำความผิดที่ว่ากลับมิได้รู้สึกทุกข์ร้อนอันใด..   บลัดดี้โรสยืนนิ่งอยู่บนยอดวิหาร   นัยน์ตาสีน้ำเงินโชนแสงจ้าสบประสานกับเป้าหมายอย่างหมายมาด   ..จะเอาศีรษะคนผู้นี้เป็นบรรณาการ  



“คงไม่ต้องบอกกระมังว่าข้ามาที่นี่ด้วยกิจอันใด” อโฟรดิเทถามเสียงเย็นพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า



ในที่สุดเขาก็พบตัวบุคคลที่ตามหา   ดูราวกับแอมเบอร์จะระแคะระคายถึงการปรากฏตัวของเขา..  บลัดดี้โรส  ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นมือหนึ่งขององค์กร   และคงไม่อาจทนกบดานเงียบได้อีกต่อไปจึงแสดงตัวออกมาในที่สุด    เรือนผมสีบลอนด์ยาวประบ่าพลิ้วสะบัดยามที่คนทรยศกระชับกระบี่ในมือแน่น   ภายใต้แสงสีชมพูอมส้ม..  อโฟรดิเทแลเห็นถนัดชัดเจนถึงความแตกต่างระหว่างเหยื่อที่ต้องสังหารกับนักบวชหนุ่มน้อยที่ตนพบเมื่อคืน  



...มันคือความงามที่มิอาจเทียบกันได้   ประดุจแสงหิ่งห้อยกับดวงตะวัน...




เขารีบสลัดความหวานละมุนละไมที่ติดปลายลิ้นทิ้งไป    เมื่อแววกระหายเลือดในดวงตาสีอำพันของศัตรูบ่งบอกว่าถึงเวลาตัดสิน     อโฟรดิเทสะบัดข้อมือ...   มีดสั้นคู่กายพุ่งปราดเข้าหาเป้าหมายเพียงเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนที่อีกฝ่ายจะเบี่ยงกายหลบ   กระนั้นคมมีดก็ยังได้ลิ้มรสโลหิตจากต้นแขนซ้ายศัตรูและปักตรึงแน่นอย่างแม่นยำ   ส่งผลให้แอมเบอร์กระตุกเฮือกแล้วแผดร้องด้วยความเจ็บปวด  



..พลาดหรือ...



เขายังคงยิ้มอย่างใจเย็นพลางสลัดปลอกกระบี่ทิ้ง   ขณะที่ฝ่ายตรงข้ามกุมแน่นอยู่ที่บาดแผลซึ่งมีเลือดไหลปรี่ออกมา    แอมเบอร์คำรามลั่นแล้วกระชากมีดสั้นออกจากต้นแขนก่อนจะพุ่งเข้าใส่อโฟรดิเทพร้อมกระบี่ในมือ   เพียงเพื่อจะพบกับปลายแหลมคมของกระบี่อีกอันหนึ่งที่ยกขึ้นรับการฟาดฟัน    ปลายอาวุธที่สะบัดเข้าใส่กระทบกันเสียงดัง   เป็นเวลาเดียวกับที่นักบวชตีระฆังในโบสถ์พอดิบพอดี   เสียงจากการต่อสู้กันบนหลังคาวิหารของบุรุษทั้งสองจึงถูกกลบด้วยเสียงเหง่งหง่างของระฆังแทน   ส่งผลให้ฝูงนกกาที่เกาะอยู่บนหลังคาพากันบินหนีด้วยความตกใจ  



ใกล้ค่ำแล้ว..  ยิ่งบาดเจ็บมากขึ้นเท่าไหร่   สติและการควบคุมตนเองก็ยิ่งเหลือน้อยลงเท่านั้น   แอมเบอร์ตวัดอาวุธทุ่มกายโรมรันหมายเอาชัยด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี   ขณะที่อีกฝ่ายเน้นการตั้งรับและพลิกพลิ้วหลอกล่อให้สับสนด้วยความเชี่ยวชาญและชั้นเชิงที่เหนือกว่า    การที่โฟรดิเทมีเพียงรอยยิ้มยั่วสลับกับเสียงหัวเราะแผ่วๆอย่างอารมณ์ดีขณะที่สะบัดปลายกระบี่เข้าตอบโต้อย่างไม่เร่งร้อนยิ่งเป็นการโหมให้ศัตรูยิ่งโมโหเดือดขึ้นเป็นทวีคูณ    ทั้งบาดแผลสดใหม่ที่ฝ่ายตรงข้ามจงใจสะกิดให้เป็นริ้วรอย   ทั้งกำลังแขนที่ไม่มีตกยามที่นักล่ารูปงามฟาดฟันกลับมา   ส่งผลให้แอมเบอร์เริ่มรับรู้ถึงชะตากรรมของตนเอง   ยิ่งทำให้โหมทิ่มโหมแทงด้วยอยากจะทำลายรอยยิ้มยั่วน่าโมโหนั่นเสียให้สิ้น   ยิ่งคิดก็ยิ่งรีบร้อน   ยิ่งบุกกระหน่ำก็ยิ่งพลาดพลั้ง   และในที่สุดก็รู้ผลแพ้ชนะ..





............................................



อา...    


หากลืมเขาคนนั้นมิได้เราก็ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไป...




ในยามนี้นักบวชคนอื่นคงจะเข้านอนกันหมดแล้ว   ชากะคุกเข่านิ่งอยู่หน้าแท่นบูชาตามลำพัง   นัยน์ตาสีฟ้าระทมทุกข์เพ่งมองเปลวเทียนเบื้องหน้า   พลางสดับฟังเสียงวีณาคลอด้วยทำนองสวดที่ดังแว่วมาจากโบสถ์พราหมณ์ที่อยู่ห่างออกไป   เขาไม่อาจสงบใจ   ทำไม่ได้จริงๆ...   ไม่ว่าจะพยายามขจัดมันออกไปเพียงไร   ใบหน้าบุรุษรูปงามที่คอยหลอกหลอนก็ยังคงวนเวียนไม่ยอมห่างราวกับเป็นมารร้าย   ชะรอยคงเป็นผลกรรมจากชาติปางก่อนกระมังที่ทำให้เขามิอาจเดินอยู่ในวิถีทางนี้ได้ตลอดรอดฝั่ง  

 

ถ้าเช่นนั้น..



มือเรียวบางกำกระชับรอบด้ามกริชแล้วยกขึ้นเสมอทรวงอก   หนุ่มน้อยกัดริมฝีปากจนห้อเลือดขณะพยายามบังคับมือตนเองมิให้สั่น   กระนั้นก็ยังดูเหมือนร่างกายทรยศนี้จะไม่ฟังคำสั่งใดๆ     ชากะปิดเปลือกตาลงพลางสูดหายใจลึก   ปรารถนาจะพ้นจากความทรมานด้วยการเสือกคมมีดเข้าสู่หัวใจ  




…อีกนิดเดียวเท่านั้น....




ทว่าพริบตานั้นเปลวเทียนก็พลันถูกลมพัดดับวูบส่งผลให้ทั้งวิหารตกอยู่ในความมืด   นักบวชน้อยจำต้องวางกริชลงข้างกายแล้วควานหาตะเกียงน้ำมันเพื่อจะนำมาต่อกับเทียนเล่มที่ดับไป   ...อย่างน้อยเขาก็ไม่ปรารถนาจะสิ้นลมหายใจอย่างเดียวดายท่ามกลางความมืดหรอก...  และหลังจากที่ได้แสงสว่างคืนมาชากะก็ต้องสะดุ้งเฮือก   เมื่อกริชที่ตั้งใจจะใช้ปลิดชีพตนกลับไปตกอยู่ในมือของผู้บุกรุก    ที่ไม่ทราบว่าลอบเข้ามาในวิหารตั้งแต่เมื่อไหร่



“ท่านนักบวชคิดว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่อีกแล้วงั้นหรือ   จึงด่วนคิดอยากจะจากไปไวนัก”


อโฟรดิเทเอ่ยถามเสียงเบาพลางกระเดาะอาวุธในมือเล่นอย่างใจลอย    ร่างในอาภรณ์แบบตะวันตกนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์อยู่บนแท่นบูชา   หันหลังให้กับพระพุทธรูปองค์ใหญ่   ขณะที่หนุ่มน้อยถึงกับตกใจจนหน้าซีด



“เป็น...  เพราะเรามิอาจดำเนินรอยตามวิถีทางแห่งพระพุทธองค์สืบไป”


คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มบางๆให้ปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก    อโฟรดิเทยังคงหมุนมีดในมือเล่นโดยไม่แสดงสีหน้าทุกข์ร้อน   ตามด้วยคำถามที่พาให้หัวใจอีกฝ่ายแทบหยุดเต้น



“เป็นเพราะจุมพิตเมื่อคืนนี้อย่างงั้นหรือ   ที่ทำให้ท่านตัดสินใจทำเช่นนี้”  ชายหนุ่มโยนกริชขึ้นไปในอากาศแล้วเอื้อมมือคว้าเอาไว้อย่างง่ายดาย   ขณะที่ชากะได้แต่ก้มหน้านิ่งไร้การตอบสนอง  



อโฟรดิเทถอนหายใจเมื่อได้เห็นสภาพหมดอาลัยตายอยากของหนุ่มน้อย   สายลับหนุ่มนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระชากผ้าผูกคอตนเองออกตามด้วยเสื้อตัวนอกและตัวใน   เสียงผ้าฉีกขาดส่งผลให้ชากะเงยหน้าขึ้นมองและต้องตกตะลึง    เมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังจ่อปลายมีดลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าของตนเอง    ใบหน้างามดังเทพบุตรเรียบเฉยขณะที่คมกริชสะกิดผิวจนได้เลือด   กระนั้นแววตาร้อนแรงกลับจ้องมองมาแทบลืมหายใจ




“หากเป็นเพราะการกระทำของข้าที่ทำให้ท่านต้องมัวหมอง   เช่นนั้นเอาชีวิตข้าไปแทนคงจะดีกว่า”



“อย่านะ!!”




ก่อนที่สมองจะสั่งการ..  ก่อนจะทันรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปชากะก็พบว่าตนเองปราดเข้าไปแย่งมีดมาจากมืออโฟรดิเทเสียแล้ว    หนุ่มน้อยสะท้านไปทั้งกายพร้อมกับหอบฮั่กยามที่ได้ตระหนักถึงน้ำหนักของคำว่า ‘ชีวิต’  และเป็นเรื่องโฉดเขลาเพียงใดที่คิดจะทำลายกระทั่งชีวิตของตนเอง  



...นี่เขากำลังจะทำอะไร....



เขาเกือบจะทำบาปมหันต์ที่ไม่มีทางได้รับการให้อภัยเสียแล้ว  


 การฆ่าตนเองจะทำให้เขาต้องตกนรกหมกไหม้    ไม่ได้ผุดได้เกิด...





อโฟรดิเทดึงหนุ่มน้อยเข้ามากอดแนบชิดแล้วก้มลงจุมพิตกลางกระหม่อม   พลางปล่อยให้อีกฝ่ายมีเวลาคิดทบทวนถึงการกระทำของตนเอง



“ท่านนักบวชคงได้คิดแล้วสินะ”  เสียงทุ้มนุ่มถามอย่างอ่อนโยน   ชายหนุ่มแตะปลายคางชากะให้เงยขึ้นก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนเรียวแก้ม



“ถ้างั้นทำอย่างนี้ดีกว่ากันเยอะเลย”




หนุ่มน้อยหมดเรี่ยวแรงจะขัดขืนยามที่อีกฝ่ายประทับริมฝีปากลงมา   ทำได้เพียงแค่ยึดท่อนแขนที่โอบกอดตนไว้แน่นเพื่อพยุงกายมิให้ล้ม   แล้วปล่อยให้สายลับหนุ่มกระทำตามใจชอบ



“ไปกับข้าเถอะ   ถ้าหากท่านคิดว่าไม่อาจทำหน้าที่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะก็..  

ต่อไปนี้ข้าจะดูแลท่านเอง”  




ชากะมิได้ตอบคำด้วยสมองยังมึนงงเสียจนคิดอะไรไม่ออก   ทว่าอะไรบางอย่างที่อุ่นซ่านกำลังอาบเอ่อล้นหัวใจ   ถึงแม้เขาจะยังไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด   ทว่าก็กลับมิได้สนใจคิดหาคำตอบในเวลานี้  

 

วงแขนเรียวบางโอบรอบลำคอชายหนุ่มยามที่อโฟรดิเทรวบร่างตนขึ้นสู่วงแขนแล้วปีนออกไปทางหน้าต่าง   ก่อนจะหายลับไปในความมืด




 ~End~  


---------------------------------

จบค่า   ไม่มีตอนต่อเเละภาคพิเศษใดๆ*0*


เป็นฟิคขัดตาทัพที่มูนดรอปใช้เวลาหลังเที่ยงคืนนั่งปั่นอยู่2-3วัน   เพื่อเเลกกับฟิควันเกิดของตัวเองที่รีเควสน้องมุกเอาไว้(เเอบสารภาพว่าใจก็อยากจะเขียนด้วยส่วนหนึ่ง)


เอาล่ะ..   ถึงยังไงฟิคตามคำขอก็ลงไปละ (หักนิ้วเป๊าะๆ)  ได้เวลาทวงฟิคที่พี่ขอไว้เสียที


เอาช่ามูมาเซ่นพี่ซะดีๆ    เเง่ง

[TinyLaNorthio]

*กรีดร้องโหยหวน*

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

จบแบบอารมณ์ค้างที่สุดเลยคุณมูนใจร้าย.... 

meเดินซึมออกไปนั่งอ่านหนังสือต่อ

[riki]

อูว

ภาษาสวยมากเลยคะ

ตี้แมน

ประทับใจมาก!!

[Virgo Kaimook]

ตี้แบบนี้เนี่ยแหละ รักที่สุดเลยยยยยยยยยยยย>O<////

แต่เอาจริงๆ ไม่เคยเห็นท่านช่าแบบนี้เลยค่ะ สุดยอดไร้เดียงสา น่ารักคอดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์!!!!

ตี้แมนมาก ยิ่งตรงที่แบบจะให้เอาชีวิตตัวเองไปแทนเนี่ยยยยย ตอนนั้นแบบกรี๊ดมาก!!

อ่านฟิคนี้เสียเลือดไปเยอะจนจะเป็นโลหิตจางแล้วTwT///

อ้ากกก!~ แล้วที่ท่านช่าจะไปกับตี้สองคนเนี่ยยยย ไปทำอะไรกันคะ *O*/// แต่แหมม ต่อไปนี้ก็คงได้อยู่กันสองต่อสองทุกวัน... คงจะ'ทำอะไร'ได้เยอะแยะเลยเนอะ>w<//(/แว้ก! ไอ้หื่นนน!!)

ps. พี่ขา ช่ามูคืบหน้าจริงๆค่ะ เอาจริงๆแล้วมุกถือว่าเรื่องนี้คืบหน้าเร็วมากเลยนะคะ แต่แหม..พี่ก็รู้ว่าสปีดมุกมัน....เร็ว..แค่ไหน= ="

ps2. ขอกรี๊ดตี้ช่าอีกสักที กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!>O</////// มีความสุขสุดๆๆๆๆเลยคะพี่แนนนนนน จ๊วบบบบ

[xclover4x]

อ้ากกก //กรี้ดร้องอย่างโหยหวน

บลัดดี้โรส!!! แกเท่ห์มากอ้าาาาาาาาาา!! ตี้แบบนี้สิแมน ^^

พี่คะ..จบค้างมากค่าา ตี้มันจะพาช่าไปไหนอ่ะ พาไปเร่ขายพวกมาลัยหรอ? หรือๆๆ ไปขายหนังสือพิมพ์ //กระโดดหลบร้องเท้า

ปล.ตี้ชั้นว่าแกน่าไปตัดแว่นสะนะ OTL

[meiar]

อ่านไปกรี๊ดไปค่ะ
ท่านชากะโดนอโฟดิเต้ล่อลวงไปแล้วเรียบร้อย
ทำไมต้องดักคอว่าไม่มีตอนต่อล่ะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากอ่านต่อจากนั้นมากมาย หึๆๆ

[moondrop]

Double Pisces





ใครบางคนบอกว่าความรู้ทางดาราศาสตร์จะช่วยให้ไม่หลงทาง

แต่เชื่อข้าเถอะ.. ไม่ว่าจะศิลปศาสตร์กี่แขนงก็มิอาจพาท่านออกไปจากวงกตแห่งนี้ได้

ดังนั้นอย่ามัวแต่คิดหาคำตอบที่ไม่เคยมีอยู่เลย


จงก้าวไปข้างหน้า..  

แล้วทำลายกำแพงนั่นซะ



                                           พิสเซส  อัลบาฟิก้า   โกลเซนต์แห่งราศีมีน











แซงทัวรี่  นครศักดิ์สิทธิ์  


ยุคที่มนุษย์เลิกชื่นชมในสรรพวิทยาทั้งเจ็ด...







“ให้ตายเถอะ!”



ฝ่ามือใหญ่ตบโต๊ะปังอย่างหัวเสียส่งผลให้คนถูกตะคอกสะดุ้งเล็กน้อย   ทว่าคงจะต้องใช้มากกว่ากิริยาปึงปังจึงจะทำให้เขากลัวได้สักนิด  



...ยังไงก็แค่เด็กเมื่อวานซืน...




“จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจ   ว่าในศตวรรษนี้ไม่มีใครเชื่อเรื่องโลกแบนอีกแล้ว!  

ดังนั้นถึงแม้ท่านจะเดินทางไปจนสุดขอบฟ้าก็ไม่มีทางตกลงไปได้หรอก!!”



บุรุษเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนเสมองไปทางอื่น    ใบหน้าหมดจดเรียบเฉยไร้อารมณ์ดั่งจะไม่นำพากับอากัปอันฉุนเฉียวของฝ่ายตรงข้าม   ร่างงามสง่าในชุดเกราะทองอร่ามยืดกายขึ้นอย่างไว้ตัว   ขณะที่คู่สนทนาพยายามเก็บอารมณ์สุดฤทธิ์    





“แล้วยังไง..”  



การถามเสียงแผ่วอย่างไม่แคร์โลกทั้งใบส่งผลให้คนที่ทุ่มเทความพยายามอธิบายความเป็นไปทุกอย่างต้องหัวเสียอีกรอบ   กระนั้นอัลบาฟิก้ากลับเมินเฉย    โกลเซนต์พิสเซสจับจ้องโกลเซนต์พิสเซสอีกคนหนึ่งด้วยแววตาเฉยชาก่อนจะสะบัดหน้าหนี   ทิ้งให้อโฟรดิเทยืนกำหมัดนิ่งด้วยอยากจะต่อยคนดื้อด้านสักหมัด   ทว่าก็จำต้องข่มกลั้นไว้    


เขาไม่เข้าใจ   จนบัดนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดโกลเซนต์เมื่อสองร้อยกว่าปีที่แล้วจึงได้ปรากฏตัวขึ้นที่นี่..  ในช่วงเวลานี้   ขุนพลวิหารสุดท้ายแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ผู้เป็นตำนานเล่าขาน   ..พิสเซส  อัลบาฟิก้า..   บุรุษผู้ยอมพลีชีพตนเพื่อปกป้องชีวิตผู้บริสุทธิ์ได้รับการสรรเสริญเยี่ยงวีรบุรุษมาช้านานแล้ว   และไม่มีเซนต์คนใดที่มิได้เติบโตขึ้นมาภายใต้ตำนานแห่งผู้กล้าอัลบาฟิก้า   ผู้เป็นตัวอย่างของความรักและความเสียสละอันยิ่งใหญ่



อโฟรดิเทอยากจะหัวเราะทว่าก็กลับขำไม่ออก    เมื่อวีรบุรุษผู้กล้าคนที่ว่ากลับกลายเป็นไอ้ตัวแสบสุดๆอย่างชนิดที่คิดไม่ถึง   ใบหน้างามพิสุทธิ์นั่นอาจสะกดลมหายใจเขาได้ในวินาทีแรกที่ได้ยลก็จริง   ทว่าน้ำคำที่หลุดออกมาจากริมฝีปากชวนมองนั้นพาให้วิมานล่มเอาได้ง่ายๆ   เขาอยากจะเข้าใจว่าองค์ความรู้ในยุคโบราณนั้นแตกต่างกับยุคปัจจุบันมากนัก   ทว่าอัลบาฟิก้ากลับไม่พยายามจะทำความเข้าใจอะไรเลย      ไม่เลยสักนิด..  มิหนำซ้ำยังทำสีหน้าราวกับกำลังฟังเด็กเล่านิทาน  และเขาเกลียดแววดูแคลนในดวงตาคู่นั้นเป็นบ้า   ..ให้ตายสิ  


เพราะรู้ดีว่าบัดนี้ความไม่พอใจกำลังฉายชัดอยู่ในแววตา   พิสเซสคนปัจจุบันสะบัดปลายผมสีฟ้าหยักศกไปเบื้องหลังอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเบือนสายตาออกไปยังดงกุหลาบพิษด้านนอกวิหาร   ด้วยไม่ต้องการจะพบกับการเผชิญหน้าอันสุดแสนประทับใจอีก   ร่างงามผึ่งผายยืดหลังตรงพลางเอามือไขว้หลังขณะที่พิสเซสอีกคนยืนนิ่งอยู่อีกฟากของวิหาร




“กำลังคิดนินทาข้าอยู่หรือไร”   เสียงที่ส่อแววประสงค์ร้ายดักคออย่างรู้เท่าทัน   ขณะที่เจ้าตัวเหลือบมองเขาทางหางตาแวบหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าหนีอีกรอบ



...นั่นปะไร...  


นอกจากจะหัวรั้นแล้วยังฉลาดเป็นกรดอีกด้วย...

  


“ถ้าไม่อยากถูกนินทาก็เชิญท่านย้ายก้นออกไปจากวิหารข้าได้ทุกเมื่อ”   อโฟรดิเทถอนหายใจพร้อมทั้งผายมือไปที่ทางออก



พอกันที..  เขาจะเลิกสนใจคนๆนี้แล้ว



“แต่เท่าที่ข้าจำได้   ข้า..  พิสเซส  อัลบาฟิก้าคือผู้ดูแลวิหารแห่งนี้   เจ้าคงจะลืมไปกระมัง

คิดไม่ถึงจริงๆว่าเซนต์รุ่นนี้จะไม่มีความอดทน   ถามอะไรแค่นิดหน่อยก็พาลโมโห   ช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน”


อัลบาฟิก้าโต้กลับด้วยเสียงเย็นเยียบที่ทำให้บรรยากาศยามเย็นดูจะเย็นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว   ใช่ว่าเขาจะชอบทำตัวกวนประสาทชาวบ้าน   ทว่าทุกสิ่งในโลกใหม่นี้ช่างเหลือเชื่อเกินกว่าที่จะยอมรับได้โดยง่าย  อย่างเช่นยานพาหนะที่สามารถบินข้ามทวีปได้ภายในสองวันเป็นอย่างช้า   หรือเครื่องมือซึ่งมีชื่อประหลาดๆ..  GPS อะไรนั่น   ที่ช่วยในการนำทางโดยไม่ต้องอาศัยเข็มทิศหรือวิชาดูดาว




ไร้สาระ..  ไร้สาระทั้งเพ  


อย่างน้อยถ้าจะโม้ก็ควรจะมีขอบเขตบ้าง..


 
 
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดตนจึงได้พบเจอกับเหตุการณ์ประหลาดเช่นนี้   ทว่าการโผล่เข้ามาในยุคสมัยที่ผู้คนไม่รู้จักสรรพวิทยาแขนงต่างๆ   ทอดทิ้งวิชาดาราศาสตร์  เพิกเฉยต่อวิชาปรัชญา  และดูแคลนเรขาคณิต   ทั้งยังเป็นช่วงเวลาแห่งการทำทุกสิ่งทุกอย่างโดยขาดสติ   ใจร้อน   และไม่เป็นคนเต็มคน   แล้วจะให้ทำใจเชื่อในสิ่งที่กล่าวมาได้หรือ..  



...พวกคนเถื่อน....





อโฟรดิเทชูมือทั้งสองขึ้นราวกับยอมจำนน  



“ก็ได้..  เพื่อเห็นแก่ท่านที่เป็นผู้ดูแลวิหารนี้มาก่อน   แต่อย่างน้อยเราทั้งคู่จะเป็นมิตรกันมากกว่านี้มิได้หรือ” โกลเซนต์หนุ่มยื่นมือออกไปหาอัลบาฟิก้าเมื่อจบคำ   เพียงเพื่อจะพบกับสีหน้าเย็นชากับถ้อยคำเจ็บแสบ




“เราอย่าเป็นเพื่อนกันจะดีกว่า”


---------------------------
continue...



เป็นครั้งเเรกที่มูนดรอปได้เขียนถึงอัลบาฟิก้า   ดังนั้นนี่จึงอาจไม่ใช่คาเเรคเตอร์ที่ตัวเองชอบที่สุด

เเต่ก็คิดว่าความเป็น  negative ของอัลบาน่าจะเป็นสีสันให้กับฟิคเรื่องนี้ได้ค่ะ  ><

[meiar]

มาลงครบแล้วสินะคะ ตอนแรกมาเจออยู่สี่บรรทัดแอบช็อคเล็กๆ
ท่านฟีก้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ต่อให้ท่านจะปากร้ายหรือยังไงหนูก็รักท่านอยู่ดีTWT
อโฟดิเต้ใจเย็นไว้- -" คนงามเค้าไม่ได้หมายความตามที่พูดแบบนั้นหรอก(แล้วแบบไหน?)
ตอนต่อไปมาไวๆนะคะ

[moondrop]

มือที่ยื่นเข้ามาหาแข็งค้างอยู่เช่นนั้น   อัลบาฟิก้าจ้องมองไมตรีจิตที่ยื่นมาให้อย่างเมินเฉยก่อนจะก้าวถอยหลังไป   พลางรับรู้ถึงความรู้สึกผิดหวังและไม่เข้าใจของฝ่ายตรงข้าม  



...เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว....



จะเจ็บปวดไปใย   ..ในเมื่อตัวเรานี้เกิดมาโดยลำพัง   มีชีวิตอยู่โดยลำพังมาตลอด

หากจะจากไปโดยลำพังแล้วผิดตรงไหน...




อโฟรดิเทปล่อยให้แขนตกลงข้างลำตัว   ในฐานะที่เป็นถึงขุนพลแห่งแซงทัวรี่ไม่เคยมีครั้งใดที่ตนถูกหยามเกียรติถึงเพียงนี้   เขารู้ดีว่าควรจะแค้นเคือง..  รู้ดีว่าไม่ควรสนใจใยดีคนๆนี้อีกต่อไป   ด้วยที่ผ่านมาไม่เคยมีใครที่บังอาจดูหมิ่นเขาแล้วจะมีชีวิตรอดกลับไปได้   ผู้คนเหล่านั้นล้วนแต่มีชะตากรรมที่ต้องจบชีวิตอยู่แทบเท้าเขาทั้งนั้น   แต่กับพิสเซส  อัลบาฟิก้า..   โกลเซนต์จากอดีตผู้นี้กลับแตกต่างออกไป



“การใช้ชีวิตเพียงคนเดียวไปวันๆมีความสุขมากกว่างั้นหรือ”  



มิใช่คำถาม..  แต่เป็นการรำพึงกับตนเอง   กระนั้นกลับส่งผลให้อัลบาฟิก้าต้องชะงักงัน



...ไม่...


...ต้องใช่สิ..   ข้ามีความสุข




“เพียงเพราะข้าไม่ยอมรับในเรื่องเหลวไหลพรรค์นั้นจึงต้องถูกตัดสินง่ายๆเช่นนี้รึ”  อัลบาฟิก้าแค่นเสียงเฮอะในลำคออย่างดูถูก  



“เจ้าเด็กเมื่อวานซืน   ข้าขอเตือนด้วยความปรารถนาดีในฐานะที่เป็นพิสเซสรุ่นก่อน   ช่วยจำใส่สมองเอาไว้ด้วยว่าโลกนี้ไม่ได้สวยสดงดงามอย่างที่เจ้าคิดหรอก  


ข้าไม่เคยรู้จักเจ้าและก็ไม่คิดจะทำดีด้วย   ดังนั้นเจ้าก็ไม่ต้องมาสนใจใยดีข้า    ถึงแม้ว่าตัวข้าเองจะยังไม่รู้ว่าทำไมถึงมาโผล่ในที่เฮงซวยนี่ได้   แต่ในเมื่อไม่รู้จะหลีกหนีไปไหนดังนั้นเราต่างคนต่างอยู่   ..เป็นอันว่าเข้าใจตรงกันแล้วนะ”




พิสเซสคนปัจจุบันได้แต่ถอนใจ    คนพรรค์นี้น่าจะปล่อยให้ตายอย่างทุกข์ทรมานจริงๆ    ทว่าดูเหมือนถ้อยคำร้ายกาจพวกนี้ไม่ได้กลั่นออกมาจากใจจริงของคนที่จงใจหันข้างให้..   เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดอย่างนั้น   อโฟรดิเทรู้สึกว่าอีกฝ่ายเจตนาทำลายบรรยากาศดีๆระหว่างกันเพราะเหตุผลบางอย่าง      ยิ่งกว่านั้นเขายังสัมผัสได้ถึงความว้าเหว่ที่ซ่อนอยู่ลึกๆในตัวบุรุษผู้นี้   และหากว่ามันเป็นความจริง   อัลบาฟิก้าก็คือผู้ร้ายปากแข็งที่ปกปิดความจริงไว้ได้อย่างแนบเนียน



...คงต้องลองเสี่ยงดูสักครั้ง...






“คำตอบล่ะ..”



คนถามยังไม่ทันหันหน้ากลับมาก็มีอันต้องสะดุ้งเมื่อพิสเซสอีกคนหนึ่งพุ่งปราดเข้าประกบชิดจากด้านหลังแล้วกางแขนโอบกอดตน   วินาทีเดียวกับที่ฝ่ามือใหญ่ปัดแขนอีกฝ่ายออกไปอย่างแรงทว่าดูจะไม่เป็นผล  




“อย่ามาแตะต้องข้า!” อัลบาฟิก้าตวาดเสียงดังพลางชำเลืองมองคนที่กอดรัดตนด้วยแววตาคมกริบ   และเมื่อเห็นว่าอโฟรดิเทยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยมือคำพูดต่อมาก็ส่อแววคุกคามมากขึ้น



“ถ้าหากไม่ปล่อยข้าจะฆ่าเจ้าซะ!  คิดว่าตนเองเป็นใคร!!”  



“ข้าก็เป็นเพียงโกลเซนต์คนหนึ่งเท่านั้น” ชายหนุ่มตอบเสียงแผ่วและยังคงดื้อดึงจนถึงที่สุด




พิสเซส  อัลบาฟิก้าถอนหายใจยาวพลางหลับตาลง ..เขาไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ..  บุรุษผู้เป็นตำนานยืนนิ่งไม่ไหวติงพลางเชิดศีรษะขึ้นแล้วตัดสินใจที่จะเลิกใช้ไม้แข็ง   ในเมื่อเวลานี้ทุกอย่างต้องแข่งกับเวลา   ยิ่งปล่อยให้กอดรัดนานเท่าไรอโฟรดิเทก็ยิ่งเข้าใกล้ความตายมากขึ้นเท่านั้น   ทั้งที่จริงๆแล้วทั้งคู่ต่างก็มิได้มีความแค้นอันใดต่อกัน   จึงไม่ควรที่จะต้องมีใครจบชีวิตลง   ทว่าเมื่อเห็นว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยตน   หน้ากากจอมปลอมที่สร้างไว้ปิดบังความจริงจึงค่อยๆเลื่อนหลุดไปทีละน้อย  





“ปล่อยข้าเถอะ..

  
ร่างกายข้าเต็มไปด้วยพิษร้าย   การที่เจ้าทำตัวดื้อด้านเช่นนี้ก็มีแต่จะต้องพบกับความตายเท่านั้น”  



“ในที่สุดท่านก็ยอมเผยโฉมหน้าที่แท้จริงเสียที” อโฟรดิเทถอนหายใจแผ่วเบาพลางพยายามบังคับสุ้มเสียงให้เป็นปกติ   ด้วยไม่ต้องการแสดงอาการให้เห็นว่าตนได้รับพิษเข้าสู่ร่างกาย  



“แท้จริงแล้วท่านนั้นว้าเหว่และโหยหาอ้อมกอดมากกว่าใคร   ตัวท่านเองก็รู้ตัวดี”  ถึงแม้จะเป็นพิสเซสเช่นเดียวกัน   ทว่าระดับความเข้มข้นจากพิษของอัลบาฟิก้านั้นแตกต่างจากพิษของตนอย่างลิบลับ   และหากว่าตนมิใช่พิสเซส  อโฟรดิเทแล้วล่ะก็..  ป่านนี้คงสิ้นชีพไปนานแล้ว  



“ทั้งๆที่มีมิตรสหายห้อมล้อมอยู่มากมาย   แต่ท่านกลับเลือกที่จะปฎิเสธพวกเขาเหล่านั้นเพียงเพราะกลัวว่าเพื่อนจะมีอันตราย   ข้านับถือท่านจริงๆ”







“อโฟรดิเท!!”  




อัลบาฟิก้าร้องเรียกอย่างใจหายเมื่ออีกฝ่ายคลายวงแขนออกก่อนจะทรุดฮวบลงกองกับพื้น  




..ก็เพราะเหตุนี้   ข้าจึงไม่ต้องการจะข้องเกี่ยวกับผู้ใด...





โกลเซนต์พิสเซสคุกเข่าลงกับพื้นพลางเฝ้ามองพิสเซสอีกคนหนึ่งอย่างเป็นกังวล   แต่ถึงจะเป็นห่วงสักเท่าไรก็ไม่อาจสัมผัสแตะต้องอีกฝ่ายได้เพราะจะยิ่งเป็นการซ้ำเติมพิษร้ายให้หนักกว่าเดิม   ทว่าอโฟรดิเทกลับเอื้อมมือมาจับมือตนไว้แน่นทั้งๆที่ใบหน้าขาวซีด   ลมหายใจเริ่มขาดเป็นห้วงๆ   และตลอดทั้งร่างเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อไหลโทรม   ทว่าประกายสุกใสในแววตากลับฉายชัดว่าไม่ยอมแพ้  



“นี่ไงล่ะ.. ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้ว” เซนต์หนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว   พร้อมกับพยุงตนเองขึ้นพลางถ่มเลือดลงบนพื้น   กระนั้นก็ยังคงยึดมืออีกฝ่ายไว้แน่น  ขณะที่อัลบาฟิได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ    เขาไม่เคยพบใครที่ดื้อด้านเท่านี้มาก่อนเลย




“ยังรับพิษจากข้าไม่พออีกหรือไง   ทำไมถึงไม่ปล่อยมือ”  



“ข้าไม่เป็นไรหรอก   วางใจเถอะ” อโฟรดิเทยกแขนขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก   เพื่อเห็นแก่คนๆนี้..  เขาจำเป็นต้องเข้มแข็ง




“ท่านคงจะลืมแล้วกระมัง   ว่าถึงอย่างไรข้าก็เป็นผู้ใช้พิษคนหนึ่งเช่นกัน


ข้าคือพิสเซส  อโฟรดิเท.. ผู้สืบทอดของท่าน    จะตายง่ายๆด้วยเรื่องพรรค์นี้ได้อย่างไร    อย่าได้เป็นห่วงไม่เข้าท่าเลย”  




อัลบาฟิก้าไม่ฟังเสียง   โกลเซนต์หนุ่มสะบัดมือจนหลุดจากการเกาะกุมที่ไร้เรี่ยวแรงด้วยไม่ต้องการจะเห็นความตายมาเยือน ‘เพื่อน’ ที่ตนก็ไม่ได้อยากจะมีสักเท่าไร   ทว่าก็อาจจริงดังคำพูดของอโฟรดิเท..   ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยได้รับการสัมผัสจากผู้อื่นเลย   ดังนั้นจึงไม่เคยรู้เลยว่าการถูกกอดนั้นให้ความรู้สึกอย่างไร




“ช่างเถอะ   ถึงยังไงข้าก็เป็นหนี้เจ้าแล้ว

จริงอย่างที่เจ้าว่า.. ที่ผ่านมาข้าได้แต่กีดกันผู้อื่นให้ห่างตัวเพราะความเป็นห่วงไม่เข้าท่า    เพราะแม้แต่มารดาข้าก็ยังไม่กล้าแตะต้องตัวข้าด้วยกลัวพิษร้าย” ชายหนุ่มจบคำพลางขยับลุก   ร่างสูงภายใต้โกลครอธยืดกายขึ้นแล้วสะบัดผ้าคลุมไปด้านหลัง    แววแห่งการยอมรับนับถือปรากฏอยู่ในสายตาที่จับจ้องโกลเซนต์อีกคน



“ข้าขอถอนคำพูดที่ว่าผิดหวังในตัวเจ้า   อัลบาฟิก้าผู้นี้รู้สึกภูมิใจนัก..   ที่มีเจ้าเป็นผู้สืบทอด

ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารู้ความลับเรื่องร่างกายของข้าได้อย่างไร   แต่ก็พอจะมองออกว่าเลือดของเจ้าไม่มีพิษ   และทั้งที่เป็นเช่นนั้นก็ยังยอมเสี่ยงตายถึงเพียงนี้   เจ้านี่ใจกล้าบ้าบิ่นมากกว่าข้าเสียอีก”



เป็นครั้งแรกที่ต่างฝ่ายต่างก็มอบรอยยิ้มให้แก่กัน   อโฟรดิเทขยับเข้าไปยืนเคียงข้างอัลบาฟิก้าพลางเอนหลังพิงเสาหินแล้วเฝ้าคอยให้ท้องฟ้ามืดสนิท   รอเวลาที่กลุ่มดาวพิสเซสจะสุกสกาวบนฟากฟ้า




“เป็นนิสัยเสียที่แก้ไม่หายของพวกเราน่ะสิ  

 
ทั้งท่าน  ..และข้า..  เมื่อถึงคราวจำเป็นแล้วเราต่างก็สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อเพื่อนมิใช่หรือ”





~End~

[xclover4x]

อ้า~~!!! เพื่อเพื่อนแน่นะคะ ไม่มีอะไรแอบแฝงจริงๆนะ จริงๆๆๆๆ นะ 55  ตี้แก้ปราบพยศคนเก่งจริงๆ นับถือเลย

เรื่องนี้พี่มูนจบไม่ค้างแฮะ 55

แต่จิ้นต่อได้

แล้วจากนั้นน้องปูก็เดินผ่านมา แล้วๆๆๆๆก็ ^%%#%%* จากนั้นก็ *^^$%$*) แล้วเพลงก็ขึ้น อ้าาา เทอคือคน ^$#%$* ใช่ไหมละคะ 555

ปล.เหมือนจะทำให้เสื่อมซะละ

[Virgo Kaimook]

โอ้ว.. ตอนแรกคิดคิดว่าถ้าคู่นี้โคจรมาเจอกันจะเป็นยังไงนะ? มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้แฮะ ถ้าหากว่าตี้จะได้เห็นโกลด์เซนต์พิสเซสรุ่นก่อน

โดยส่วนตัวชอบตอนที่ตี้เข้าไปกอดฟีก้ามากๆ แบบ ถึงจะโดนพิษก็เถอะ .. แต่นายแมนมาก !!!!!

ฟีก้าเนี่ย ปากร้ายชะมัดเลย! แต่เค้าก็รู้นะว่าตัวเจตนาดี แหมมม มันช่างน่ารักน่ากด(?)ซะจริงๆเลยย!!/กดเลยค่ะตี้!!

ชอบที่ตี้ยอมให้ฟีก้าสุดๆ โดยส่วนตัวแอบคิดว่าตี้ไม่น่าใช่คนที่ยอมใครง่ายๆนะเนี่ย ว้ายๆๆ แหมม เพื่อฟีก้านี่ทำได้ล่ะซี่!!!

เป็นการกอดที่ดูอบอุ่นมากกก ทำเอาหัวใจสาวน้อย(วาย)สั่นระริกเลยค่า!!!

[meiar]

ท่านฟีก้าเค้าปากร้ายใจดีต้องเข้าใจ
อ่านแล้วเรารู้สึกอบอุ่นมากๆเลยล่ะค่ะ^ ^
ว่าแต่ท่านฟีก้าจะกลับยังไงล่ะ? ไม่กลับเดี๋ยวปูมานิคิดถึงแย่เลยน้า

[Bible]

ชากะน่ารักมากเลยค่ะ พี่มูน