มาต่อหลังจากที่หายไปนานมาก
ขออภัยค่ะ
===========================================
ตอนจบเพราะไปที่หมู่บ้านไม่ได้ชิออนจึงพาเด็กสาวมาที่ทุ่งเลี้ยงแกะ ช่วงกลางวันเป็นตอนที่ชาวบ้านกำลังต้อนแกะกลับพอดี อากาศตอนนี้กำลังดีไม่ร้อนเกินไปและมีลมพัดอยู่เนื่องๆ เพราะถ้าเกิดเจ้าสาวดื้อจะถอดผ้าหลุมหน้ากับชุดแต่งงานออก เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ซ้ำยังมั่นใจเสียด้วยว่าเธอต้องทำแบบที่เขาคิดอยู่แน่ๆ
ข้าจะไปทางนู้น เด็กสาวชี้ไปทางหนองน้ำที่เกิดจากฝนคั่งค้างในฤดูที่ผ่านมานี้ อยู่นานๆข้าก็ร้อนได้นะ! ใส่ชุดซะเต็มยศขนาดนี้... นางหยิบสร้อยลูกปัดและเครื่องเงินที่แขวนอยู่บนคอให้ดู หรือจะให้ถอด?
อย่าเด็ดขาด! ชิออนปรามไว้ก่อน เขาทั้งชอบทั้งหมั่นไส้รอยยิ้มใต้ผ้าคลุมนั่นจริงๆ แต่ระหว่างที่เดินมาด้วยกันจนถึงที่นี่นางก็ยังจับมือเขาไว้ไม่กระโตกกระเตกแล้ววิ่งนำไปเสียก่อน ทั้งที่ออกจะตื่นเต้นมากแท้ๆ ชิออนรู้สึกได้จากการที่เด็กสาวแกว่งมือเขาเล่นมาตลอดทาง
เจ้า...เคยได้ไปไหนมั่งไหม? ด้วยท่าทีที่เจ้าสาวแสดงออกมานั้นทำให้ชิออนสงสัย เขาไม่คิดว่าหมู่บ้านนางจะแตกต่างจากที่หมู่บ้านนี้เท่าไหร่
ไม่... เด็กสาวตอบเสียงเบากว่าเดิมนิดหน่อย ที่จริงข้าไม่ค่อยได้ไปไหนน่ะ... และมีท่าทีระมัดระวังมากขึ้น
ไม่ได้ไปไหน? ชิออนกำลังคิดว่าเธอมาจากหมู่บ้านไหนกัน ที่บ้านเจ้าคงหวงสินะ
คือ...ไม่ได้หวงหรอก...แบบว่า...ที่นั่นไม่ใช่บ้านข้า เสียงเด็กสาวเบาลงอีกจนเกือบจะไม่ได้ยิน
เจ้าถูกรับมาเลี้ยงงั้นเหรอ?
เด็กสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อชิออนหันกลับมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ก็....ไม่เชิง ข้ามาจากที่อื่น...ที่ไกลกว่านั้น น้ำเสียงเธอกลับเป็นปกติ แล้วข้ามีเหตุจำเป็นที่ต้องมาเป็นเจ้าสาว
...เหรอ.... ชิออนพยายามปะติดะต่อเอาตามความเข้าใจของตนเอง ว่านางคงจะเป็นเด็กที่รับมาเลี้ยง และคงไม่ได้รับการเอาใจใส่มากนัก เหตุจำเป็นที่นางว่าคงเป็นการยอมแต่งงานเพื่อช่วยครอบครัวที่อุปการะ โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องมาเป็นเหยื่อสังเวยให้กับปีศาจ
อย่าทำหน้าแบบนั้นซี่ เจ้าสาวตบแก้มชิออนเบาๆด้วยมือข้างที่ยังว่าง เจ้านี่มาถามผู้หญิงแบบนี้ไม่ดีนา เว้นแต่จะมาเป็นเจ้าบ่าวข้า ข้าจะยอมตอบให้มากกว่านี้ก็ได้
....เจ้าเป็นคนอารมณ์ดีจังนะ แม้จะไม่เห็นดวงตาของนาง แต่ชิออนมั่นใจว่ามันจะมีประกายเย้าแหย่ในนั้น เจ้าสาวแค่ยิ้มกว้างให้เขาแทนคำตอบ
แม้เจ้าสาวแสนเอาแต่ใจจะไม่ถอดผ้าคลุมหน้า แต่นางกลับถอดรองเท้าหนังออกและถกชายกระโปรงกับกางเกงซับในขึ้นจนถึงเข่าเพื่อลงไปยืนแช่ในน้ำในหนอง ชิออนต้องทำเป็นมองไปทางอื่นแทน เขาต้องไม่มองใต้กระโปรงของเจ้าสาวคนอื่น!
ต่อให้...นางจะเป็นคนที่เขาอยากมองก็ตาม
**********************************
เจ้าสาวเป็นไงบ้างล่ะ? ฮาเครถามชิออนเมื่อลูกศิษย์กลับมาที่พักในช่วงเย็น
ดีขอรับ นางร่าเริงจนเกินกว่าเหตุด้วยซ้ำไป เด็กชายถอนหายใจ เขาเกือบจะต้องลากเจ้าสาวกลับจากทุ่งเลี้ยงแกะซะแล้ว เพราะนางดื้อจะอยู่ต่ออีกแต่ชิออนไม่อยากเสี่ยงให้ชาวบ้านมาเห็น
ก็ดี พวกเจ้าสนิทกันไว้นั่นล่ะดีแล้ว ชายชราเคาะถาดอาหารที่เขาให้คนเตรียมเผื่อไว้ให้ลูกศิษย์ เราไม่รู้ว่าปีศาจจะโผล่มาเมื่อไหร่ เจ้าเฝ้าเจ้าสาวไว้นั่นล่ะดีแล้ว แก่ๆอย่างข้าคงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก
ชิออนมองอาหารตรงหน้าพลางนึกถึงเด็กสาวที่ต้องอยู่ตามลำพังในถ้ำ เขารู้ว่านอกเหนือจากการอาหารกับเสื้อผ้ามาให้ คงไม่มีใครในหมู่บ้านนี้กล้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสาวแน่ๆ แม้ช่วงกลางคืนฮาเครจะทำอาณาเขตไว้เพื่อป้องกันเจ้าสาวและบอกให้รู้ว่ามีสิ่งที่เป็นอันตรายเข้าไปในนั้นก็ตาม
ไม่ต้องห่วงไป เวรช่วงกลางคืนเป็นหน้าที่ข้าเอง ฮาเครตอบความกังวลของชิออน ข้าเป็นตาเฒ่าใจดีหรอกน่า
ขอรับ... เด็กหนุ่มได้ฟังคำของอาจารย์ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่...นางจะว่าเขาไหมนะที่ไม่ไปอยู่เป็นเพื่อน
ไว้ข้าจะให้เจ้าไปเฝ้าเจ้าสาวคืนพรุ่งนี้ด้วยแล้วกัน ชิออนสะดุ้ง หน้าเหวอๆของเขาทำให้ฮาเครหลุดขำออกมา ชายชราดีดหน้าผากศิษย์เอกดังเพี๊ยะ หน้าเจ้าฟ้องหมดแล้วนะ ห้ามคิดอะไรไม่ดีล่ะ
ฮึ่ย! รอยแดงบนหน้าผากกลืนไปกับสีบนหน้าร้อนฉ่าของชิออน ข้าไมได้คิดอะไรสักหน่อย!!
ให้มันได้อย่างนั้นก็ดี ฮาเครทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะออกไปจากห้องพัก ทิ้งให้เด็กหนุ่มอยู่ในห้องตามลำพังกับจิตใจว้าวุ่นในอก
ข้าไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆนะ...
******************************
ชิออนบอกกับตัวเองแบบนั้นมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา เขาอยากจะหงุดหงิดใส่เจ้าสาวผู้ร่าเริงมากที่บังอาจมาปั่นหัวเขา แต่เกือบทุกครั้งใจเจ้ากรรมดันจะอ่อนเวลาเห็นรอยยิ้มขอโทษจากนาง ทั้งที่ใบหน้าก็แทบไม่ได้เห็น เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้แน่ชัด ที่สำคัญเธอจะเป็นว่าที่เจ้าสาวของชายในหมู่บ้านนี้ทันทีที่เขากำจัดปีศาจได้
เจ้าขมวดคิ้วใหญ่แล้วนะ เจ้าสาวบอกกับชิออนขณะที่เธอละจากลูกแกะบนตัก เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าใกล้ๆกันหลบนิ้วที่แตะบนหว่างคิ้วของเขาแทบไม่ทัน
เจ้าเล่นอะไรน่ะ! ชิออนโวยวาย มือจับทั้งหน้าผากทั้งแก้มเพราะปกปิดอาการหน้าแดงของตนเอง ข้าไปเอาลูกแกะมาให้แล้วยังจะเล่นอะไรแพลงๆอีก
ข้าไม่ได้เล่นแพลงๆ ข้าเป็นห่วงต่างหาก เจ้าทึ่ม! เสียงเจ้าสาวดูจะเข้มขึ้นเมื่อแสดงความโกรธ แต่ก็กลับมาเป็นปกติทีหลัง เจ้าคิดอะไรอยู่น่ะ หรือว่าลำบากที่ต้องมาเฝ้าข้าทั้งวันทั้งคืน?
ไม่เลย!" เด็กหนุ่มรน "ไม่ใช่แบบนั้น... แต่ที่เหนื่อยคงเป็นเรื่องอื่น เพราะเดินทางกับอาจารย์บ่อย ชิออนจึงชินกับการนอนกลางดินกินกลางทราย จะให้นอนในถ้ำ หน้าถ้ำ ข้างลำธาร เขาก็ไม่เป็นปัญหา แต่เจ้าสาวช่างถามช่างซักแถมทโมนโจนไพรแบบนี้น่ะ เคยเจอซะที่ไหน! ฮาเครเองก็ปล่อยให้เขารับมือกับนางอยู่คนเดียวตลอด ข้ารับฝากเจ้าจนกว่าเจ้าบ่าวจะมาถึง ข้าก็ต้องทำหน้าที่นั้นให้ดีสิ
ง้านเหรอ~ ลูกแกะถูกอุ้มขึ้นมาแนบอก มันงับสร้อยคอของเจ้าสาวเล่นเพราะกำลังซน ได้ยินแบบนั้นค่อยโล่งอกหน่อย ใบหน้าใต้ผ้าคลุมนั้นเชิดขึ้นอย่างพอใจ ถ้าเจ้าขี้เกียจข้าจะฟ้องอาจารย์เจ้า
...นั่นเป็นผลตอบแทนในการทำงานของข้าหรือไง ชิออนบ่นงุบงิบ แต่เจ้าไม่รู้สึก...แปลกมั่งเหรอ? ที่เจ้าบ่าวของเจ้าไม่มาสักที
หรืออีกนัยคือ ไอ้ตัวที่พวกเขาพยายามดักจับตอนมันคิดจะเล่นงานเจ้าสาวไม่โผล่มาสักที ซึ่งอาจารย์ของเขากับผู้ใหญ่บ้านก็จนปัญญาที่จะบอกว่ามันจะมาเมื่อไหร่ ช่วงค่ำที่ต้องไปเฝ้าเจ้าสาวถึงเรือนหอก็ไม่เจออะไรที่ผิดปกติเช่นกัน
ไอ้เจ้าปีศาจบ้านั่นมันจะมาเมื่อไหร่
ที่เขาต้องมานั่งหงุดหงิดตัวเองเพราะไอ้ผีนั่นตัวเดียว!!
คิ้วจุดๆเนี่ย จะชนกันอีกแล้วนะ เจ้าสาวจิ้มหน้าผากชิออนแบบไม่ทันได้ให้ตั้งตัว เรื่องเจ้าบ่าวน่ะ... นางเหมือนจะหยุดคิด ข้าไม่สนใจหรอก มาเมื่อไหร่ข้าก็แต่งเมื่อนั้น จะต่างกันตรงไหน
ผู้หญิงเขาไม่น่าจะพูดแบบนี้นะ
ก็ข้าไม่ใช่....เอ่อ... ตอนนี้ลูกแกะคายสร้อยออกจากปากแล้ว เพราะเจ้าสาวเอาหน้าซุกกับขนคอของมันเป็นคนหัวสมัยใหม่ไง ก่อนจะหันมายิ้มแฉ่งกับชิออน
เจ้านี่นะ ผู้หญิงที่ไหนจะอยากม่ายขันหมาก ชิออนเห็นว่าผ้าคลุมเลิกขึ้นจนเห็นจมูก เลยตั้งใจจะดึงลงให้แต่เอื้อมมือไปจับผ้านั้นเจ้าสาวก็สะดุ้งและกอดเจ้าลูกแกะไว้แน่น
...ไม่ดูหน้าเจ้าหรอกน่า ชิออนว่าเมื่ออีกฝ่ายเม้มริมฝีปาก ต้องยอมรับจริงๆว่าตัวเองชอบตอนที่นางกำลังยิ้มให้มากกว่า ปลายนิ้วของชิออนยังจับที่ผ้าเหมือนชั่งใจว่าเขาควรจะทำยังไงดี
...ถ้าเกิดว่าเขา...เปิดหน้าคลุมหน้านี้ออกซะ... เจ้าสาวก็ไม่ต้องถูกสังเวย และเขาเองก็อาจจะรับนางไปยังจามิล...
หยุดนะเจ้าบ้าชิออน! มือของชิออนถูกปัดออกเมื่อมันเผลอเป็นไปตามความคิดโดยไม่รู้ตัว ไหนเจ้าบอกว่าจะไม่ดูหน้าข้าไง
ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ เด็กหนุ่มชาวจามิลรีบพูดแก้ตัวที่มือเขาไวเท่าความคิด บอกได้เลยว่าดวงตาที่ซ่อนไว้ใต้ผ้าคลุมกำลังต่อว่าเขาอยู่ ...แต่ถ้าเจ้าไม่ต้องรอเจ้าบ่าวของเจ้าอีก แล้วแต่งกับ...ใครสักคนแทน... ระหว่างที่กำลังพูดอะไรที่เป็นการล่มแผนของอาจารย์ ชิออนก็ยังถูกดวงตาภายใต้ผ้าคลุมมองอยู่ตลอด
ข้าจะรอและข้าต้องรอด้วย นางหันหน้าหนีไปอีกทาง อยากทำให้ตัวเองกับอาจารย์เดือดร้อนเหรอไง
แต่ที่ข้าพูดก็เพราะว่าห่วงเจ้านะ เขาปล่อยให้นางเป็นอาหารของภูตผีไม่ได้ ข้าจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเอง
ไม่ หน้าที่นี้เป็นของข้า เจ้าสาวพูดเสียงกร้าวใส่ชิออนก่อนจะลุกขึ้น เจ้าก็ทำหน้าที่ของเจ้าไปซะ! และวิ่งจากไป ปล่อยให้ชิออนนั่งอยู่กับลูกแกะบนพื้นหญ้า เด็กหนุ่มทิ้งตัวนอนลงกับพื้น ไม่สนใจสัตว์ขนปุยที่เข้ามากระแซะข้างๆ
ดันพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปซะแล้ว นี่มันต่างอะไรจากการขอนางไปเป็นเจ้าสาวของตัวเองกันล่ะ! ถึงนางจะพูดจาเหมือนมีนัยอะไรก็เถอะแต่ก็คือการปฏิเสธอยู่ดี แล้วทีนี้เขาจะทำยังไงเมื่อเรื่องทุกอย่างจบลง ส่งนางให้คนอื่นงั้นเหรอ? เขาได้หนีกลับจามิลชนิดไม่รอตะวันขึ้นขอบฟ้าแน่ๆ
เป็นเพราะเจ้าผีบ้านั่นแท้ๆ! ชิออนนึกถึงสาเหตุทั้งหมดของเรื่องนี้ ข้าจะทำยังไงดี
ฉีกนางเป็นชิ้นๆ แล้วกินซะ!
ใครน่ะ!?
เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งพลางมองไปรอบตัว เขาไม่เจออะไรนอกจากทุ่งหญ้าเขียวชะอุ่ม เจ้าลูกแกะที่นอนอยู่ข้างๆร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ มันวิ่งกลับไปทางหมู่บ้านเมื่อลมหอบใหญ่พัดใส่ชิออนจนต้องหลับตาเพราะสู้ลมไม่ไหว เด็กหนุ่มปัดเศษหญ้าออกจากหน้า เขาไม่พบสิ่งใดที่ผิดปกติเช่นเดิมในตอนที่เปิดตาขึ้น แต่นั่นก็ทำให้ชิออนรู้สึกระแวงได้แล้ว
เซนต์หนุ่มผุดลุกขึ้นจากพื้นหญ้าและซวนเซจนแทบจะผยุงตัวไม่อยู่ ชิออนมั่นใจว่าตนเองฝึกปรือมาอย่างดี ไม่มีทางที่แค่ลุกขึ้นแค่นี้จะทำให้หน้ามืดจนถึงขั้นเป็นลมได้
หรือข้ามีเรื่องให้คิดมากไป ชิออนงึมงำกับตัวเอง ในหัวก็ตื้อๆจนไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจะกลับไปหาอาจารย์ก่อนจะล้มลงกลางทางได้ไหม
**********************************************
เจ้าชิออนมัวไปทำอะไรอยู่ ฮาเครเปิดปะตูห้องพักออกมาเพื่อดูว่าศิษย์ซื่อบื้อของเขากลับมาหรือยัง แต่เมื่อลมวูบหนึ่งปะทะเข้ากับใบหน้าของชายชรา ความคลื่นเหียนก็จุดอยู่ในคอจนฮาเครต้องเอามือป้องปากและจมูกไว้ ฮึ่ย...มาแล้วเรอะ ไอ้ตัวเจ้าปัญหา!! นักรบเฒ่าหยิบดาบประจำตัวแล้วรีบไปยังบ้านของสหายเก่าเพื่อสั่งการไม่ให้ใครเข้าไปในเขตที่พักของเจ้าสาว ก่อนจะรุดหน้าไปยังถ้ำที่พักของเจ้าสาว
ส่วนลูกศิษย์ของเขานั้นถ้ามันไม่บื้อก็คงจะตามมาสมทบเอง
หรือไม่ก็....
"อย่าให้เสียเรื่องซะล่ะเจ้าศิษย์บื้อ!"
**********************************************
เจ้าบ้าชิออน!! ขณะที่ฮาเครพึ่งจะรับรู้ถึงสิ่งอัปมงคล ด้าน -เจ้าสาว- ผู้เป็น -เครื่องสังเวย- กำลังตะโกนต่อว่าศิษย์เอกฮาเครให้ก้องถ้ำเพราะความหงุดหงิดจากเหตุที่เกิดขึ้นวันนี้ จะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเรอะ! พูดมาได้ หัดคิดถึงความลำบากของข้าซะมั้งเซ่~~ เจ้าบ้าเอ้ย!! เจ้าสาวนั่งหอบในสภาพไม่สมหญิงแถมยังบ่นนั่นนี่อีกคำรบหนึ่ง ถ้าใครเห็นคงแน่ใจแล้วว่าจะไม่รับมาเป็นภรรยาอย่างเด็ดขาด ...เจ้าบ้าชิออน ถ้าเจ้ารู้เรื่องทั้งหมด...
"รู้เรื่องอะไร?" คนถูกว่ายืนผิงผนังถ้ำด้วยท่าทางอิดโรย ไม่คิดว่าเจ้าจะปากจัดแบบนี้นะ
เอ๊ย!! เจ้าสาวรีบลุกพร้อมทั้งปัดฝุ่นออกจากตัวแล้วกลับมาสำรวมกิริยาใหม่ให้ดูสมกับที่เป็นผู้หญิงขึ้นอีกนิด เจ้าทำให้ข้าโกรธเองนะ พอตั้งท่าจะต่อว่าชิออนกลับแต่เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายท่าทางไม่ค่อยดี น้ำเสียงใส่อารมณ์ก็อ่อนลง ...เจ้าเป็นอะไรไหม? คงเพราะอยู่ในที่ที่แสงน้อย เจ้าสาวเลยแอบเลิกผ้าขึ้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้าได้
....ถ้าฮาเครอยู่ด้วยคงได้โดนว่าที่เปิดผ้าคลุมแน่ๆ แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ
ข้ารู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ชิออนเดินโซเซมายังโต๊ะไม้รับแขกเพราะเขาชักจะยืนต่อไปไม่ไหว อาจารย์ข้ามาหรือยัง?
เจ้ามาก่อนเวลา คงได้เห็นหรอก เจ้าของที่พักรีบไปดูกาน้ำที่แขวนเหนือเตาไฟเล็กๆภายในถ้ำเพื่อรินชาใส่ถ้วยมาให้ชิออน ดื่มอะไรร้อนๆก่อน พออาจารย์เจ้ามาค่อยหาอะไรกินกัน
เด็กหนุ่มคิดว่าถ้าได้ชาสักถ้วย อาการคล้ายคนจะเป็นลมทั้งยังครั่นเนื้อตัวอย่างน่าประหลาดนี่คงคลายลงไปบ้าง แต่มือที่ตั้งใจจะจับถ้วยชากลับคว้าข้อมือเจ้าสาวที่ยืนอยู่ข้างกันแทน คนถูกจับตกใจจนทำถ้วยชาหล่นจากโต๊ะ ชิออนมองมือตัวเองเหมือนทั้งชีวิตเขาไม่เคยมีอวัยวะส่วนนี้ในร่างกายมาก่อน
มันขยับออกไปราวกับไม่ใช่มือของเขาเอง
ข้าเปล่านะ!
เจ้าเปล่าบ้าอะไร! เจ้าสาวแว้ดใส่ชิออนพร้อมกับสะบัดมือไปด้วย ปล่อยมือซะทีสิ
ก็พยายามอยู่นี่ไง ชิออนแปลกใจที่บังคับมือของตัวเองไม่ได้ พอๆกับที่แปลกใจว่าเจ้าสาวแรงเยอะอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อเจ้าหล่อนพยายามจะดึงมือเขาออกด้วยเช่นกัน บ้าจริง อะไรกัน
ฉีก กิน ลิ้มรสนางให้หนำใจ
ข้าจะกินนางทั้งตัว เครื่องใน เลือด กระดูก!
โอ้ย!! ชิออนรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เด็กหนุ่มปล่อยข้อมือเจ้าสาวเพื่อกุมศีรษะตัวเองที่ปวดร้าวเจียนระเบิด โต๊ะและเก้าอี้ล้มลงเมื่อเขาพยายามจะใช้มันเป็นหลักไม่ให้ลงไปกองกับพื้น ข้า...ปวด! อ้ากกกก! ชิออนร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะทรุดลงกับพื้นในที่สุด
ชิออน! เจ้าสาวเข้าไปประคองชิออนไว้ เป็นอะไรไป?...หรือว่า... ยังไม่ทันพูดจบผ้าคลุมหน้าก็ถูกกระชากออก สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือริมฝีปากที่ร้อนเกินกว่าจะรู้สึกได้ของชิออนบนริมฝีปากเจ้าสาว
!! ตกใจจนร้องไม่ออกเป็นอาการแรกของคนถูกปิดปากด้วยปาก และเกือบจะไม่รู้ตัวว่าต้องทำอะไรในสถานการณ์เช่นนี้ "หืมมม!...เจ้า...บ้าไปแล้วเรอะ!! ชิออนถูกผลักอกและถูกถามเสียงดังด้วยความโมโห เสียงโกรธขึงนั้นเข้มและห้าวขึ้นเพราะเจ้าสาวโกรธจนลืมตัว แถมยังลืมด้วยว่าต้องปิดบังใบหน้าไว้ไม่ให้ใครเห็น โชคยังดีที่ตะเกียงน้ำมันในถ้ำใกล้จะหมดเต็มที แสงไฟจึงอ่อนเกินกว่าจะเห็นใบหน้าที่ต้องปกปิดด้วยผ้าคลุมได้ชัดเจน
ข้าไม่รู้... ชิออนดูมึนงง แต่มือเขายังจับไหล่ของอีกฝ่ายไว้ แต่ข้า...ต้องการเจ้า... คำสารภาพถูกดึงออกมาจากความรู้สึกที่ยากเกินจะหยุด ทำไมมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆก็ช่าง ความกล้านี้จะมาจากไหนก็ไม่สน สิ่งที่เขาต้องการอยู่ข้างหน้านี้แล้ว
...รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา นี่เจ้าปวดหัวจนเป็นบ้าแล้วหรือไง? แม้จะไม่เห็นใบหน้าแต่น้ำเสียงและดวงตาที่สะท้อนแสงเทียนวูบวาบบอกกับชิออนว่าเจ้าสาวกำลังหวั่นไหว
นางรักข้าด้วยหรือเปล่า? ถ้าอย่างนั้น...
ข้าก็กินนางได้ใช่ไหม?
อึก! อาการปวดแล่นวาบขึ้นอีกครั้ง มือใหญ่ของเด็กหนุ่มจิกลงบนไหล่ของคนที่เขายึดตัวไว้ไม่ยอมปล่อย ฝ่ายที่ควรจะสะบัดตัวแล้วหนีไปกลับประคองร่างสูงไว้ หัวข้า... ความกระหายอย่างน่าประหลาดนี่คืออะไร เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นกายของเจ้าสาว เสียงเต้นของหัวใจ เลือดที่ไหลเวียน และเครื่องในสดๆในร่างกายนั่น อุ๊บ... ชิออนผละออกจากเจ้าสาว เขาหวาดกลัวและคลื่นไส้ตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ทำไมเขาถึงคิดเรื่องพวกนั้นตลอดเวลาเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่เคยเป็นแบบนี้...ไม่เคย...
ชิออน? แม้จะอยู่ในความมืดชิออนก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้าสงสัย
อย่าเข้ามานะ! เด็กหนุ่มถอยหนี ไม่อยากให้ตัวเองในตอนนี้ทำอันตรายใคร เขาแน่ใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ข้า...ไม่ได้เกลียดเจ้า...แต่...ข้าจะกินเจ้าซะ!!
ด้วยแววตาและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนเดิมทำให้ฝ่ายที่ตกเป็นเป้าโจมตีถึงกับผงะถอยหลัง ชิออนก็กระโจนเข้าใส่หมายจะฉีกร่างที่เล็กกว่าออกเป็นชิ้นๆเยี่ยงสัตว์ร้าย แต่แทนที่เจ้าสาวจะหนีไปจากสถานการณ์เป็นตายตรงหน้า นางกลับรับการโจมตีจากชิออนด้วยการยึดข้อมือของเด็กหนุ่มไว้แน่น
แม้สติจะไม่มั่งคงแต่เซนต์หนุ่มมีสีหน้าแปลกใจระคนงวยงงที่แรงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะเยอะได้ขนาดนี้ อาจจะพอๆกันกับเซนต์ฝึกหัดอย่างเขาเลยก็ได้
"ฮ้าาา----" ฝ่ายตั้งรับรวบรวมกำลังจากภายในและระเบิดพลังออกมาในคราวเดียว ชิออนที่เพลี่ยงพล้ำถูกแรงอัดจนกระเด็นไถลไปกับพื้น แต่นั่นไม่ทำให้เขาหยุดคลั่งลงได้
"ข้าจะกินเจ้า ฉีกเป็นชิ้นๆ..." หรือพูดให้ถูกคือทำให้ -สิ่งที่อยู่ในตัวเขา- หยุดคลั่งได้ "เลือดสดๆ เครื่องใน....ข้าอยากกินมัน....สดๆ" ชิออนยังคงลุกขึ้นเดินทั้งที่ร่างกายบอบช้ำเพราะแรงโจมตีเมื่อครู่ แต่ร่างกายถูกควบคุมให้รับรู้แต่ความหิวโหยถึงเลือดและเนื้อของคนตรงหน้า ด้วยสติที่ยังเหลือไม่มากชิออนพยายามจะรั้งเท้าตัวเองไว้ไม่ให้เข้าไปทำร้ายคนตรงหน้า
"ชิออน....ทนหน่อยนะ" เจ้าสาวที่ไร้ผ้าคลุมหน้าพูดขึ้นในความมืด แสงตะเกียงที่อ่อนลงเรื่อยๆพอให้เห็นท่วงท่าเตรียมการโจมตี "หมัดมังกรทะยานโรซัน!!"
"....คอสโม่" ชิออนพูดขึ้นตอนที่มังกรแสงพุ่งเข้าใส่ร่าง เด็กหนุ่มกระเด็นลอยไปไกลกว่าการโจมตีครั้งแรก และตกลงแทบเท้าของอาจารย์ที่มาถึงยังที่พักของเจ้าสาวพอดี
"ชิออน!" ฮาเครไม่ได้ตกใจกับสภาพของลูกศิษย์มากนัก เขารับรู้ได้จากเขตอาณาเขตที่ถูกทำลายลงไปตั้งแต่สิ่งแปลกปลอมในร่างชิออนได้ย่างเท้าเข้าไปในถ้ำแล้ว "ออกไปจากร่างศิษย์ของข้าซะเจ้าปีศาจร้าย!" ฮาเครชูดาบคู่กายขึ้นและฟันตัดอากาศเหนือร่างของชิออนที่ร้องอย่างเจ็บปวดราวกับถูกคมดาบนั้นผ่าเนื้อเข้าจริงๆ
ด้วยฤทธิ์ดาบอาบเลือดของอาเธน่า ความคลุ้มคลั่งในดวงตาและความกระหายในเลือดเนื้อก็หายไปจากชิออน ฮาเครก้มลงดูศิษย์เองของตนเอง แม้จะบาดเจ็บแต่ถือว่าอาการของเด็กหนุ่มยังอยู่ในขั้นปลอดภัย "เจ้านี่น้า- อย่างกับถูกรางวัลใหญ่อย่างไงอย่างงั้น" ฮาเครถอนใจกับลูกศิษย์ของตนเอง "มีดีอยู่แค่ความถึกจริงๆเลย"
"อาจารย์....." ชิออนเรียกฮาเครด้วยน้ำเสียงอิดโรย เหมือนกับว่าเจ้าปีศาจนั่นได้สูบพลังงานในร่างกายของเขาไปด้วย "แล้ว....เจ้าสาวล่ะ"
นักรบเฒ่าหัวเราะเบาๆแต่ไม่ตอบคำถามของชิออน เพราะคนที่เด็กหนุ่มถามหาวิ่งเข้ามานั่งลงบนพื้นข้างตัวชิออนแล้ว
"เจ้าชิออน เจ้าทึ่ม ยังไม่ตายใช่ไหม!" แม้ท้องฟ้าอ่อนแสงลงแต่ดวงตาสีน้ำตาลยังคงสดใสเหมือนตอนที่ชิออนเห็นเป็นครั้งแรก เส้นผมสีเดียวกันกับสีตาระอยู่บนบ่าดูเข้ากับโครงหน้า.....ที่ติดจะเข้มเกินหญิงไปสักหน่อย
"........." ชิออนขมวดคิ้วงุนงง นอกจากหน้าจะเข้มแล้วเสียงเองก็ด้วย "เจ้า....?"
"...เออ.....ข้านี่แหล่ะ" เจ้าสาวที่กลายเป็นเด็กหนุ่มที่ชิออนไม่รู้จักกำลังทำหน้าบอกไม่ถูก "อย่าทำหน้าเหวอขนาดนั้นได้ไหม" ถึงไม่อยากเชื่อแต่ท่าทางกับน้ำเสียงดื้อรั้นที่ชิออนคุ้นซะยิ่งกว่าคุ้นเป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าเป็นคนๆเดียวกัน
ตอนนั้นเองที่ฮาเครต้องกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ให้บรรยากาศงกๆเงิ่นๆตรงหน้านี้แย่ลงกว่าเดิม "ไว้ข้าจะอธิบายให้ฟังแล้วกัน"
ชาวบ้านที่หลบอยู่ในบ้านพากันทยอยออกมาเพื่อดูว่าสถานการณ์ หัวหน้าหมู่บ้านกับลูกน้องรีบวิ่งเข้ามาหาฮาเคร พวกเขาพาหมอมาด้วย ฮาเครปล่อยให้หมอทำหน้าที่ของหมอไปเพื่อให้ชิออนได้พักหลังจากที่ต้องทนเจ็บตัวสะบักสะบอม นักรบเฒ่าพาเด็กหนุ่มผมน้ำตาลกลับไปยั่งที่พักพร้อมกับชิออนที่ต้องอยู่บนเปลหาม
เด็กหนุ่มทั้งสองหันมาสบตากันเพียงครั้งแล้วต่างฝ่ายต่างก็รีบหันหนีไปกันคนละทาง
**********************************************
การฟื้นฟูพลังกายที่ถูกปีศาจสิงสู่ร่างนั้นใช้เวลามากกว่าบาดแผลบนร่างกาย ต้องใช้เวลาถึงสามวันสามคืนชิออนถึงกลับมามีแรงลุกขึ้นเดินเหินได้สะดวกอย่างที่เคย เด็กหนุ่มชาวจามิลเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดีกับที่คนร่วมห้องพักเข้ามาในห้องพร้อมแอปเปิ้ลเต็มมือ
"ท่านฮาเครบอกให้เอามาให้เจ้าน่ะ" โดโก ว่าที่ไลบร้าเซนต์ยิ้มแฉ่งให้ชิออน "ที่เหลือค่อยเอาไว้เป็นสเบียงตอนเดินทาง เราต้องกลับด้วยม้านะ"
"อืม..."
ช่วงที่ยังต้องนอนพักฟื้นอยู่กับเตียงฮาเครก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ชิออนฟัง หลังจากรับคำขอร้องจากเพื่อนเก่า ฮาเครก็เรียกตัวโดโกที่เพิ่งจะกลับมาจากการฝึกที่เมืองจีนมารับหน้าที่เป็นเหยื่อล่อแทนเด็กสาวจริงๆ จากนั้นก็แสร้งจัดพิธีแต่งงานรับเจ้าสาวจากต่างหมู่บ้านมาเพื่อให้ปีศาจตายใจ แต่เพราะไม่สามารถคาดเดาได้ว่าปีศาจตนนั้นจะปรากฎตัวเมื่อไหร่ เพื่อกันไม่ให้ความแตกไปเสียก่อน ฮาเครจึงไม่บอกแผนนี้กับใครนอกจากหัวหน้าหมู่บ้านและโดโก แม้แต่ตัวชิออนเองก็มารู้พร้อมคนในหมู่บ้านหลังจากเรื่องราวทั้งหมดจบลง
ถึงรู้ว่าอาจารย์มีความจำเป็นที่ทำให้บอกแผนการณ์ในครั้งนี้กับตนไม่ได้ ชิออนก็ยังรู้สึกว่าเขาถูกปั่นหัวเล่นอยู่ดี กับฮาเครน่ะยังไม่เท่าไหร่ เป็นศิษย์-อาจารย์กันมานานมีหรือที่ชิออนจะรับมือไม่ไหว แต่กับโดโกคนที่เขาเคยลงเข้าใจว่าเป้นเจ้าสาวจากต่างแดนนี่สิ....
"ดูเหมือนท่านฮาเครจะตามรอยได้นะว่าเจ้าผีนั่นไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน" โดโกชวนชิออนพูดต่อ "เราเลยต้องแวะกันอีกที่ก่อนกลับแซงทัวร์รี่"
"อืม...."
"ข้ากับเจ้าต้องใช้ม้าตัวเดียวกันไปก่อน พอจัดการเจ้าผีนั่นได้ค่อยให้การเคลื่อนย้ายแทน"
"อืม....."
"เจ้าจะ อืม อีกนานไหม"
"...อืม...."
คราวนี้ไม่ใช่คำพูดของโดโกที่ลอยมาตตามลมแต่เป็นหมอนใบหนึ่งที่ลอยใส่หน้าชิออนเต็มรัก เด็กหนุ่มชาวจามิลถึงกับเซเพราะแรงอัดนั้นไม่ได้มาจากคนธรรมดาแต่เป็นเซนต์ด้วยกันเอง
"เจ้าทำอะไรน่ะ!" ชิออนเกือบได้ปาหมอนกลับไปแล้วถ้าโดโกไม่ว๊ากใส่เขาซะก่อน
"เจ้านั่นล่ะที่เป็นบ้าอะไรเจ้าทึ่ม! คนชวนคุยก็ไม่ยอมคุยด้วย เอาแต่อืมๆอยู่ได้"
"....ข้าไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเจ้า" ชิออนโยนหมอนไปที่เตียงนอนของตนเอง "เจ้าไม่ใช่คนที่ถูกปั่นหัวเล่นให้เข้าใจผิดนี่"
"แล้วคิดว่าข้าอยากทำหรือไง" โดโกเปิดผมที่ปรกหน้าผากขึ้น "ข้าน่ะต้องโดนกันคิ้ว อบผิว ปะแป้ง แถมยังต้องรัดเอวรัดไหล่ใส่หน้าอกปลอมเชียวนะ เจ้าคิดว่าเจ้าโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง!"
ชิออนเกือบจะหลุดขำออกไปถ้าพกวเขาไม่ได้กำลังเถียงกันอยู่ในตอนนี้ แต่คำพูดต่อมาของโดโกก็ทำเขาเกือบสำลักแทน
"แถมข้ายังโดนจูบด้วย" โดโกปัดผมยุ่งๆของตนเอง "....ใครกันแน่ที่ถูกปั่นหัว" พูกจบเด็กหนุ่มชาวจีนก็คว้าสัมภาระของตนเองเดินออกไปจากห้องพักทันที
ชิออนนิ่งอยู่นานกว่าจะเข้าใจคำพูดนั้น ตอนที่เขาวิ่งตามโดโกออกไปเด็กหนุ่มชาวจีนก็ควบม้าออกไปเสียแล้ว
"พวกเจ้าทะเลาะกันเหรอไง?" ฮาเครถามเมื่อเห็นลูกษ์ของตนเองวิ่งตาเหลือกลงมาจากห้อง "ม้าของเจ้าโดนเอาไปแล้ว ไม่ตามไป...."
"เดี๋ยวเซ่!!" ชิออนออกตัววิ่งก่อนที่ฮาเครจะพูดจบ
"เออเนอะ....คนหนุ่มสมัยนี้" คนเป็นอาจารย์ถอนใจแรงๆ ฮาเครมองตามหลังชิออนที่วิ่งตามม้าของโดโกไปเต็มฝีเท้า "สมแล้วที่ถูกเขาว่าว่าทึ่ม วิ่งตามมันจะไปถึงได้ยังไง"
ฝ่ายโดโกที่ควบม้าออกมาโดยไม่รอทั้งชิออนทั้งฮาเครก็ไม่มีท่าที่ว่าจะยอมเหลียวกลับไปมองเพื่อนร่วมทางที่เขาต้องปันม้าตัวนี้เพื่อเดินทางไปด้วยกัน แต่เด็กหนุ่มดันลืมคุณสมบัติเด่นของนักรบชาวจามิลไปเสียสนิท โดโกรู้สึกถึงแรงดันอากาศจากทางด้านหลัง เมื่อหันกลับมาเขาก็พบว่าชิออนขึ้นมานั่งซ้อนกันอยู่บนหลังม้าด้วยกันแล้ว
"นั่นก็ม้าของข้าเหมือนกันนะ!" ชิออนต่อว่าที่ตัวเองถูกให้วิ่งตามม้ามาจนหอบ ทั้งที่เขาเพิ่งจะหายแท้ๆ "ส่งบังเหียนมาข้าจะคุมมันเอง"
โดโกหันหน้าหนีแต่ก็ยอมปล่อยสายบังเหียนให้ชิออนแต่โดยดี "หยุดม้าก่อน ข้าจะไปนั่งข้างหลังเอง"
"ข้าตัวสูงกว่า เจ้าก็นั่งหน้าไปนั่นล่ะ" ชิออนทำเมิน
"นั่งอย่างกับผู้หญิงแบบนี้ใครจะไปนั่งได้เล่า" โดโกขยับตัวเป็นการบอกว่าเขานั่งไม่สะดวก แต่ชิออนก็ยังบังคับให้ม้าวิ่งต่อไป
"....ทีใส่ชุดล่ะทนใส่ได้ นั่งแค่นี้จะเป็นไรไป"
"แล้วจะพูดทำไมเล่า!" โดโกโวยวายขึ้นมาเมื่อถูกพูดจี้จุดเรื่องที่เขาไม่อยากนึกถึงมันอีก
"ทำไมจะพูดไม่ได้" เด็กหนุ่มจากจามิลไม่สนใจสายตาดุๆที่เหลียวกลับมามองเขา "ก็ไม่ได้ดูแย่อะไรสักหน่อย" โดโกประหลาดใจที่อีกฝ่ายพูดอะไรที่คาดไม่ถึงออกมา "ไม่งั้นข้าคงไม่ถูกปั่นหัวซะขนาดนั้นหรอก" เมื่อชิออนสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลตรงๆในระยะที่ใกล้จนตัวติดกัน โดโกก็ต้องรีบหันหน้าหนีก่อนที่หน้าเขาจะร้อนไปมากกว่านี้
"ถ้าไม่ให้ข้านั่งหลัง....." เด็กหนุ่มชาวจีนพยายามหาทางออกให้กับตนเอง "ก็เอาผ้าพันคอเจ้ามาก็แล้วกัน" โดโกรีบดึงผ้าพันคอของชิออนมาคลุมใบหน้าของตนเอง เพราะไม่อยากให้ชิออนเห็นว่าเขาหน้าแดงไปแล้ว
ในสายตาของชิออนมันเหมือนว่าเขาเพิ่งจะไปรับเจ้าสาวจากต่างแดนกลับมาอย่างไรอย่างนั้น แต่ให้บอกเพื่อนร่วมเดินทางตอนนี้ล่ะก็ คงไม่ได้เดินทางกลับกันดีๆแน่ งั้นไม่พูดแล้วกัน
"ตอนนี้รับเป็นเพื่อนก่อนก็ได้" ชิออนพูดขึ้นลอยๆ
"เจ้าว่าอะไรนะ?" โดโกถามกลับ พอคลุมหน้าตัวเองไว้แล้วเด็กหนุ่มก็มองหน้าเพื่อนได้ไม่ชัดนัก เขาเลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มของชิออน
"ป่าว---" ชิออนพูดแบบลากเสียงแบบตั้งใจกวนประสาทโดโก แต่ก่อนที่โดโกจะได้ผลักชิออนตกม้าสักรอบ ฮาเครก็ควบม้าตีคู่ขึ้นมาทันเด็กหนุ่มทั้งสองแล้ว
"หลังจัดการเจ้าปีศาจนั้นแล้วเจอหมู่บ้านที่ไหนก็ขายม้าที่นั่นเลยแล้วกัน" ฮาเครบอกกับลูกศิษย์และว่าที่เซนต์ไลบร้า ชายชราเลิกคิ้วมองโดโกที่คลุมหน้าไว้ด้วยผ้าพันคอของชิออน "นี่เจ้ายังไม่เลิกแต่งเป็นเจ้าสาวอีกเหรอ?"
"เห๊ะ!" โดโกมองฮาเครและหันไปมองชิออนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใดๆทั้งสิ้น เด็กหนุ่มชาวจีนควันแทบออกหู จะเพราะโกรธหรือเพราะอายก็ไม่อาจรู้ได้ "ทำไมไม่บอกข้าเล่าว่ามันเหมือนน่ะ!"
"ก็เจ้าเอาไปคลุมเองนี่"
"เจ้าบ้าชิออน!"
ฮาเครควบม้านำลูกศิษย์ไปก่อนเพราะขี้เกียจจะฟังเสียงเอะอะจากเด็กหนุ่มทั้งสอง "ให้ตายสิเจ้าเด็กบ้าสองคนนี้...กลับไปถึงจจับฝึกซะให้อ่วมเลย"
ENDเฉลยคู่เอาตอนจบ หรือจริงๆอาจจะมีคนเดาออกอยู่แล้วว่าเจ้าสาวเป็นใคร
จริงๆเกือบมีบทมากกว่าจูบ แต่เอาออกดีกว่า แบบนี้น่าจะเหมาะแล้ว
